“Guhmrgn”

Een blauwe zee, een wit strand, palmbomen en welgevormde vrouwen. Je strekt je arm uit naar een overheerlijke cocktail (shaken, not stirred) die je gebracht wordt door de enige andere man op het eiland. Echt de enige andere man, die bovendien lelijk is als de nacht. Door zwoel te wapperen met palmtakken, houden enkele dames jouw hoofd koel. Je bent de koning, de keizer….
Plotseling valt je oog op een immense golf die jouw kant op rolt. Een zeebevingwaardige golf, angstaanjagend groot. De golf kleurt rood, het witte strand wordt donker, de palmbomen verdwijnen. Wat vreemd, de rode golf verandert van gedaante. Het lijken wel rode lijnen te worden. Het geraas van de immense golf verandert in een zich herhalend en vooral luide piep. Hij komt dichterbij en plotseling besef je je de enorme omvang van deze ramp. Het is die ^#^@#$&$%&# wekker!!
Je laat je arm een paar keer neervallen op de plek waar volgens jou de wekker zich ergens bevindt. Ergens uit de donkere ruimte om je heen hoor je iemand schreeuwen: “Rot eens op met die ^#^@#$&$%&# wekker!” Na je zoveelste poging het kwaad uit te schakelen is het eindelijk stil. Een heerlijke serene rust daalt neer, missie geslaagd. Maar nog geen 10 minuten later staat er een paar handen naast je bed. Ze stoten je tegen je ribben. En ze maken een hoog en schril lawaai. Het klinkt als, “D’r uut, ie mutt’n wark’n!” Om de stotende handen te ontwijken, rol je opzij. Geen slim idee blijkt, de grond voelt harder en kouder dan je bed.
Je handen vinden eindelijk het lichtknopje. Flits! De ogen, die zich net openen om te kijken wat er allemaal aan de hand is, sluiten zich verschrikt. Je wankelt, maar je moet blijven staan. Dan maar op de tast. Ah, eindelijk, het toilet. Je zoekt je belangrijkste bezit op en laat het zijn gang gaan. Gelukt, en tevreden krab je aan je kont. Op naar de douche. Onderweg ontwaar je enkele gedaanten. De gedaanten lijken je te kennen en beginnen zelfs geluiden jouw kant op te braken. Je antwoord is even intelligent als diplomatiek, “Guhmrgn”.
Plens! Een zeer koude substantie overmeestert je gelaat. Het dringt binnen in bijna alle openingen van je naar adem happende gezicht. De ogen besluiten door dit koude geweld om nog eenmaal een poging tot openen te doen. Heel voorzichtig gaat het. Je beweegt je hoofd omhoog en je ogen ontwaren iemand die je zeer bekend voorkomt. “Maar hoe komt hij zo nat”, vraag je je af. Na enig moeizaam nadenken dringt het eindelijk tot je door. Koude rillingen lopen over je rug. Ontkennen heeft geen zin meer. Totale ontgoocheling, wanhoop en zelfs moedeloosheid overmeesteren je als je je realiseert dat deze onmenselijke marteling zeker niet de laatste zal zijn. Het is namelijk Dramaandag. Het begin van een prachtige week…
Fijne week!