Scherven en Schaamte

‘Goed zo!’ hoor ik achter mij. Ik kom omhoog vanuit mijn gehurkte houding en kijk de vrouw van middelbare leeftijd die ik vaag herken na. Ik weet dat zij het zei. Dat zij commentaar leverde op hetgeen wat ik aan het doen was. Ik wis met mijn vrije hand mijn haar uit m’n ogen terwijl ik een ingedeukte colafles in de prullenbak gooi. Ik sta op het speelveldje waar ik minstens vijf jaar geleden nog in de klimrekken hing. Nu ruim ik rotzooi op. Ik laat mijn ogen over het groengele, vertrapte gras dwalen. Een half pakje Malboro, een pak Taxi, een propje papier waarin ooit friet mét zat. Ik buk en raap dingen waarvan ik niet eens zeker weet dat ik het gisteravond heb gezien op. Wanneer ik mij afvraag waarom de zon zo fel op mijn rug schijnt terwijl het september is, voel ik iemand naar me kijken. Ik draai me om en vang nog net een glimp op van de jongen die ik analyseer als die nieuwe jongen op nummer vijftien. Ik verstijf met in mijn ene hand scherven van wat ooit een fles met drank was en in mijn andere hand een half opgegeten zak nootjes. Snel verschuil ik mijn handen achter mijn rug, maar als ik doorheb waar ik mee bezig ben haal ik mijn schouders op en gooi de zak en de scherven in de prullenbak. Waarom zou ik me schamen voor iets wat ik doe tegenover een jongen die ik niet eens ken en die niet eens de moeite neemt om kennis te maken? Ik zucht en ga verder met mijn werk. Het is niet eens mijn werk, bedenk ik me nog net op tijd terwijl ik naar mijn hond kijk die ik tijdelijk aan een lantaarnpaal heb gebonden. Ik kan gelukkig constateren dat het hondje rustig naar me zit te kijken en zich niet veel aantrekt van de kleine pauze in onze dagelijkse wandeling.

Waarom ik mij verlaag tot deze rare situatie waarin ik dingen opruim die niet van mij zijn? Heel simpel. Het ziet er ongelooflijk troosteloos uit, dat veldje met rotzooi van de avond daarvoor. Nu ga ik natuurlijk niet ontkennen dat ik ook aanwezig was die avond. Maar ik was niet degene die rookte, colaflessen tien meter verderop gooide en flessen aan scherven sloeg. Maar ik was toch aanwezig.

Ik hoor de laatste scherven tegen de wand van de prullenbal klingelen. Ik kijk naar het resultaat – een schoon veldje – rond en ik kan niet helpen dat ik opzwel van trots. Sommigen zouden zeggen dat hun ‘goede daad voor vandaag is gedaan’. Jammer genoeg haat ik die uitdrukking, dus ik houd het er maar bij dat het veldje er zo gewoon mooier bij ligt.
Het veldje is weer schoon, net als mijn geweten.