Je hebt bepaalde verwachtingen van je toekomst. Maar terwijl je je leven hebt uitgestippeld vanaf het moment dat je uit huis gaat om te studeren tot aan je eerste midlifecrisis, zakt je wereld onder je voeten vandaan in het heden.
Status: blut. Het leek zo’n mooie deal, een eigen pasje waar geld op kon worden gestort wanneer ik het nodig had voor kleding. Mijn ouders zouden het controleren of ik niet misbruik van dit geld maakte: ‘lang leve postbank.nl’ was hun motto.
Een jaar of anderhalf ga ik zorgeloos maar volwassen om met het geld dat mij wordt toegestopt. Naast deze deal krijg ik zakgeld per week overgemaakt op mijn pasje en heb ik een baantje gevonden. Alles lijkt goed te gaan, totdat ik een impulsieve actie (lees: het kopen van een geweldige tas) onderneem. Je ouders schrikken, maar vinden het op zich wel goed. Maar dan breekt de hel los: blijkbaar hebben ze meer geld gestort dan ik heb besteed aan kleding.
Ik probeer de zaak op te lossen door het woord ‘kleedgeld’ te laten vallen. Ondertussen wordt de zaak steeds gecompliceerder als ik mijn shop gedrag voedt met nieuwe aankopen. Een nieuwe deal wordt gemaakt: ik krijg vanaf 1 april kleedgeld en diezelfde dag wordt er nog een lijstje gemaakt met wat ik schuldig ben aan mijn ouders en wat ik nog van hen krijg.
Een ongemakkelijke stilte wanneer we, gebogen achter de computer, erachter komen dat ik hen minstens 300 euro schuldig ben. Mijn hoofd loopt om en ik probeer al stamelend oplossingen te zoeken terwijl ik de af- en bijschriften nog eens over lees.
Dan dringt de harde werkelijkheid tot me door: ik ben blut.
Finito. Vaarwel tussenuren gevuld met shoppen, vaarwel een wekelijkse donut bij het geliefde bakkertje naast de school, vaarwel stiletto’s, vaarwel uitgaan, vaarwel alles!
Je denkt dat je het voor elkaar hebt. Jij bent toch niet dat meisje dat niet met geld om kan gaan? Jij bent toch net iets slimmer en zuiniger dan de helft van je vriendinnen?
Jij was toch de zuinigste van de familie?!
Starend naar het plafond begint de gedachtestroom naar buiten te komen. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo ontzettend teleurgesteld in mezelf ben geweest. Is het wel mijn schuld? Lag het niet aan die net iets te vage afspraak met mijn ouders? Hoe lang zou het duren voordat ik mijn ouders heb terug betaald? En kan ik tot aan dat moment niet meer uitgaan? Het klinkt cliché: maar is mijn sociale leven op pauze gezet?
Nachtenlang, dagenlang heb ik nagedacht over mijn leven nadat ik uit huis zou gaan. Misschien had ik beter kunnen nadenken over wat ik nú met mijn leven moet doen… hoeveel geld ik nú moet sparen.
Dilemma’s: ik zal meer moeten gaan werken om dit ooit terug te kunnen betalen. Maar daar lijdt mijn school weer onder, wat natuurlijk ook niet de bedoeling is. Ik heb me niet rot gewerkt om alles nog een jaartje over te doen.
Ik zal minder moeten uitgaan, maar dat is voor mij dé bron ter ontspanning.
Ik ben gesteld op mijn impulsieve acties, de kleine details die mijn leven interessanter maken. Grote verwachtingen van de toekomst, weinig perspectief over wat er in het heden gaande is… Niet echt hoe ik mijzelf het liefst zie opgroeien.
6 reacties
pally · 8 april 2007 op 11:36
Ha Lisa,
Ik dacht toen ik je verhaal las; zo moet je het dus leren door het af en toe effe niet goed te doen. Geeft toch niet? Wees niet te streng voor jezelf.
een zin begreep ik niet:[quote]blijkbaar hebben ze meer geld gestort dan ik heb besteed aan kleding[/quote]
Bedoel je ‘minder’?
Affijn sterkte, maak je niet te druk en geniet van je mooie tas!
groet van Pally
smartie88 · 8 april 2007 op 11:58
erg herkenbaar..het studentenissue….het sneeuwbaleffect..Als je eenmaal in het rood staat zak je er meestal nog verder in:(.heb zelf laatst alvast een vakantie geboekt, en geen rekening gehouden met vooraf betalen:|Nu sta ik ook rood..en tis nog maar het begin van de maand:|
En het is lastig om dingen te ontzeggen; je moet blijven genieten…
hopelijk verdienen we het met de jaren terug^o)
sterkte iig!
arta · 8 april 2007 op 13:23
Achja, ook blut zijn hoort bij het leven.
Niks aan de hand, op het moment dát je weer geld hebt zal het daardoor alleen maar prettiger voelen.
Natuurlijk spreek ik niet uit ervaring, maar ‘van horen zeggen’. 😆
Mup · 8 april 2007 op 19:32
[quote]Niet echt hoe ik mijzelf het liefst zie opgroeien.[/quote]
Heb je dit al aan je ouders laten lezen? je bent al op de helft, als je er zo over denkt,
Groet Mup.
KawaSutra · 8 april 2007 op 22:18
Blut zijn is nog tot daar aan toe, daar benadeel je anderen niet mee. Maar een schuld hebben, daar moet je mee aan de slag. Zo snel mogelijk inlossen is mijn advies. Schuld hebben betekent vaak afhankelijkheid, en dat is nu net wat je niet wilt neem ik aan. Dus het is prima dat je er nu even van ondersteboven bent, goed voor de bewustwording.
[quote]vaarwel stiletto’s[/quote]
Ik hoop maar dat die ook bij de bakker vandaan komen. :eh: 😀
Haha, ik hoor net van mijn dochter dat het schoenen zijn, of pumps zogezegd. Dus ik hoef me blijkbaar geen zorgen te maken. 😀
SIMBA · 9 april 2007 op 08:16
Ach, gewoon een paar maanden geen kleren kopen, je hebt waarschijnlijk toch genoeg na al die shop-tussen-uurtjes. Komt goed!