‘Goh, wat zit je haar leuk!’

De zomervakantie is voor mij niet echt gelopen zoals het in gedachte zou gaan. Lekker naar Spanje, 40 uur per week op het strand liggen 1 maand lang. Dat is voor mij vakantie, dat is voor mij heerlijk. 2 maanden, 40 uur per week, de administratie verzorgen van een bedrijf terwijl de helft van de administratie op vakantie is komt bij mij niet echt in de richting van het vakantiegevoel. Tegen mezelf zeggend dat het best wel meevalt en dat je daarna genoeg geld hebt om leuke dingen te doen verzachten de pijn. De pijn die steeds groter wordt als vrienden tijdens werktijd bellen of je meegaat naar het strand want het is zo lekker weer. Misschien heb ik toch iets verkeerd gedaan.

Toch is het wel lichtelijk vakantie aangezien ik weekendjes naar het strand ga om daar vervolgens te gaan beachvolleyen. Op het strand aangekomen na 2 weken werken probeer ik te genieten van de zon. Mijn partner (volleybal speel je niet in je eentje) merkt op dat hij teamgenoten van het lieve kleine schattige meisje heeft gezien en ik snap wederom dat dit geen rustig weekend wordt. “Hey, kunnen jullie de groetjes aan Karin doen van Joeri?” Ze antwoorden beleefd: “Welke Joeri?” “Ja van het budeltoernooi,” antwoordt mijn partner en de dames worden enthousiast op het moment dat ik me probeer te verstoppen achter een koelbox. “BUDEL-JOERI!!!!” Ik merk dat ze mijn naam kennen.

Na dit voorval vervolg ik de dag en raak wat aan de praat met een andere blonde dame. Sven (mijn partner) vraagt verbaasd of ik alweer een dame aan het versieren ben, ik was enkel aan het praten.

Het weekend loopt ten einde en ik keer terug naar mijn werk. Net wanneer ik helemaal gaar de volgende betalingsconditie aanmaak krijg ik een smsje van het lieve kleine schattige meisje. Ze vroeg of haar teamgenoten een beetje aardig waren, waarop ik antwoorden dat budeljoeri schijnbaar een of andere indruk had gemaakt aangezien ze heel enthousiast die naam uitriepen.

Zo gaan de dagen voorbij en volgt het volgende toernooi. Denk je tussen de middag even wat calamaris te kunnen eten in rust (mijn partner is vrij druk), komt dat andere blonde meisje aan tafel erbij zitten. “Hey, jij ook hier!” Wederom geen moment van rust. Ik zie dat ze haar kapsel anders heeft zitten en zeg sociaal: “Hey, wat zit je haar leuk!” Deze opmerking schoot in het verkeerde keelgat zonder dat ik het begreep. “Zat het de vorige keer niet leuk dan?” Vrouwen… ik zal ze nooit begrijpen, het enige wat ik nog weet is dat ze binnen 10 minuten weg was en mijn knoflookstokbrood op was… erg vreemd.

Terug op mijn werk maak ik mijn laatste werkweek af. Mijn werk, waar rust is, geen mensen die je koosnaampjes geven en die vervolgens schreeuwen, geen mensen die je eten opeten. Wat is werken toch heerlijk af en toe. Volgende week begint de studie weer, rust heb ik niet gehad, enkel op het werk… en ik krijg er nog betaald voor ook, is het niet heerlijk?