‘Wat heb jij gister gedaan dan?’ vragend kijkt hij me aan terwijl ik snel nog een slokje neem van mijn verse sinaasappelsap/banaan shake.
‘Oh gewoon, gewerkt en een beetje aan mijn kamer gewerkt. Jij?’ antwoord ik terwijl ik mijn ogen even dichtknijp tegen de zon. Als er een wedstrijd zou bestaan voor de beste liegster ooit, zou ik slagen. With flying colors.
Ik leg de verfkwast snel op zijn plek als ik mijn neus voel kriebelen. Een nies, zo hard dat het stof opwaait vanuit mijn vensterbank. Ik lach hardop en veeg een haar uit mijn gezicht. Te laat bedenk ik dat mijn handen onder de witte verf zitten. Ik lach nog harder als ik mijn gezicht zie in de tijdelijk verplaatste spiegel. Ik veeg mijn handen af aan mijn ontzettend oude en afgescheurde jeans en pak de verfkwast weer op.
Je hebt bepaalde verwachtingen van je toekomst. Maar terwijl je je leven hebt uitgestippeld vanaf het moment dat je uit huis gaat om te studeren tot aan je eerste midlifecrisis, zakt je wereld onder je voeten vandaan in het heden.
Status: blut.
Een pak melk. Pickwickthee, ontbijtkoek en een zak trekdrop. Een man voor me, hij staat in de rij. Hij neuriet. Hij neuriet sinterklaasliedjes –steeds harder, steeds sneller. Bij de tijd dat er nog één iemand voor hem in de rij staat, heeft hij alle sinterklaasliedjes die ik ken geneuried. Niet dat ik er veel ken.
‘Goed zo!’ hoor ik achter mij. Ik kom omhoog vanuit mijn gehurkte houding en kijk de vrouw van middelbare leeftijd die ik vaag herken na. Ik weet dat zij het zei. Dat zij commentaar leverde op hetgeen wat ik aan het doen was. Ik wis met mijn vrije hand mijn haar uit m’n ogen terwijl ik een ingedeukte colafles in de prullenbak gooi.
