Er zitten enkele bewegingen in mijn hoofd waar ik niet zó tevreden van ben. Wijzigen? Graag, maar dat is niet simpel. Kon ik maar zoals bij de computer orde op zaken stellen. Hier een hersenkronkeltje deleten, daar een aanpassingetje toebrengen. Wat echt belangrijk is speciaal op een externe harde schijf deponeren zodat het nooit meer verloren gaat. Via een vast stramien ophalen wat er in zit… ” Schat, hoe lang is het geleden dat we op reis waren naar Barselonette?” Klik..klik..Klik.. “Dat was in het jaar 1998.” Zo iets..
Ik ben gelukkig nog net niet gecrasht.. durf ik nog nauwelijks openbaar beweren.
Neem nu de (verkeerde) opmerking die ik als achttienjarige snaak maakte op de werkplek van toen, nu meer dan veertig jaar geleden. Waarom, denk ik daar nu nog geregeld aan? De foute beoordeling en de aanvaring met een oudere collega kan ik me glashelder voor de geest halen. En, en dit terwijl ik enorm slecht ben in namen, de desbetreffende man noemde Frans Engels. Waarom in ’s hemelsnaam, waarom zit dat stom voorvalletje nu nog in mijn grijze massa onrust te stoken? Nu nog, na al die jaren, totaal onbelangrijk!
Meerdere ‘story’s als deze, de ene al futieler en zinlozer dan de andere, blijven me steeds achtervolgen. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat een dusdanige flauwekul ook plaats inneemt zodat andere belangrijkere dingen geen plek vinden.
Mijn eerste kus. Wanneer? Met wie? Waar? Totaal gewist.
Veel belangrijker.. Op weg naar school ben ik eens met de fiets in een gracht gereden.. Tot in detail kan ik me deze gebeurtenis voor de geest halen. Zonder enige moeite zie ik de man die me terug op het droge brengt, ruik ik zelfs de geur van rotte bladeren die ik even later uit de spaken van mijn fiets pluk. Dat eerste meisje? Geen spoor, hoe ik ook mijn hersenen pijnig, ’t is weg. Nochtans, een mijlpaal in de geschiedenis van een man. Zou het een roodharige met sproetjes geweest zijn? Een ouder iemand? Leegte!
Vooroordelen, nog zo iets. Goede vraag, waar komen ze vandaan? Goed, laat dit zonder er dieper op in te gaan, de opvoeding zijn. Maar waarom blijven ze na al die jaren nog hangen? Voorbeeld; al dan niet terecht, mensen van ’t stad hebben het doorgaans een beetje hoog in de bol. Nu, na zo veel decennia ‘s en een totale verbastering van de bevolking zit ik bij een nieuwe ontmoeting nog steeds rotsvast gekluisterd aan het vooroordeel. “Eerst maar eens luisteren hoe het zit.”
Waarom kan ik die vast geankerde meningen niet verwijderen? Iedere ontmoeting benaderen met een open geest is toch gezonder? “Weg met die denkbeeldige ballast!” roept het naar eerlijkheid snakkende engeltje op mijn rechter schouder. Vooroordelen?
Die waarde tabel…Ik durf ze hier amper onder brengen binnen dezelfde rubriek. Maar waarom doe ik dat toch steeds! Ik haat die ik, dat midden, dat perfecte van waaruit ik steeds de observatie start. En dan maar oordelen. Te groot, te dik, te lang…te…te.. Hoe zit dat dan wel met dat centrum? Schuift dat dan als een soort verticale jojo mee met de omstandigheden van de eigenaar?
Een man (vrouw) kijkt op T.V. naar een bepaalt soort programma’s met een zekere graad van intelligentie. Gaat het mijn kopje wat te boven? “Die hoort zichzelf ook wel graag bezig.” Hoeft de derde herhaling van FC De Kampioenen voor mij echt niet meer? “ Hoe kan een mens gading vinden in dergelijke kolder?”
Zo blijven we bezig besef ik zelf ook wel. Moet het toefluistergedeelte van mijn grijze massa daar voor dienen? Kan het niet een beetje consequenter?
Nee, nee, geen vierde voorbeeld. ’t Is genoeg geweest. Mijn moe getergde hersens snakken naar zuurstof.
