Een cd van Coldplay schalt door mijn kamer.Het nummer: God put a smile upon your face. Dat doet mijn depressie erg goed. Het groeit weer aan alle kanten de pan uit.
Tot overmaat van ramp staat er ook nog iemand voor mijn deur. Buurvrouw SM compleet met zwart rokje en truitje. Alleen het zweepje ontbreekt. Ze vraagt of het goed met me gaat. Ik kijk haar alleen maar aan. ’Zeg, Kees’, begint ze dan. ‘Ik wist niet dat jij van klassieke muziek hield’
‘Je zou Coldplay met veel fantasie en verbeeldingskracht ergens heel in de verte wel enigszins klassiek kunnen noemen ja, antwoord ik.’
’Lul niet zo slap, Kees. Ik bedoel dat klassieke deuntje dat jij elk uur van de nacht door de buurt laat schetteren. Dat is toch niet normaal meer. De hele buurt klaagt erover. Niemand kan meer normaal slapen en je vriendin zit nu bij mijn in huis om bij te slapen.’
‘Bijslapen?’ ,vraag ik narrig. ‘Is dat een nieuwe techniek in de SM-branche? En wat die muziek betreft, zeg ik voor ze kan reageren, is gewoon het wekkermelodietje op mijn mobieltje. Ik ben gek op dat riedeltje. Vanaf vannacht laat ik het elk halfuur afgaan.’
‘Jij hebt echt een probleem, jongen’, zegt SM. En je sleurt je vriendin erin mee. Professionele hulp zou je goed doen.
‘Ja, een consult met zwepen en kettingen bij jou zeker? Jij ramt de trauma’s er wel even uit bij je cliëntèle, bedoel je dat?’
Ze antwoordt niet en dat is bij buurvrouw SM een zeldzame ervaring.
Maar zij kan niet weten van mijn nachtmerries en dat ik niet wil slapen en dat ik daarom elk uur mijn wekker laat afgaan.
‘Je moet er echt iets aan doen, Kees’, zegt ze na een poosje zwijgen. Daarna loopt ze de deur uit, mij achterlatend met Coldplay en mijn onafscheidelijke partner Dirk Depressie.
Inmiddels is het drie uur ’s nachts. Mijn vriendin is niet meer teruggekomen en heeft niets meer van zich laten horen wat de enige juiste handelswijze is. Neil Young snerpt door mijn kamer en ik zak steeds verder weg in zwaarmoedigheid. Mijn hond pitbull ligt met zijn hoofd op mijn knie. Een oog open en een gesloten. Soms maakt hij kreunende geluidjes maar alleen als ik zelf daar mee begin. Tranen vechten zich een weg door mijn weerstand om te janken. Het is onontkoombaar en ik geef er aan toe. Mijn hond jankt mee en likt ondertussen mijn gezicht..
Stop er mee! flitst het telkens door mijn hoofd en ik weet dat ik op een gevaarlijke weg ben gearriveerd.. Moeizaam hijs ik mijzelf overeind en loop naar de keuken.
Ik trek een la open en zie een vleesmes. Nee, toch maar niet, ik wil niet gevonden worden met een vleesmes in mijn donder met daarop “HEMA KEURMERK”, gegraveerd.
Ik trek een andere la open en scharrel daar wat rond op zoek naar andere suïcidale hulpmiddelen. Niets te vinden behalve een paar gebaksvorkjes en een aangebroken pak condooms uit 1993.
De condooms kan ik vergeten tenzij ik er één luchtdicht over mijn hoofd trek , maar afgezien daar van, zo wil ik ook al niet gevonden worden. Een gebaksvorkje dan? Waarom niet. Als je met zo’n vorkje een Hema tompoes kunt klieven dan moet een pols ook wel lukken.
Blijft over mijn hond. Die laat ik niet alleen achter.Dat kan ik hem niet aandoen.
En terwijl ik dit alles koelbloedig en rationeel analyseer, met in mijn ene hand een vorkje en in de andere het pak condooms, baant zich een licht besef van, iets vergeten te zijn, door mijn wanhoop heen. Ik probeer mij te concentreren en na te denken. Wat ben ik nou vergeten?
Mijn gele jasje van Alberto Zeemani dat nog bij de stomerij hangt? Nee, niet belangrijk. De tekst van een song die ik schreef ? Dat is het!!. Wat schreef ik ook alweer?
