Griezelig groen

Het begint met overgeven. Bij mijn jongste is dat moedermelk. Dat valt op zich nog mee. Eerst gutst de melk in golven naar buiten. Daarna komt er gal. Het lijkt alsof ze groene blubber, uit de feestwinkel heeft gegeten. Het is slijmerig, griezelig en groen. Wonderwel lacht ze tussen het kotsen door. Toch bel ik, voor de zekerheid, de huisartsenpost en de assistente stelt mij gerust. Mijn oudste heeft maar een keer eerder overgegeven. Toen kwam er een golf gele snot naar buiten. Toen het eruit was, ging het weer goed, en heeft ze dit niet meer gedaan. Tot vannacht.
Alle was was net gedaan en ik plofte tevreden neer. Even hangen voor de televisie. Opeens is het al weer middernacht. Dan hoor ik gehuil en hard gegil. Mijn vriend rent naar boven en komt met een ondergekotst meisje terug. Hij verschoont het bed. Ik verschoon haar.

Op mijn schoot, in een grote deken walmt de kotslucht me tegemoet.
Met haar grote, holle ogen, kijkt zij me vol ontzag aan en zegt:
“Mama ik heb gespuugd hé”.
Ik knik en hou mij adem in.
In haar ogen zie ik behalve ontzag ook de angst.
“Brechje spugen hé”, herhaalt ze een paar keer.
Ik stel haar gerust en breng haar, met de belofte te blijven totdat ze slaapt, opnieuw naar bed. Vervolgens bega ik een stomme fout: ik haal een teiltje. Ze was rustig, maar bij het zien van het teiltje raakt ze in paniek. Opnieuw kalmeer ik haar. Gelukkig is ze moe en draait ze zich snel om in haar slaapstand. Opeens moet ik nodig plassen en ga al fluisterend met de woorden: “mama is zo weer terug”, weg. Ze murmelt wat ongenoegen als ik haar kamer verlaat, maar valt toch in slaap.

Als ik me genesteld heb in mijn eigen bed hoor ik wederom gekrijs. Ik ren naar haar kamer. Ontsteld kijkt ze om zich heen, omgeven door bruine kots. Ze wil niet meer in haar eigen bed. Dat ze ook elders kan spugen, vertel ik wijselijk niet. Dus preparen we, mijn vriend en ik doen dit samen zwijgend, ons bed. Het bed kraakt van al het plastic, en ik doe alsof ik niets hoor. Ik leg me ongerust neer; in afwachting van het groene gal.
Tegen mijn dochter zeg ik; “ga nu maar lekker slapen. En nee het spugen is heus klaar”. Vermoeid gaat zij liggen slapen. Ik draai mij voorzichtig om, op mijn krakende kussen, en hou ik mijn oren moeizaam open, wakend.

In de schemer van de ochtend ontwaak ik, en zie dat niemand heeft gespuugd. Al voel ik me nu zelf behoorlijk misselijk, maar dat kan de lucht zijn, die is blijven hangen. Ik zet alle ramen, ondanks een ijzige wind, wagenwijd open.

Als mijn broer mij belt omdat hij langs wil komen, raad ik hem dit af. Ik vertel hem van mijn kinderen en het griezelig groen. Hij zegt het niet, maar ik hoef het niet te horen, want vannacht dacht ik het ook; hierom griezel jij van kinderen.