Glasvezelchantage..

Afgelopen week kreeg ik een persoonlijke, aan mij gerichte brief. Een felicitatiebrief. Er bekroop mij meteen een onrustig gevoel dat ik iets had gemist. Dat ik iemand onbewust een reden had verschaft om vervolgens gefeliciteerd te worden. Jarig ben ik namelijk nog lang niet. Maar, niets van dat alles.

Het betrof een in plastic folie verpakt epistel. En dan wel op zo’n manier gevouwen dat ook de postbode door het folie heen kon zien dat ik iets bijzonders had gedaan. En niet alleen de postbode. Ook de drukker, de verpakker en degene die gezeten achter de computer mijn gegevens had ingetypt. Iedereen wist het dus inmiddels, alleen ik nog even niet. Maar dat ging snel veranderen….

Het bleek dat een organisatie blij was voor mij en het werd al snel duidelijk dat het een landelijke kabelaar betrof. Ik moest overigens nog wel heel even nadenken over de kreet kabelaar, maar ik herinnerde me toen een artikel in de krant waarbij er werd gewaarschuwd voor “kabelaars”. Ik heb dat toen gelezen. Het ging over KPN en nog een paar van die bedrijven die ons voorzien van mediale signalen. Dat woord heb ik dan weer uit een andere folder gehaald.

Dat was een folder die vorige maand werd gegleufd en ook in plastic folie was verpakt. Daarin werd ik niet gefeliciteerd maar kon de postbode klip en klaar lezen dat ik werd gewaarschuwd voor het feit dat ik waarschijnlijk de komende jaren “node  informatie” zou gaan ontberen. Omdat ik nog niet had gekozen voor het nieuwe tijdperk van de glasvezel. Dat blijkt een soort snoertje wat de kabelaar in de meterkast komt schroeven om ervoor te zorgen dat je middels snelle signalen “bij de wereld aangesloten blijft”.

En er werd nóg iets gefolderd. Indien meer dan dertig procent van onze wijk mee ging doen, was de kabel een feit. Mocht ik onverhoopt niet kiezen voor aansluiting, en meer mensen niet, dan kwam het er niet. En dan zou onze wijk wel eens tot een achterstandswijk kunnen vervallen. Dat stond er niet, maar werd wel bedoeld. Een soort van individueel aangezwamd schuldgevoel vanwege het blokkeren van een collectief belang.

Van dit soort meldingen krijg ik jeuk, temeer daar de motieven van de kabelaar van puur commerciële aard zijn en het die hele KPN een zalige rotzorg zal wezen of ik me ontwikkel of niet. Ik heb me dus niet aangemeld. Dan maar onderontwikkeld. En als het dan niet anders is, de rest van de wijk dan ook maar.

Terug naar de felicitatiebrief. Blijkbaar hebben toch voldoende mensen zich laten chanteren. Meer dan dertig procent van onze wijkbewoners hebben zich een schuldgevoel aan laten kletsen en zijn overstag gegaan. KPN zag reden genoeg om mij met dat feit te feliciteren. Ik hoefde nu alleen nog maar een antwoordkaartje in te sturen en de aansluiting was een feit.

Ik heb inmiddels het antwoordkaartje ingestuurd. Dat ze wat mij betreft die hele glasvezel opgerold en wel in hun “mediale” achteringang kunnen proppen. Ik heb het kaartje voor de zekerheid maar in een doorzichtig plastic folie verpakt. Zodat iedereen het kan lezen en op tijd is gewaarschuwd dat mijn persoonlijke ontwikkeling komende jaren tot stilstand komt.

Brompot