Gouden Bergen of gebakken lucht?

Mijn laatste dagen zijn ingegaan, ik heb er nog 6 en een paar uur te gaan. Dan ben ik er eindelijk van verlost.
Ik heb ontslag genomen, en ik ben er blij mee. Het begon allemaal al niet zo rooskleurig helaas, t middenstuk was te behappen, daarna werd t weer wat lastiger en vervolgens kwam de opluchting, de fase waarin ik nu verkeer, en ist zo gezellig dat t bijna jammer is dat ik weg ga. Maar nee, niks is minder waar. Ik ben zeer tevreden met mijn nieuwe move. Althans, met de beslissing weg te gaan.
Dit bedrijf is not the place to be voor mij, al werden er gouden bergen beloofd. Ik weet het nog goed; tijdens mijn tweede gesprek was de hamvraag: “Are you movable?”, waarmee gedoeld werd op een toekomstig kantoor in Brussel. Nou daar had ik wel oren naar, met mijn kennis van het Frans die ik maar al te graag toepas, riep ik volmondig “Of course”. Ik heb mijn hele leven niet anders gedaan dan verhuizen, ik heb het zo ongeveer uitgevonden denk ik wel. Ook mijn vriend stond er open voor,en liet er en studie voor schieten. Samen n Brussel. Prima toch. Ik werd aangenomen en al snel begon de overgang van gouden bergen naar gebakken lucht. Ik werd aangenomen als contactpersoon voor de Belgische markt, binnen een al lopend bedrijf voor de Nederlandse markt. Zelfde werkzaamheden, maar ja België hè. Dus anders. De handjes werden overal vanaf getrokken, hulp werd amper geboden, en postzegels..daar moest ik helemaal vanaf blijven. “ Die zijn niet voor België!” . Kortom een groot zwemfeestje. Pompen of verzuipen. Nou verzuipen heb ik zo´n 3x gedaan, op het toilet natuurlijk, ja ja t was een harde vrouwenwereld, dan komen er geen tranen aan te pas, want dan ben je ´er zo een´. Nee, leuk hoor een nieuwe baan. Vervolgens kwamen de leuke acties, mijn Belgische collega´s en ik kregen een bezoekje aan de fabriek op kosten van de zaak. Super leuk natuurlijk, al ben ik er de afgelopen tijd op aangekeken dat anderen vóór mij nog nooóóooit geweest zijn. Het is nooit goed hier.
Ach, je moet er maling aan hebben. Maar dat is lastig te bewerkstelligen met de neus op de dagelijkse feiten.
Ik ben altijd anders geweest binnen deze kamers, ik ben altijd België geweest. De opmerking ´gekke Belgen´ is een veel gebezigde uitspraak hier. Vervolgens kwam er een nieuwe collega na mij, dan ben je er vanaf, dan ben je niet meer de Benjamin, en kun je weer gerust adem halen. Het hele feest begon weer van voren af aan, behalve dat ik er vanaf was. Ik had t zwembad maar vast klaargezet, eens zien of zij ook goed kon zwemmen. Ze moest ook haar eigen boontjes maar doppen. Zo gaat dat hier, Inmiddels had ik dat wel begrepen. Wat kunnen wij vrouwen toch verschrikkelijk zijn. Geweldig! Uiteindelijk wordt je er wel sterker van. Of dat nou waar is of dat we dit soort opmerkingen alleen gebruiken om onszelf voor te liegen… In ieder geval is de werkvloer de perfecte locatie voor psychologische spelletjes. Terug naar waar t begon, en naar waar t verder ging. Mijn nieuwe collega is inmiddels ook ingewerkt, en dat geeft ook weer meer vrij spel. Dan is er weinig interessants meer aan, studie objecten worden weer gewoon collega´s en t werk wordt saai. Eigenlijk is werk ook maar werk, en maken de mensen het werk leuk/vervelend/saai/interessant/wel aardig/niet om door te komen* – *doorhalen van niet van toepassing is-
Het verhaal Brussel en een kantoor en woning aldaar begon steeds minder vaste vormen aan te nemen, de haast om ons af te scheiden van de Nederlandse markt werd al steeds kleiner. Steeds als ik vroeg naar hoe het met het Belgische kantoor stond werd er omheen gedraaid, het was duidelijk geen prioriteit.´Wij runnen hier eigenlijk met zn allen Het kantoor BeNeLux, en de scheiding België/Luxemburg en Nederland was al haast doorschijnend geworden. Vooral met de komst van mijn nieuwste collega, die van oorsprong uit België komt en dus Vlaams en Frans spreekt. Of dit nu mijn motivatie ten goede kwam..het antwoord daarop is nee. Ten tijde van de overgang naar mijn vast contract werd mij doodleuk verteld dat ik niet door mocht voor de magnetron. België was geen optie meer voor mij. Ze zochten toch iemand die meer technisch ingesteld is. Hoe zeer ik daarvan onthutst was behoeft geen nadere uitleg. Mijn vriend en ik zagen deze droom uiteenspatten, hij had er zelfs zijn studie voor opgeschort. Ik was ook niet meer voor rede vatbaar. Ik mocht wel blijven voor de Nederlandse markt, ja ammehoela. Ik had niet voor niks gesolliciteerd op deze vacature ´voor de Belgische markt´! Ik ben voorgelogen. Na 3,5 jaar geef ik het op, ik heb hard geprobeerd er iets van te maken, ik heb 3,5 jaar meegedacht met mijn collega´s, met het beleid en met mr manager himself, maar ook daar werd mijn motivatie de kop ingedrukt. Waarom zou je initiatief tonen als t niet hoeft´, lijkt wel het motto van dit bedrijf. Waarom moeite doen, als je niks gevraagd wordt. Dat proactieve medewerkers bestaan, hebben ze hier geen boodschap aan. Jammer, erg jammer. Vooral jammer maar helaas. Ik neem de kennis mee, en ga het ergens anders botvieren. Tabee, jullie zullen me-niet-missen. Thank god for internet@work.
Tot in de eeuwigheid.