Groeten uit Ankara (1)

Een tijdje geleden bezocht ik het Centraal Museum in Utrecht, omdat daar een expositie van Hethietische kunst werd gehouden. Ik was daar vanwege een artikel dat ik mocht schrijven voor het blad “Art for Millions”. Terwijl ik naar een beeld van de Hethietische god Tesjub stond te kijken, kwam er een beeld van een vrouw naast mij staan. “Hallo, mijn naam is Tamara” zei ze en gaf me een hand. Tamara vertelde dat ze als archeologe in dienst was van het museum. Ze hield zich tegenwoordig hoofdzakelijk bezig met opgravingen in Turkije, in de buurt van het historische Boghaz Koy. “Hé, daar staan toch de beroemde Hethietische tempelruïnes?” haakte ik bij de hand in. Tamara knikte. Ze was maar voor een kort bezoek in Nederland, want binnen afzienbare tijd vloog ze weer terug naar Turkije. “Ik moet zo gaan. Misschien kunnen we vanavond samen ergens wat gaan eten?” stelde ze voor. “Graag”, antwoordde ik met een welgemeende glimlach.

‘s Avonds vervolgden we ons gesprek op een terras aan een van de Utrechtse grachten en geloof het of niet; het voelde alsof we elkaar al jaren kenden. Tamara vertelde vol enthousiasme over haar werk als archeologe, waarna ik haar een beschrijving gaf van het artikel waarmee ik bezig was. Plotseling overviel ze mij met de vraag: “Heb je misschien zin en tijd om met mij mee te reizen naar Turkije?“ Omdat ik eigenlijk best nog wel wat tijd over had, dacht ik; waarom niet? “Ben dol op surprises. Deal!” zei ik. We hieven het glas en klonken op onze spontane overeenkomst. Op de achtergrond zette een saxofoon “Careless whisper” van George Michael in. Het was een zwoele zomeravond met maanlicht en sterrenpracht.

De week daarop al vlogen we samen naar Ankara, waar we een paar dagen bij Tamara’s broer Hatem zouden logeren. We konden dan mooi nog enkele musea bezoeken, inkopen doen, en vervolgens doorreizen naar Boghaz Koy. De tussenstop in Ankara gaf me meteen de gelegenheid om mijn goede vriend John op te zoeken. John was enkele jaren geleden met zijn vriendin Monica vanuit Nederland naar Turkije verhuisd. Samen hadden ze in Ankara een handelsonderneming in bouwmaterialen opgezet, Mojo-trading genaamd. John had me eens verteld, dat ze veel zaken deden met bedrijven in omringende landen. Sinds zijn vertrek was ik nog wel regelmatig met John in contact geweest, maar dit leek me een uitgelezen kans om hem eens met een onverwacht bezoek te verrassen.