Groeten uit Ankara (3)

Geschrokken van het hele voorval zwerf ik enkele uren doelloos door de oude binnenstad. Later op de middag begeef ik mij naar het Ulus marktplein, zoals  John mij heeft gevraagd. Het krioelt er van de mensen. Dat werkt een beetje op mijn zenuwen. Een man spreekt mij aan:  “You are John’s friend?” Ik knik. “Follow me” vervolgt hij.

Na een lange tocht door de gecekondu’s (sloppenwijken) van Ankara, waar de penetrante geur van afval en doorbakken schapenvlees zich als een wolk om ons heen sluit, bereiken we het adres waar mijn vriend John zit ondergedoken. Het is een pand dat bijna op instorten staat, zo lijkt het wel. “Eigendom van een van mijn contactpersonen” legt John mij ongevraagd uit, terwijl hij mij enigszins gereserveerd binnenlaat. Hij is erg onrustig. Zijn vriendin Monica is ook aanwezig en hoewel ik haar al lang niet meer gezien heb, wekt ze sterk de indruk niet erg blij te zijn met mijn komst.

Desondanks vertel Ik de twee over mijn kennismaking met de archeologe Tamara in het Centraal museum in Utrecht en hoe ik zodoende in Ankara verzeild ben geraakt. Dat we bij Tamara’s broer logeren en dat ik John eens ouderwets ludiek wilde verrassen met een onverwacht bezoek. “Surprise, of niet?” besluit ik in een poging wat lucht aan de zaak te geven. John hoort het allemaal aan, maar blijft zenuwachtig.

Hij vertelt op zijn beurt over wat er allemaal is gebeurd nadat hij zijn huis heeft opgeblazen. Over de achtervolging, en hoe het is gelukt om de agenten in de politiejeep op een dwaalspoor te brengen. Uiteindelijk heeft hij zich hier kunnen verschuilen. “Maar, wat is er eigenlijk aan de hand, John?” vraag ik hem. John biedt me een stoel aan om te gaan zitten, overhandigt mij een glas whisky en begint zijn verhaal.

“Thomas, zet je schrap. Sinds een tijdje zitten wij hier in de illegale wapenhandel. Ons bedrijf fungeert als dekmantel voor het doorsluizen van wapenleveranties aan een ondergrondse beweging. De naam van die club zal ik je besparen, maar om kort zijn; we zitten er tot onze nek toe in. Het gaat om geld, heel veel geld en ik weet hoe jij tegenover dit soort praktijken  staat. Maar wij zien het nu eenmaal zo; als wij het niet doen, doet een ander het.” John zwijgt even en kijkt me aan. Aan de blik in zijn ogen zie ik hoe we uit elkaar zijn gegroeid. Dit is niet de John zoals ik hem van vroeger ken.

Hij vertelt verder: “Vanmorgen is er een zending ‘bouwmaterialen’ van ons bedrijf onderschept door de Turkse douane. Je snapt wat ik met bouwmaterialen bedoel. De chauffeur van het transport heeft mij nog kunnen waarschuwen, maar dat ging wel ten koste van zijn eigen hachje. Dat gebeurde allemaal vlak voordat jij bij mij binnenviel met je ‘surprise’. Het merendeel van onze medewerkers is inmiddels ingerekend. Als de politie ons te pakken krijgt zijn we helemaal de sigaar, dat snap je.” Hij zucht eens diep. “Monica en ik proberen nu zo snel mogelijk het land te verlaten. We hebben het zo geregeld dat we met een privévliegtuigje mee kunnen. Dat vertrekt morgenavond naar Griekenland. De piloot is een goede bekende van ons en zit ook in het complot, om het zo maar eens te zeggen. We moeten alleen nog wel op het vliegveld zien te geraken, maar als alles goed gaat, zitten we morgen aan de ouzo.”