Supermarkt

Een pak melk. Pickwickthee, ontbijtkoek en een zak trekdrop. Een man voor me, hij staat in de rij. Hij neuriet. Hij neuriet sinterklaasliedjes –steeds harder, steeds sneller. Bij de tijd dat er nog één iemand voor hem in de rij staat, heeft hij alle sinterklaasliedjes die ik ken geneuried. Niet dat ik er veel ken. Hij begint woorden te vormen met zijn mond, zijn ogen gesloten. Zijn schoenen tikken macht op en neer op het ritme van “Zie ginds komt de stoomboot”. Ik ben de enige die op hem let. De vrouw achter de kassa scant verveeld de boodschappen van de man. Hij heeft zijn ogen geopend. Terwijl hij betaalt, blijven zijn voeten bewegen op het ritme. Ik vraag me af of hij nog steeds bezig is met “Zie ginds komt de stoomboot”. Onvrijwillig denk ik terug aan de tijd toen mijn broer ongeveer een maand voor vijf december begon te trillen van opwinding. Sinterklaas was in zicht. Het is absoluut zijn favoriete feestdag – ik vraag me af of dat nu nog is. Technisch gezien woont hij nog thuis, maar ik heb de laatste tijd meer het gevoel dat hij in ieder geval met zijn hoofd ergens anders is. Hij is op dit moment ook echt ergens anders: een of ander projectuitje naar Duitsland voor 10 dagen georganiseerd door zijn vervolgopleiding. Net wanneer ik mij realiseer dat ik hem eens een smsje moet sturen, schrik ik op uit mijn gedachten.

Het tikken van zijn schoen is gestopt. De vrouw achter de kassa kijkt me vragend aan. “Dat wordt dan vier euro tachtig, alstublieft.” Terwijl ik betaal laat ik mijn blik afdwalen. De man kan ik nergens meer vinden. Ik pak mijn boodschappen en loop al neuriënd weg, denkend aan mijn broer.
“Zie ginds komt de stoomboot…”