Ben niet bang in het donker
Ben niet bang voor het holst van de nacht
Sinds ik je zie dansen
Sinds ik je zie dansen en de maan naar je lacht
Doe ik je aan, doe ik je aan
In de schemer van mijn nood
En de maan zich langzaam terugtrekt
Overwin ik door jou een naderende dood
Sinds ik je zie dansen
Sinds ik je zie dansen en de maan naar je lacht
‘Overwin ik”, flits het door mij heen. Ik stoot het gebaksvorkje snoeihard in mijn been (met de stompe kant) en kom zwetend tot leven. Ik ben er weer en ik weet wat ik nog meer heb vergeten.
De mensen waar ik van houd en die van mij houden.
En mijn kameraad die vrijwillig stierf en mij, vlak voor zijn dood, liet zweren te blijven vechten
Samen met pitbull loop ik naar buiten en de gracht op, bijna dansend, terwijl de maan naar mij lacht. In de verte hoor ik Coldplay: God put a smile upon your face…
19 reacties
Mien · 1 mei 2003 op 00:52
Hals- und Beinbruch Kees!!!
Lentedepressies waaien meestal vlot over. Vooral in mei.
Mien
Kobus · 1 mei 2003 op 08:31
Ik vind het ontzettend knap dat je jouw gevoel zo onder woorden kunt en durft te brengen. Zolang je zelf je doen en laten kunt voorzien van het nodige sarcasme en weet dat anderen in gedachten, woord en/of daad bij je zijn, biedt dat wellicht enig perspectief om op deze klote bol rond te blijven lopen.
x op je voorhoofd !
gast · 1 mei 2003 op 11:34
Dat je loopt te klootviolen de laatste tijd, moet je zelf wete,lulhannes.Maar dat je mij altijd loopt te zieke over mijn taalfouten en zelf upun schrijft in plaats van upon, vindt ik pas echt erg 😀
Baron Ab van Ab tot Abbenstein
gast · 1 mei 2003 op 12:00
Maar Ab toch,
Kees zijn spelling is in ieder geval een stuk beter! Ik vindt met dt, das pas echt erg! 😛
groetjes S.M.
SpectaScriber · 1 mei 2003 op 12:48
Hoewel een lentedepressie mij schier onbekend is (zon, bloemetjes en overige naakte natuur), is het gevoel zeer sprekend. Ik denk er zelf de herfst wel bij. Mooi stuk.
Kees · 1 mei 2003 op 22:10
Het verhaal is wat mij betreft helemaal compleet als je een prachtige bos bloemen koopt en die aan je vriendin geeft en zegt wat je voor haar voelt.
Kop op Kees!
Groetjes, Kees
gast · 2 mei 2003 op 10:57
Lieve Kees,
“Om niemand anders te zijn dan uzelf – in een wereld die dag en nacht zijn best doet om van u iemand anders te maken – moet u het zwaarste gevecht leveren dat er ooit heeft bestaan, en de strijd nooit opgeven!”
[i]E.E. Cummings[/i]
Liefs, :kiss:
Sandra en Casper
Kees Schilder · 2 mei 2003 op 11:47
Mien, mijn depressies houden zich helaas niet aan seizoenen, evengoed bedankt.
Ik weet wat je bedoelt Kobus, dank daarvoor en Kees, bloemen helpen inderdaad vooral als je erbij zegt wat je voelt.
SpectaScriber, bedanktvoor het compliment.
Sandra en Casper: schitterend citaat , dat helemaal waar is. En opgeven doe ik nooit!Thanx.
En beste Ab, ik heb voor jou een cursus Nederlands voor beginners aangevraagd. Niettemin bedankt voor je steun en dat je me aan mijn haren elke keer weer eruit hebt gesleept.
Love you, man!
gast · 4 mei 2003 op 01:30
Kees, je bent en blijft een romanticus,gelukkig kan je niet tegen kietelen!!
Liefs Marieke
R@@F · 4 mei 2003 op 22:21
Mooi,merkwaardig,echt,emotioneel,
You (always) put a smile upun our face…And the smile will turn back upon yours soon!
