Gezever

Laten we praten over domme dingen. Gezever. Dingen die nutteloos zijn en nog nuttelozer worden uitgedrukt. Aardbeien? Lekkere, rode aardbeien met crème. Zoals bomma vroeger maakte. Zo van die crème zelf gemaakt van verse koeienmelk met aardbeien uit de tuin. De enige kamer die doorheen het jaar altijd gesloten was. Daar waar nooit iemand kwam behalve… met Pinksteren. Dan gingen de deuren wagenwijd open en de tafel die veel te klein was voor de hele familie werd dan bestookt met overvloedig eten.

Terwijl iedereen eerst met stoelen aan het schuiven was en bomma en bompa hun beste servies onder het stof vandaan haalden, kropen de kleintjes, wij dus, stiekem onder de tafel. Als iedereen dan eenmaal zat, konden we ongestoord hun schoenveters aan elkaar binden.

Tja wat konden we anders doen? Staren naar het porselein in de kast of naar de puzzels die aan de muren opgehangen? Misschien luisteren naar de discussies over koeien, mest, politiek en de blijde herinneringen. Nee geen van allen want we waren kinderen. En rotmieters dat we waren! Gekke tante Hilde subtiel een steek geven en hopen op een terugval? Maar één boze blik van mama volstond dan alweer. En dan zwegen we alle drie. Dan kropen we weer terug op onze stoel.

En als het dessert dan was aangebroken was het stil. De familie, een hele bende, zweeg. Niemand nam dan nog de moeite om te discussiëren. We waren gewoon te druk bezig met genieten. Genieten van een heerlijke crème met aardbeien.

Maar laten we praten over iets nutteloos?