Groene pasta – totale chaos

We schrijven het jaar 2030. Niet zó lang meer he! Reden te meer om dit document grondig door te nemen. Nee Herman van Veen, niet de heropleving van de koude oorlog, met daar op doorbomend, dan toch die bom die wel eens zou kunnen vallen ligt aan de basis. En, zelfs de opwarming van de aarde, de stijgende zeespiegel, het toenemend aantal natuurrampen? Allemaal flauwe kul. De wereld zal wel blijven doordraaien maar de mens, de mens, die zal dan in een nooit geziene ordeloosheid vertoeven.

Ik verklaar me nader…

Alles begon vrij onschuldig. Eigenaardig, wetenschappers hebben, steeds op zoek naar ‘comfort’ binnen de samenleving, gezorgd voor een niet meer goed te krijgen rampscenario.

De miserie is zo ’n vijftien jaar eerder gestart bij de iPhone, en de er nauw bij aansluitende facebook toestanden. Wie niet in het bezit was van een dergelijk nog in volle ontwikkeling zijnde apparaat kon nog nauwelijks mee met de snel evoluerende tijd.
Een grote spectaculaire stap binnen de evolutie van het hebbeding was de mogelijkheid om het kleine klavier, waar onder meer het dikkevinger syndroom bij menige gebruikers voor overlast zorgde, uit te schakelen. Gewoon, men kon de boodschap in gedachten moeiteloos over brengen naar het geschrevene. Zo liet deze techniek het bijvoorbeeld toe dat twee mensen, ik zeg maar wat, op de trein, via hun iPhone op elkaar afstemden om dan verder op het kleine schermpje een intiem gesprekje te voeren.
Concreet komen we bij de volgende werkwijze: Ik denk “ Is het goed dat we deze namiddag naar de winkel gaan?” De partner, waar die zich ook bevind, leest mijn tekst die al direct op haar apparaat verschijnt. Zij denkt (antwoord) “ Het is wel OK maar hou er toch maar rekening mee dat het wel een uurtje later kan worden.” Al direct krijg ik op mijn beurd de tekst onder ogen. Het lijkt wel telefoneren, babbelen via de tekstjes!

Goed, er dient een groene pasta in de hersens aangebracht te worden. De duizenden minuscule chips kunnen op die manier alle delen van de hersenen lezen. Dat is echter maar een bagatelletje, twee prikjes, te vergelijken bij het krijgen van een vaccin tegen griep. Miljoenen mensen lieten zich niet afschrikken. Vooral het jeugdig publiek dweepte met de nieuwe hype en al vlug was de communicatie via deze apertuur overal in het straatbeeld te merken. En, zoals dat wel meer gebeurd, wat zich eerst aankondigt als een gemak voor enkelingen, evolueert naar een zo goed als gedwongen medewerking. Bijvoorbeeld, bij het solliciteren naar werk was de kandidaat al gauw verplicht, naast enkele mooi ogende diploma’s en een auto, drager te zijn van die nieuwe mogelijkheid tot communiceren.

Helaas … Was het daar maar bij gebleven! Er circuleerden al vlug illegale ‘apps’ op het net die zo goed als gratis te verkrijgen waren. Daarmee kon men, gebruik makend van de eigen iPhone en de aanwezige groene pasta gewoon inloggen bij de anderen. Dus, nogmaals op de trein, persoon A neemt met zijn iPhone via de aanwezige lens (ongemerkt) een zogenaamde foto van persoon B en ziet op zijn kleine apparaatje waar die zo al aan denkt. Dat lijkt op het eerste zicht bijzonder leuk te zijn maar eventjes doordenken AUB. Wat als bijvoorbeeld man en vrouw gezellig in het park zitten en de vrouw de man ongemerkt heeft ingelogd. Volgende stap, een wel bijzonder mooi meisje met wel een bijzonder kort rokje stapt het decor binnen. De man denkt… de vrouw leest…

Tot hier heb ik het nog grappig gehouden maar het is toch nauwelijks nodig de ernst van de situatie uit te leggen? Denk maar aan een banale vergadering op het werk waar eender wie bij eender wie kan inloggen. Plots leest de baas hoe zijn trouwste medewerker hem een onmogelijk arrogante zak vind. Even verderop is iedereen getuige van een hoog oplopende ruzie tussen twee werknemers. Zo net heeft de ene vernomen dat de andere zijn project waar hij jaren vol overgave aan werkte, grondig heeft gesaboteerd.

Te veel om op te noemen situaties lopen uit de hand. Burenruzies, partnergeweld, zwaar ontgoochelde ouders en kinderen, hogerop, nu zeker onbestuurbare politiek, geheime agenda ’s die plots het daglicht zien, overal slaat de argwaan en de achterdocht toe.
En, er is geen weg terug! Er is (nog) geen methode gevonden om de groene substantie te neutraliseren. Het wantrouwen blijft maar schade toebrengen. Niemand is nog zeker van de andere.

Tegen deze totale chaos is de mens niet opgewassen.