Raindrops Keep Falling on my Head

Ik leg de verfkwast snel op zijn plek als ik mijn neus voel kriebelen. Een nies, zo hard dat het stof opwaait vanuit mijn vensterbank. Ik lach hardop en veeg een haar uit mijn gezicht. Te laat bedenk ik dat mijn handen onder de witte verf zitten. Ik lach nog harder als ik mijn gezicht zie in de tijdelijk verplaatste spiegel. Ik veeg mijn handen af aan mijn ontzettend oude en afgescheurde jeans en pak de verfkwast weer op. Als ik even later bijna klaar ben met de eerste helft van de muur, hoor ik iets tikken op het raam aan mijn linkerzij.
Regen.
‘In april?’ is de eerste gedachte die door mijn hoofd vliegt.
Het tikken houdt aan, wordt harder, krijgt een hysterisch ritme. Ondertussen lig ik al in een deuk van het lachen. En ik maar denken dat de regenachtige dagen voorbij zijn!
Ik trek een sprintje naar beneden, waar ik bijna uitglijd over een tas die door mijn broer achteloos de gang is geslingerd. Ik ren naar de voordeur en stap naar buiten.
Een regenval uit de hemel. Geweldig.

Buiten rennen de mensen met gebogen hoofd door de straat en zie ik mijn buurjongen schelden op de regen terwijl hij snel iets boven zijn hoofd houdt. Gaat vast en zeker naar zijn vriendin en baalt dat zijn haar niet meer zit. En dan maar denken dat meisjes ijdel zijn!

Ik sta midden op straat en kijk naar boven. Regendruppels zo groot als knikkers vallen uit de lucht. Ik lach en steek mijn armen uit om de regendruppels te vangen, net als de vorige 5 keren dit jaar.
Je weet immers nooit of het de laatste regenbui is.