9 reacties
troubadour · 13 januari 2014 op 10:51
Alleen deze ‘bekentenis’ bewijst toch al dat je het putdekseltje zelf open en dicht doet? Er zijn er die niet eens beseffen dat ze een putdekseltje hebben, die niet weten welke drol voorbij drijft.
Bij hen is alles poep..
Yfs · 13 januari 2014 op 14:10
Ik zou antwoorden op de vraag waarom je hersenen zo selectief zijn met het bewaren van herinneringen. , maar daarvoor zou ik minstens Neuro Linguistisch Programmeren gestudeerd moeten hebben. Er is niets zo gecompliceerds dan het verklaren van de werking van de hersenen. Als ik tegen jou zeg : Denk niet aan een roze olifant! Wat gebeurt er dan? Voilá, je ziet meteen een roze olifant. Leuk onderwerp wat uitdaagt om in eigen herinneringen te gaan wroeten!!
pally · 13 januari 2014 op 16:02
Zeker een interessant onderwerp, Meralixe. En de manier waarop je verwoordt dat het je spijt, dat je je geheugeninhoud niet zelf kan invullen, roept ook bij mij vragen op en dat is leuk. In jouw betoog is o.a. te lezen dat negatieve herinneringen langer beklijven dan positieve. Ja, die worden ermisschien dieper ‘ingeponst’, vreemd is dat eigenlijk. We zouden het liever andersom willen. Misschien heeft dat iets te maken met ons overlevingsmechanisme?
Je ziet: de inhoud geeft stof tot nadenken. :yes:
Pierken · 13 januari 2014 op 18:03
Ik hoor wel eens dat je aan meerdere dingen tegelijk kunt denken. Als dat zo is, dan zou je de fijne en minder fijne herinneringen mooi kunnen blenderen. Maar simultaan denken met één hersens, lijkt mij kul. Dus niet inpasbaar op jouw filosoferen hierboven, waarmee ik maar wat uit m’n nek lul. Wel zou je met een Kriekje het proces van bad sectors lezen kunnen beïnvloeden. Gazeuse voorkomt het crashen niet.
Vergeet deze reactie, want hij is erg slecht, Meralixe. Ondanks een :yes: ‘pje voor de inhoud.
Nachtzuster · 13 januari 2014 op 18:08
Alles wordt opgeslagen op je eigen harde schijf, de grijze massa. Sommige zaken staan echter in directory’s die moeilijk te openen zijn, omdat ze een andere naam hebben gekregen? Ik noem maar wat. Maar als je je hele harde schijf helemaal uitpluist, dan komt alles weer tevoorschijn. Voor de grijze massa hebben ze daar zelfs een ‘therapie’ voor bedacht. Hypnose. Iets voor jou? 😉 Prima geschreven, maar waarom onder Gein en ongein? Een meer dan serieus te nemen onderwerp aangezien iedereen hier mee te maken krijgt/ heeft. De meest (in eigen ogen) niet zinvolle herinneringen worden zichtbaar bij het opstarten van je eigen harddisk. Raar fenomeen.
Mien · 13 januari 2014 op 18:42
Wie bent u … ? 😉
Ferrara · 13 januari 2014 op 22:06
Het feit dat je je dit allemaal kunt afvragen en goed opschrijven wil zeggen dat de grijze massa ook heel goed werk verricht.
Bij mij is al lezend van alles opgedoken, zin en onzin. Zelfs mijn eerste vriendje…
SIMBA · 14 januari 2014 op 08:51
:yes:
Meralixe · 14 januari 2014 op 19:59
Simba, mijn dank voor het duimpje.
Aan allen, in eerste instantie was het mijn bedoeling met de nodige zelfkritiek een soort kwaad op zichzelf zijnde typetje te schetsen. Het werd een sterk autobiografisch eerlijk beschrijven van zeer herkenbare tekorten van velen. Van daar deze ‘grote’ belangstelling?
Door de column toch te laten doorgaan onder de noemer Gein & Ongein probeerde ik waarschijnlijk het autobiografische enigszins in de richting van de humor te duwen. Iets in de zin van de zot die al lachend de waarheid zegt. (Vlaamse spreuk)