Ouwe, jij komt er wel (weer)
R@@F
Clueless · 5 mei 2003 op 00:23
Mooi verwoord, Kees. Ik wens je veel sterkte de komende tijd en hoop dat je je snel gelukkiger zult voelen. Mijn advies zou zijn je nachtmerries onder ogen te komen en ze misschien te laten analyseren o.i.d…. anything om van die nachtmerries af te komen zodat je weer kunt slapen. Van een langdurig gebrek aan slaap wordt ieder mens namelijk depressief 🙁
Groetjes en suc6,
Clueless
gast · 9 mei 2003 op 13:33
Ik volg jou columns de laatste tijd een beetje en het moet mij van het hart dat je op dit moment wel erg zielig bezig bent met het zoeken naar aandacht! Als je geestelijk of mentaal in de knoop zit doe er dan wat aan en verveel de mensen niet met die geveinsde depressie. Ook misselijk wordt ik van de reacties op jou column en dan vooral die van bijvoorbeeld Ab, die expres gemaakte taalfouten en jou “reactie” daarop ik weet zeker dat jij en Ab een en de zelfde persoon zijn (erg zielig). Kap er mee man je begint je aanzien die je had te verliezen hier. Je leek me een leuke schrijver, maar je begint steeds meer te lijken op zo een zielige penopauze kereltje met een onnoemelijke hang naar aandacht. Ik heb zo een idee dat je een beetje in een droomwereld leeft en dat die Ab en die vriendin van je geheel niet bestaan. Hou jij je nu gewoon aan het schrijven van die leuke stukjes (vroeger dan) en kap met die aandachttrekkerij van je!
Niks Anoniem!
Bram Simons
bramsimons@dolfijn.nl
gast · 9 mei 2003 op 15:09
Who the hell is Bram Simons??
Heb ik al een column gelezen van hem?
En dan daarbij, als je je ergert moet je ze niet lezen.
Ga lekker door Kees, er zijn mensen zat die je verhalen wel graag lezen.
Ronald van der Schaar
R@@F · 9 mei 2003 op 19:41
Bram Simons op deze belachelijk onaardige reacties en opmerkingen komt er als reactie van mij voor jou maar een zin in me op: STRONZAK GA JIJ MAAR DOOD OP JE VERJAARDAG!!!
R@@F
gast · 10 mei 2003 op 18:29
Hoi bram met die reactie die jij geen op kees zijn collumn, daar maak je geen vrienden mee.Als deprie is zoals jij beweerd, laat die man dan jij zou ook deprie zijn met zo een vriendin man man breek me de bek niet op.Ik heb verleden jaar daar al een reactie op gegeven kijk maar in archief 2002 zoek naar ab dan begrijp je het. Dus als jij je af vraagt of die ab bestaat, wie denk je dan wie dit schrijft kloothommel. nou de mazel van ab
gast · 11 mei 2003 op 14:30
Dag raaf goed verwoord die reactie op bram simons. Dood gaan op je verjaardag met dat strontzak erbij perfect. Maar wat dacht je van bram de pleuris op je verjaardag dan heb je pleuris verjaardag, Vindt ik ook wel aardig. nou de groetjes van de huis goeroe van kees ab,
Reyn_Eaglestorm · 13 mei 2003 op 14:03
Zo herkenbaar… Ik heb daar zelf ook wel eens gestaan, met dat vleesmes met HEMA-keurmerk in mijn hand. Maar in mijn geval was daar mijn lieve vriendin die mij omarmde en mij eruit haalde.
Sterkte!
Mien · 12 juli 2010 op 09:39
Good old Kees trekt het gelukkig weer goed.
Als een ware Kees van Gogh zorgt ellende ook voor schoonheid.
Kortom, wederom een mooie column van een oude rot.
Dan nog even iets over de reacties.
Verlang stiekum soms terug naar die good old reacties.
Vooral de reacties vanuit de anonimiteit die zich dan vanzelf weer openbaren.
Grappig ook hoe dit van alle tijden blijft.
De anonimiteit en de extravertie anno 2003 en anno 2010.
Ik ben ervoor om weer op CX toe te staan dat er ook anoniem gereageerd mag worden. Pourquoi pas?!
Anomien
sylvia1 · 12 juli 2010 op 20:23
Oh, dus anoniem kon toen? Ik dacht dat iemand zichzelf anoniem noemde, maar ’t klopte al niet. Behalve de prachtige columns die ik nu als ‘groene’ CX’er krijg voorgeschoteld geeft deze reeks inderdaad ook een spannend historisch inkijkje in de tijd van toen, ooit, van ver voor…