Granada

Vorige week reden mijn vrouw en ik in een gehuurde Renault Clio van Valencia naar Granada, een tocht van zo’n vijfhonderd kilometer. Ik ben geen langeafstand rijder. Na elke flauwe slingerbocht leken de bergen meer en meer uit te groeien tot volwassen monsters, op ons neerkijkend, versteend in de tijd. Terwijl mijn vrouw zat te prutsen aan de routeplanner en de radio, maakte ik mij onbewust een voorstelling van Granada; een ruw Andalusisch gebergte verscheen op mijn netvlies, diepe ravijnen. Ik stond plots aan de rand van een gapend ravijn, en keek om me heen. Boven mij een vaalblauwe hemel, de zon schitterde, een arend maakte langzaam achtjes. Onder mijn voeten weerkaatste het oranje kalkzand de zinderende hitte. Het bijzondere was – doch dat verbaasde mij nog het minst  – dat Poetin daar ook stond. Vlak naast me. In een zwart maatpak en een wit geperst overhemd. Met zijn bekende verstarde blik tuurde hij over het ravijn, als een veldmaarschalk die vanuit de heuvels zijn troepen overziet. Ik greep mijn kans: ‘Hé Poetin,’ zei ik op denigrerende toon, ‘nu ik je toch hier tref, zou je niet eens willen opdonderen uit de Oekraïne. Is Rusland soms niet groot genoeg voor je?’ Maar hij verblikte of verbloosde niet, hooguit dat de frons in zijn voorhoofd nog iets scherper introk. Zijn half gekromde armen hingen krampachtig naast zijn lichaam. ‘Maar dat maatpak, ’zei ik dan maar, om het ijs te breken, ‘staat je niet slecht.’

Zijn ogen knipperden licht, maar hij bleef voor zich uit turen. ‘En je overhemd,’ ging ik voort, ‘ is dat een Gentiluomo?’ Op de achtergrond begon zacht muziek te klinken, George Michael: I want your sex!’

De ogen van de Russische leider bewogen onrustig heen en weer, tot ze inzonken en in een ander licht weer opdoken: ‘Ja, leuk hé,’ riep hij met een uithaal. ‘Ik heb hem in verschillende kleuren hóór, hij strekte vervolgens zijn armen opzij, om zijn kleding in alle volledigheid te tonen. George Michael had zich inmiddels aangesloten, hij zong en danste met de bandleden van Village People in zijn gevolg. Poetin rukte spontaan zijn pak in tweeën, eronder verscheen een balletpak, een rosé, waarin zijn geslacht verbazingwekkend goed was gecamoufleerd. Hij draaide een pirouette, de armen in een sierlijke boog boven het hoofd gehouden. Op dat moment, met ferme stappen, kwam een bebaarde man uit de hitte tevoorschijn, hij droeg een djellaba en een tarboush. Hij schopte zijn sandalen uit en dook zonder iets te zeggen met een boog naar het zand. Met grote zwiepen van zijn djellaba begon hij te straatdansen. We moesten ruimte maken anders werden we geraakt. Daarachter, vanuit de stofwolk, in een koprol, doemde Xi Jinping op. De Chinese leider grijnsde breed en stak zijn ledematen onmiddellijk in de electric boogie-houding. Aanmoedigend klapten we gezamenlijk op de maat van de muziek, en zongen luid: ‘Have sex with me!’ Poetin werd gesandwiched door de twee anderen, hij giechelde en riep dat ze dat niet moesten doen. Daarna dansten ze in karavaan bij me vandaan, recht op het ravijn af. Eerst, met een flik-flak, verdween de Arabier over de rand van de afgrond; Xi volgde in een opspringende spagaat. Daarna Poetin, ondeugend draaide hij zijn heupen, blies me een handkus toe en maakte een elegant balletsprongetje. Als laatste rende de achtergebleven Indiaan van Village People oeleboelend over de rand. Toen stilte. Gonzend. De arend draaide ongestoord achtjes, alsof er ver beneden niets opvallends te zien was geweest. Was er wel iets gebeurd? Zoiets raars, dit kon toch niet? Maar in de diepte echode de laatste resten van het gejoel en gelach. Ik liep naar voren en keek in het peilloze ravijn, verloor zowat mijn evenwicht. ‘Keer nu om!’ klonk hoog uit lucht. ‘Keer om!’

Verschrikt zocht ik om mij heen. Naast me zat mijn vrouw, met opgetrokken wenkbrauwen. Ze zei: ‘Je hebt de afslag naar Granada gemist, sufferd. Ik zet even iets anders op, die George Michael ben ik nu wel zat.’

Richard Brand