‘Wat heb jij gister gedaan dan?’ vragend kijkt hij me aan terwijl ik snel nog een slokje neem van mijn verse sinaasappelsap/banaan shake.
‘Oh gewoon, gewerkt en een beetje aan mijn kamer gewerkt. Jij?’ antwoord ik terwijl ik mijn ogen even dichtknijp tegen de zon. Als er een wedstrijd zou bestaan voor de beste liegster ooit, zou ik slagen. With flying colors. We zitten op het dakterras van de V&D, waar ze naar mijn zeggen de lekkerste fruitshakes ter wereld maken. De zon dringt door mijn gesloten oogleden en hoewel ik het klaarspeel nog half deel te nemen aan het gesprek, dwalen mijn gedachten af.

Zucht. Steun. Kreun. Ik sta op uit de meest luie positie ooit, trek mijn joggingbroek recht en loop naar de tafel waar mijn mobiel druk ligt te draaien en bliepen.
‘Mark’ staat er op het scherm.
Zucht. Steun. Kreun.
‘Hmm…?’ is mijn alleraardigste begroeting.
‘Hoi Lies! Met Mark! Hee heb je wat te doen, want blablabla’.
‘Oh, uhm…ik weet niet hoor. Ik heb nog zoveel te doen en ik moet zo ook oppassen dus ik denk niet dat het vandaag lukt. Andere keer?’

Yep. Het is officieel. Als er echt een wedstrijd zou bestaan zou ik de vaste winnares zijn. Ik zou een kast vol hebben staan met onderscheidingen en bekers.

Ik haal mijn schouders even op en slof weer terug naar mijn stoel.
Tien minuten later – en twee smsjes later – loop ik enigszins geïrriteerd naar de onruststoker toe en zet hem met één goede druk op de juiste knop uit.

‘Dus…zullen we zo nog een paar winkels afgaan of houden we het voor gezien?’ Zijn heldere stem helpt me te landen in het hier en nu.
‘Maakt me eigenlijk niet zoveel uit. We kunnen opzich nog wel een paar winkels in. Wat vind jij?’

Huizen, mensen, winkels, bomen. Alles flitst voorbij met de snelheid van een trein. ‘Ach wat is ‘ie toch lief,’ denk ik wanneer hij zachtjes dingen in mijn oor fluistert.
Ik glimlach en kijk weer uit het raam naar mensen op het perron die ongeduldig op de juiste trein staan te wachten. Wanneer de conducteur ook eens langskomt om zijn ronde te maken, zit ik allang weer te dromen.

Popcorn? Check. DVD-box van Sex and the City? Check. Pepsi max? Check.
Mobiel uit? Check!
Enigszins schuldig voelend laat ik me onderuit zakken in de stoel die ik met perfectie voor de tv heb geïnstalleerd. Vandaag is het tijd voor me-time.
Geen school (lang leve degene die witte donderdag heeft uitgevonden – grapje – !), geen werk, geen vrienden die allemaal wel iets willen afspreken, geen vriendje die me wil vertellen hoe lief ik ben en geen familie die zit te zeuren over lege colaflessen en rondslingerende schooltassen.

Thuisgekomen begin ik te twijfelen. Had ik gisteren toch langs moeten gaan bij die vrienden? Had ik toch met mijn vriendje moeten afspreken?

Ben ik egoïstisch om mijn vrije dag geheel aan mij te besteden? Waarom kan ik me niet gewoon eerlijk uit een situatie redden, zonder te liegen?
Waarom twijfel ik opeens zo? Waarom heb ik opeens zo hard me-time nodig? Ik ben mijn onverschilligheid kwijt. Waar is mijn ‘fuck the world’ instelling gebleven?

Waar ben IK gebleven?!

Categorieën: Diversen

3 reacties

delta75 · 16 april 2007 op 11:06

Eerst jezelf, en dan de rest.
Dan is het “de rest” gedeelte van hogere kwaliteit

Anne · 16 april 2007 op 12:26

Jij hebt last van luxe.
Er zijn ergere dingen om last van te hebben.

Mosje · 17 april 2007 op 16:37

Beetje bloggerig, dit stukje, ik vond je vorige beter.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder