T land der 30-ers is in beweging

Ik ben er bijna, nog even geduld. Er wordt schijnbaar nogal wat afgeleefd in het land der (bijna) 30-ers. Ik ben zelf al even op weg en zeer benieuwd hoe het mij zal vergaan aan de andere kant. Van mijn vrienden zal ik de eerste zijn. Althans sommige van mijn collega’s hebben het al wel aan den lijve ondervonden. En ze leven nog. Meer dan ooit zou ik bijna zeggen. Ze kunnen het dus hebben. Ze gaan het graag aan zelfs. Maar ik moet er nog aan geloven. Ben ik nieuwsgierig, vind ik het eng. Of slechts spannend? Wat zal ik er van vinden? Zal het vanzelf gaan en leg ik me er gewoon bij neer? Wat een vragen. 30. De tijd van zekerheden zegt men. Zekerheden qua kinderen, huizen, banen, auto en elkaar. Dat is het leven. ‘ Het leven begint bij 40’ , is een veel gebezigde uitspraak, maar het leven dat begint bij 30 is eigenlijk net zo leuk lijkt me. Staan we er wel eens bij stil. We leven nu. Waarom zouden we dan het leven laten beginnen bij 40, toch?! Ik ben wel van plan er nu wat van te maken. Altijd eigenlijk, daar ben ik al lekker mee bezig. Niet te veel zorgen, geen drukte maken om onbenulligheden. Daar zijn we hier niet voor . Die taak is al aan teveel mensen toebedeeld, nee mijn missie is toch zeker mij te vermaken en te genieten van de tijd die er nu is. Theater, met vrienden in de kroeg hangen, uit eten, de stad in. Nu kan het nog. Straks, als er kindjes komen – mocht het geluk dan met mij zijn- dan zou dat allemaal niet meer kunnen, dan moet er gepland worden. Geregeld en gerend.

Althans, helaas wordt mij die spiegel iets te vaak voor gehouden, door diezelfde collega’s. Hert zal rennen worden. Vliegen, opstaan en weer door gaan. Van het werk naar de creche, naar de supermarkt, eten geven, in bad, en naar bed. En dan begint je eigen quality time. Ik moet er niet aan denken. Jezelf op 2. Ik ben nu juist bezig mij vooraan in rij te plaatsen; ‘ sluit maar aan, I’ll show you the way ’. Ik ben nu nog volop bezig met leven. Straks wordt ik 30, moet ik dan al gaan sparen? Stel je voor, dan moet ik al voorbereidende maatregelen gaan treffen. Op zoek gaan naar een huis voor 3. Voor twee is het nu al haast te klein. Gaan nadenken over de kinderkamer, aan kinderen überhaupt.

Ik denk er nog maar even over na. Dat gedoe met die 30-ers. Het lijkt me maar niks. Misschien moet ik er maar niet aan mee doen. Misschien sla ik het wel helemaal over.
Zal ik het maar aan me voorbij laten gaan. Ik denk dat ik dat doe. Die 10 jaar overbrug ik wel. Dat lukt wel. Het gaat allemaal vast van zelf. Ik bereid me helemaal nergens op voor. Ik laat het over me heen komen, en weer van me af glijden.

Leve de 40.
[size=x-small][color=6666CC][font=Arial]Ik ben er bijna, nog even geduld. Er wordt schijnbaar nogal wat afgeleefd in het land der (bijna)30-ers. Ik ben zelf al even op weg en zeer benieuwd hoe het mij zal vergaan aan de andere kant. Van mijn vrienden zal ik de eerste zijn. Althans sommige van mijn collega’s hebben het al wel aan den lijve ondervonden. En ze leven nog. Meer dan ooit zou ik bijna zeggen. Ze kunnen het dus hebben. Ze gaan het graag aan zelfs. Maar ik moet er nog aan geloven. Ben ik nieuwsgierig, vind ik het eng. Of slechts spannend?Wat zal ik er van vinden?Zal het vanzelf gaan en leg ik me er gewoon bij neer?Wat een vragen.[/font][/color][/size]