Het was de eerste vakantie zonder ouders. Ik was 15 en hij had zulke mooie krullen. Smoorverliefd was ik. Daar liepen we dan op het verlaten strand, de zon zakte net weg achter de bergen. Mijn blote voeten zakten bij elke stap een stukje in het zachte zand. Hij liep naast me. Giovanni. De enige taal die we gezamenlijk verstonden was lichaamstaal. Hij draaide zich naar me toe en gaf me zachtjes een kusje in mijn nek. Daarna fluisterde hij iets in mijn oor. Onverstaanbaar, maar zó romantisch.
Even stonden we stil. Hij leek het moment in zich op te nemen. Misschien leek hij te begrijpen dat ik morgen weg moest. Ik had geprobeerd het te vertellen, maar zelfs mijn beste Engels was onbegrijpelijk voor hem. Hij zuchtte en zijn sterke armen, met die mooie handen, trokken mij zachtjes dichter tegen hem aan.
Wij hadden iets bijzonders, Giovanni en ik. We begrepen elkaar zonder woorden. Ware liefde, noemde ik het. Gelijk op de eerste vakantiedag kwam ik hem tegen. Een knappe Italiaan met mooie donkere krullen. Die avond dansten we en het verbaasde me hoe soepel en natuurlijk zijn handen over mijn lichaam bewogen. Ik liet me leiden.
Heel de vakantie waren we onafscheidelijk. Nu liepen we hier, op mijn laatste avond. Hij kuste me hartstochtelijk en zijn handen gleden onder mijn shirtje. Ik schrok, wilde ik dit wel? Maar het gebeurde en ik liet me mee slepen in de romantiek van de ondergaande zon, de rustige zee en de mooiste man die ik ooit had gezien. Daar lagen we. Ik verdronk in zijn mooie, bruine ogen, hoe cliché het ook klinkt. Maar het afscheid zou snel volgen. Nog snel drukte hij zijn adres in mijn handen. “You write?” “Ok” Ik moest gaan, naar huis. Tranen vloeiden onuitputtelijk over mijn gezicht.
Een maand en 6 brieven later. Waarom schreef hij nooit terug? Waarschijnlijk hield iemand ze achter, bedacht ik. Ik moest hem op gaan zoeken. Voordat ik me kon bedenken of iemand me kon tegenhouden, kocht ik van al mijn spaargeld een ticket en stapte op het vliegtuig richting Vicenca, de stad die hij op het papiertje had gekrabbeld. Ik glimlachte bij het idee en stelde me voor hoe hij zou reageren. Hij was waarschijnlijk dolblij. Had hij me niet in gebrekkig Engels verteld hoeveel hij van me hield? Ik straalde.
Een veel te lange taxirit later kwam ik bij zijn huis. Ik belde aan. Een oude man deed open. “Is Giovanni here?” “Giovanni?? I don’t know a Giovanni.” Ongelovig keek ik hem aan. Ik liet hem het papiertje zien. “That” de man wees op het kaartje “is where I live. Not Giovanni.” Ik barste in snikken uit. Ik was bedrogen. Hij had me besodemieterd. Op dat moment voelde ik het al, een raar gevoel in mijn buik. Voelt het zo als je liefdesverdriet hebt?
Eenmaal thuis kon ik niks anders doen dan huilen en slapen. Tot ik naar mijn nachtkastje keek en mijn pilstrip in het vizier kreeg. Het was nu 3 weken geleden, sinds ik de laatste pil had ingenomen. Nu wist ik waar dat rare gevoel in mijn buik vandaan kwam…
15 reacties
WritersBlocq · 29 juni 2005 op 11:09
Hoi Chantal,
ik ga niks quoten, er zijn altijd lezers die éérst de reacties en dan de columns lezen en dat zou ik in dit geval absoluut zonde vinden. Uiteraard is het de laatste zin waar ik op doel.
Meis, je houdt het spannend, en wat heb je je gevoel goed beschreven. Knap! Ik zie uit naar het vervolg en hoop dat het is wat je wilt… hoewel ik daarvoor vrees… maar ik kan niet voor jou denken, dus daar stop ik mee. Lees ik je gauw weer? Groetje, Pauline.
Eddy Kielema · 29 juni 2005 op 11:34
[quote]Een oude man deed open.[/quote]
Een man met kleren aan, deze keer? 😛
[quote]zelfs mijn beste Engels was onbegrijpelijk voor hem[/quote]
Ik begrijp niet zo goed hoe je dan kunt besluiten om elkaar te schrijven. Maar ik neem aan dat dat komt door de hevige verliefdhied. De geest vertroebelt daardoor een beetje. Ik vind ’t een prettig leesbare column met een cliffhanger van jewelste! En ook nog eens bijzonder actueel door de naderende zomervakantie.
