Groeten uit Ankara (2)

Het is net 12.00 uur geweest, als ik mij met een taxi vanaf mijn logeeradres naar John’s woonhuis c.q. kantoortje laat brengen. Ik verkneukel me al bij de gedachte aan het gezicht van John, als hij mij zometeen onverwacht ziet binnenstappen. Om te voorkomen dat ik voor noppes op pad ga heeft Tamara al van te voren naar John’s kantoor getelefoneerd, maar het toestel was in gesprek.

Na een rit van ongeveer twintig minuten door het hectische Ankaraanse verkeer, stap ik uit bij Mojo-trading. Er staat een wagen met chauffeur voor het pand geparkeerd, maar daar schenk ik verder geen aandacht aan. Ik loop achterom en tref daar John aan, die als een bezetene door het huis rent! Met een jerrycan in de hand is hij druk bezig om documenten te besprenkelen met benzine. John schrikt zich een hoedje als hij mij ziet. “Surprise surprise?“ vraag ik, met enig voorbehoud. “Wat doe jij hier? Gek!” roept John. ”Maak dat je wegkomt, ze kunnen elk moment hier zijn om mij te arresteren. Eruit en vlug!” Ik protesteer timide maar John snoert me de mond met de opmerking; “Kom vanmiddag naar het Ulus marktplein toe. Ik zal iemand sturen die jou rond 17.00 uur komt ophalen. Zorg dat je niet gevolgd wordt. En nu: wegwezen!”

Hij veegt mij als het ware het pand uit en gooit en passant een brandende lucifer op de stapels papieren. Mijn gestreste vriend rent weg, stapt in de wachtende auto, de chauffeur geeft gas en met een rotvaart scheuren ze de straat uit. Daar sta ik dan, alleen, maar vooral verbouwereerd, op straat. Maar niet voor lang, want meteen komen er twee politiejeeps met sirenes aanrijden. De eerste jeep zet meteen de achtervolging in op John’s vluchtwagen. Zo onopvallend mogelijk probeer ik van mijn plekje weg te lopen, maar de agenten uit de tweede jeep laten mij geen kans. Ze houden mij aan, fouilleren mij en nemen mijn papieren in beslag. Een agent blijft bij mij terwijl de ander naar het pand rent. Dan explodeert echter het huis en staat meteen in lichter laaie! Mijn bewaker schrikt zodanig dat ik mijn papieren uit zijn handen kan grissen. Hij reageert als een gebeten hond, trekt zijn dienstpistool en stuurt mij een kogel achterna, maar dan ben ik al weggevlucht, de stad in.