Haasten of onthaasten? Nadat ik maanden lang van het schouwspel met de ondertitel ‘de race tegen de klok’ heb mogen genieten, werd voor mij het motto steeds meer ’onthaasten’. Iedere dag was er weer een voorstelling op Utrecht centraal. De titel van het stuk was ‘Forensen’ . En wat was ik blij om in het publiek te zitten, het is soms geweldig het leven vanaf een afstand te kunnen bekijken.
Mijn laatste dagen zijn ingegaan, ik heb er nog 6 en een paar uur te gaan. Dan ben ik er eindelijk van verlost.
KUT. Ja, er is echt geen ander woord voor. Vandaag was weer de heugelijkste dag van de week, een mooi begin van het weekend wel. Damn! Zo’n actie!Echt, tof! Bedankt nog voor het verstieren van mijn dag, van mijn weekend, van mijn week, en van mijn maand! Zo lang zal t wel weer duren voor ik van het gevoel af ben. Nee langer niet, zoveel credit verdienen jullie zeker niet! Dan moet je wel van hogere huize komen. Ja jullie, kloothommels!
Ik ben er bijna, nog even geduld. Er wordt schijnbaar nogal wat afgeleefd in het land der (bijna) 30-ers. Ik ben zelf al even op weg en zeer benieuwd hoe het mij zal vergaan aan de andere kant. Van mijn vrienden zal ik de eerste zijn. Althans sommige van mijn collega’s hebben het al wel aan den lijve ondervonden. En ze leven nog. Meer dan ooit zou ik bijna zeggen. Ze kunnen het dus hebben. Ze gaan het graag aan zelfs. Maar ik moet er nog aan geloven. Ben ik nieuwsgierig, vind ik het eng. Of slechts spannend? Wat zal ik er van vinden? Zal het vanzelf gaan en leg ik me er gewoon bij neer? Wat een vragen.
[b][size=small][color=660099][font=Arial]eindelijk[/font][/color][/size][/b]
ZO!
Gelukt!
Eindelijk!
Dit begint al goed!
Damn!
Grrr!
Enkele bewuste, dan wel onbewuste reacties van onze forenzen. Ik was er ooit ook een.