Mosje · 29 juni 2005 op 11:37
Leuk verhaal, en ik wil je wel verklappen dat het jongens op vakantie soms ook zo vergaat. Nou ja, op de laatste alinea na dan.
Wright · 29 juni 2005 op 12:18
Een beetje vreemd dat een zo bijdehand meisje, want op 15 jarige leeftijd alleen zonder ouders op vakantie en dan nog eens het vliegtuig nemend naar Italië, er pas na een paar weken achterkomt dat ze weken overtijd is. Klinkt een beetje onwaarschijnlijk.
Ik vond hem wel beter dan je vorige.
bert · 29 juni 2005 op 12:21
Er is niets leuker, niets spannender, niets kortstondiger maar ook niets gevaarlijker dan vacantieliefdes.
Liefde maakt blind en in sommige gevallen jammer genoeg zwanger.
Goed geschreven column!!
KawaSutra · 29 juni 2005 op 13:31
[quote]Een maand en 6 brieven later.
Het was nu 3 weken geleden, sinds ik de laatste pil had ingenomen. Nu wist ik waar dat rare gevoel in mijn buik vandaan kwam…[/quote]
Ik niet. 😕
Maar je hebt je vakantieliefde mooi beschreven en het einde blijft toch verrassend. 🙂
Troy · 29 juni 2005 op 13:39
Inderdaad een verrassende ontknoping 🙂 Vond em ook beter dan je vorige.
Grt Troy
Domicela · 29 juni 2005 op 14:23
En de fabrikanten maar beweren dat de pil zo betrouwbaar is …… 😉 😉 😉
Li · 29 juni 2005 op 19:10
Sommig items komen inderdaad wat onwaarschijnlijk over.Maar dat mag de vakantiepret niet drukken. Ik vind het een lekker leesbare column deze keer. Misschien ook geschikt als bijsluiter bij condooms.
Li
Louise · 29 juni 2005 op 21:12
Spannend. Ben ook benieuwd naar de afloop. Kan dat, 6 maanden nadien ineens toch zwanger worden? 😀
Lekker romantisch en zwijmelend geschreven.
Bakema_NL · 29 juni 2005 op 21:24
Het zal best een leuke en ook weer minder leuke herinnering zijn, maar ik moet toch altijd wat meewarig lachen om die vakantieliefdes van, meestal, meiden/vrouwen………..wat verwachten ze nou? Met beide beentjes op de grond blijven hoor, jij weg, de volgende bus met vlees word alweer uitgeladen.
En dan begrijpen wij mannen de vrouwen niet word er gezegd……maar volgens mij begrijpen jullie nog steeds niet dat een hele hoop van ons verfoeilijke soort er slechts op uit is om een snelle wip te scoren. En op vakantie kan dat ineens wel bij de dames en zijn ze nog teleurgesteld als het niet meer blijkt te zijn……….nee, natuurlijk is het niet meer.
En uiteraard zijn er gevallen waarin daar wel sprake van is, maar die zijn zwaar in de minderheid. 🙂
sally · 30 juni 2005 op 00:11
En bedankt hé. We gaan deze zomer met onze dochter van 15 naar Italie.
Misschien kan ik mosjes halsband lenen om haar vast te binden…
liefs
Sally
Chantal · 30 juni 2005 op 10:51
@ Writersblocq: Dank je! 🙂 Ik ga nu 2 weken op vakantie, dus even geen columns, maar wel weer inspiratie opdoen.
@ Eddy: Gewoon met een woordenboek erbij misschien? 😛 Zou het zelf niet doen, maar het verhaal is ook fictief (gelukkig)
[quote]Liefde maakt blind en in sommige gevallen jammer genoeg zwanger.[/quote]
@ Bertmesman: hihi 😀
@ Bakema_NL: Helemaal mee eens, vakantieliefdes zijn voor op vakantie en daarna ga je door met je leven. 🙂
@ Sally: Misschien moet je haar deze column laten lezen als waarschuwing. 😛
@ Iedereen: Bedankt voor de reacties!!
WritersBlocq · 30 juni 2005 op 11:13
[quote]Ik ga nu 2 weken op vakantie, dus even geen columns, maar wel weer inspiratie opdoen. [/quote]
Combineer inspiratie met transpiratie en maak er een mooie vakantie en dito column van! Heel veel plezier en tot gauw, groetje, Pauline.
viking · 1 juli 2005 op 08:41
Hahaha, KALF!