Het leven is een schouwtoneel

Haasten of onthaasten? Nadat ik maanden lang van het schouwspel met de ondertitel ‘de race tegen de klok’ heb mogen genieten, werd voor mij het motto steeds meer ’onthaasten’. Iedere dag was er weer een voorstelling op Utrecht centraal. De titel van het stuk was ‘Forensen’ . En wat was ik blij om in het publiek te zitten, het is soms geweldig het leven vanaf een afstand te kunnen bekijken. Tijd van handeling, iedere werkdag om 7.45u precies. Plaats van handeling, Utrecht Centraal. De handeling, de treinreis van Utrecht CS naar Amsterdam Amstel. Deze heeft mij dagelijks kunnen laten genieten. Iedere werkdag stond ik op tijd klaar op het perron, om mijn collega te begroeten die, naar ik later begreep, ook onderdeel uitmaakte van het stuk. Mijn medereizigers, al haast bekenden van elkaar vond ik netjes iedere dag op hetzelfde punt. Niet dat ik zo georganiseerd ben dat ik daar bewust ging staan uit mezelf, maar mijn collega kon ik daar steevast vinden.

Aldus, stond ik dag in dag uit uit te kijken naar de hoofdpersoon, de Intercity, en vooral de aankomst ervan. Dag in dag uit liep men met hem mee totdat deze stil stond. Ik heb nooit begrepen waarom, want ik begreep dat deze mensen ook precies wisten waar de treindeuren uitkomen.. Het bleek toch altijd weer een spannend moment.

Maar goed, als het moment daar was, als de Intercity zijn deuren dan open deed, en het stuk zich vervolgde werd het altijd een drukte van jewelste. De spelers vochten haast met elkaar om als eerste de trein in te kunnen, en een zitplaats te bemachtigen. Op zich logisch, gezien de drukte. Ik had ook graag wel es op de eerste rij willen zitten. Maar waarom zij toch niet gewoon netjes op het perron in een rij stonden te wachten tot de mensen die uitstapten ook daadwerkelijk uitgestapt waren, zoals dat in Engeland wel kan, is mij een raadsel.

Na 20 minuten begon het weer van voren af aan bij aankomst op het Amstelstation. Degenen die erin geslaagd waren een zitplaats te vinden, en dus als eerste binnen waren, moesten ook als eerst naar buiten, want daar stond de metro vaak al weer te wachten. Dit luidde het einde van het stuk in. Maar de manier waarop ging vaak gepaard met dezelfde drukte. Ik heb het aan den lijve ondervonden. Ellebogenwerk, ik zeg het je.

De clou van het stuk heb ik nooit begrepen. En terecht denk ik nu. Wat voor zin heeft het. ‘Zit er wel een clou in?’, vraag ik mij soms af. Het is toch al mooi om mensen te bekijken, om te zien hoe wij met zijn allen op elkaar reageren. Vooral als er zich zo’n moment voordoet, vaak aan het eind van het stuk, dat iemand beseft dat wij staan te kijken. Dan sta ik toch wel vaak te genieten van mijn binnenpretjes, en ben ik blij dat ik het onthaasten ontdekt heb.