Eindeloos groene vlakken. Groen dat zich kenmerkt in verschillende soorten kleuren, wel groen, maar toch allemaal anders. Niet met woorden te omschrijven. Groen is niet zomaar groen, de gradaties zijn eindeloos en maken de vlakken in het land levendig en speels. Geen kinderspel, maar godenwerk. Eindeloos lange vlakken die van kleur wisselen onder invloed van de wind. Als een wave waaien de grassprieten met de wind mee. Buigend en zich dan weer trots verheffend. Zoals het al vele eeuwen gebeurt. Grassprieten. Sommige kort geschoren als een skinhead. Andere vertonen zich in de jaren zestig stijl. Groene vlakken zover het oog ziet of totdat het vlakke opgaat in een dijk waarlangs het groen omhoog klimt en overgaat in blauw. Groen en blauw. Eindeloos lange linten van blauw. Strak gegraven, kaarsrecht. Al eeuwen geleden. Met de schop, schep voor schep. Van kleine sloot tot grote vaart. Allemaal op het oog, geen landmeters toen in de middeleeuwen. Wat zou het groene weiland zijn zonder de immer blauwe linten van water. Gras dat zich al eeuwen laat verwennen door de zon en water dat diezelfde eeuwen lang stroomt in de uitgegraven geulen. Soms onderbroken door een kronkelige riviertje.

Groen en blauw, waarbij het groen soms wordt gemengd met een diversiteit aan kleuren. Als het gras maar lang genoeg mag groeien tooit het zich vanzelf met de zacht rode gloed van zuring, zodat de zee van groen soms rood kleurt. Op de wat meer geschoren gedeeltes vechten de paardebloemen zich een weg naar boven om hun kleine zonnekop te tonen aan de hemel. Op een licht gebogen steel staan ze trots in de Hollandse weilanden. Als ze bijna allemaal hun zaadjes met de wind hebben laten meevoeren komt de boterbloem langs die een volgende waas van geel over het groen legt.

Groen met geel en rood aangevuld met blauw. Het Groene Hart presenteert zich in een ultieme kleurenpracht aan de mensheid. Tegenwoordig meer dan alleen een weiland om de melkproductiviteit tot grootte hoogtes te voeren, maar juist ook om de zeldzame kleurenpracht te behouden. Natuur krijgt hier een kans, naast het leven van de mens. Nergens ter wereld is zo’n uniek gebied als het Groene Hart te vinden. Andere landen kunnen alleen dromen van dit stuk unieke veenweidegebied. En bij mij is het de achtertuin.

Via door boeren aangelegde paden en wegen is het land bereikbaar. Omzoomd door opnieuw een bloemenzee, soms de weg afgesneden door onderweg naar de boerderij zijnde koeien. Fluitenkruid kondigt het voorjaar aan en laat haar mooiste witte kant zien, het Barbarakruid zorgt hier voor de nodige kleurvariatie, soms afgewisseld met het rood van de Papaver. Wie zijn ogen niet in de zak heeft ziet verrassing na verrassing. Wie niet rondkijkt, ziet niets anders dan weiland. Wie er geen verstand van heeft noemt het bouwland. Wie politicus is, bouwt het liever vol. Al dat onkruid. Want een politicus kijkt niet, maar rekent in vierkante meters.

Wie van dit land houdt zegt: ‘Poten af!’ Hier heerst het door de mensen gecreëerde land, dat uniek is in zijn soort. Een land dat niet alleen de mens bedient met de mooiste kleurschakeringen, maar ook een land dat de vogel bedient en voorziet van de nodige foerage. Want op het weiland leven de vogels, soms zelfs unieke vogels. Een land waar simpele groene vlakken op een even simpele manier gewoon ontzettend mooi zijn. Het vraagt alleen om een adelaarsblik, want wie niet kijkt, mist al het moois.

Categorieën: Diversen

8 reacties

Ma3anne · 3 juni 2006 op 20:52

Ademloos met je meegekeken…

WritersBlocq · 3 juni 2006 op 20:55

[quote]Groene vlakken zover het oog ziet of totdat het vlakke opgaat in een dijk waarlangs het groen omhoog klimt en overgaat in blauw. Groen en blauw. Eindeloos lange linten van blauw.[/quote]
Ik dacht dat je de lucht bedoelde. ‘Eindeloos lange linten van blauw’, m.a.w. onderbroken door een zweem van een ronddolende wolk ofzo. Maar jij bedoelt sloten. Ik woon ook in het groene hart, en fiets en wandel daar vaak, maar blauwe sloten heb ik nog nooit gezien. Wel zwarte, en groene, door de algen en de teringzooi die erin geworpen wordt.
Wie kijkt er nou niet goed, jij of ik? Of allebei wel, maar anders?
Mooi stukje.
(Die grootte hoogtes is denk ik een vaudtje, of lees ik verkeerd, of gewoon anders?)

KawaSutra · 3 juni 2006 op 22:42

Prachtig stukje Holland in geuren en kleuren beschreven. Je kunt inderdaad dankbaar zijn voor zo’n stukje achtertuin.

KingArthur · 4 juni 2006 op 02:30

Heerlijk genoten van deze aanschouwing. I.i.d. je moet het maar zien.

sally · 4 juni 2006 op 02:57

Kom eens bij ons kijken Fred, natuurgebied “de Weerribben”
Verkozen tot het mooiste natuurgebied van Nederland.
Mooi beschreven.
groet
Sally

Li · 4 juni 2006 op 11:15

Mooi bijna poetisch stukje. Ik was gisteren ook in die achtertuin en ja, ik zag zelfs de blauwe lucht weerspiegelen in de sloten.

Li

Mosje · 4 juni 2006 op 11:56

Als je het zo beschrijft zou je nog gaan denken dat het Groene Hart iets voorstelt. Maar helaas. Dat hart is inmiddels zodanig aangevreten dat het maar beter opgedoekt kan worden. Letterlijk dus. Maak er een mooi schilderij van, en vervolgens die laatste restjes ook maar volbouwen.

pepe · 5 juni 2006 op 22:05

Hoe groen groen kan zijn als je het wil zien.

Heel mooi geschreven ik heb meegenoten.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder