Haar ogen

Dat ogen de spiegel van de ziel zijn wist hij als geen ander. Háár ogen waren ook de spiegel van zijn ziel. Steeds opnieuw kon hij verdrinken in het helderste groen dat hij ooit gezien had. Die ogen vertelden hem dat hij belangrijk voor haar was, dat hij een speciaal plekje in haar hart had en dat hij de strohalm was aan wie ze zich vasthield. Ook tijdens angstige momenten kon hij zien hoe ze naar zijn beschermende armen zocht en hoe ze zich er vol vertrouwen in wilde storten. Soms leek het net alsof hij door haar ogen zichzelf kon zien. Het kon hem treffen als een bliksemschicht. Zo puur.

Op dagen dat de liefde even haar keerzijde liet zien, waren haar ogen leeg. Niets viel er dan in af te lezen en het maakte hem onzeker. Haar blik was zijn leidraad in het leven en functioneren werd onmogelijk als die leegte te lang aanhield. Boos sprak hij haar dan toe, in de hoop dat sprankje levenslust weer te ontdekken. Meestal hielp zijn gemopper en binnen de kortste keren waren de lichtjes weer terug waar hij zo naar snakte. Als een stralende ster fonkelde ze dan weer naast hem en kon hij de hele wereld weer aan.

De laatste tijd was er van de schittering helaas weinig meer over. De leegheid van haar ogen vulden de ruimtes waarin ze verkeerden en steeds vaker faalde hij in alles wat hij deed. Ook merkte hij dat de nietszeggende blik soms werd afgewisseld met een straling waar hij zich geen raad mee wist. Er kon plotseling iets vlammen in haar ogen en het maakte hem bang. Waarom het hem bang maakte kon hij niet uitleggen, de angst was er soms gewoon. Alsof iets bezit had genomen van haar puurheid. Als hij dan aan haar vroeg wat er was, haalde ze haar schouders op en keek ze hem gevoelloos aan.

Vandaag werd het tijd om maar eens met haar te praten, misschien zelfs een glaasje wijn met wat stokbrood erbij. De lege momenten zijn te vaak aanwezig en hij kan zo niet presteren en dat weet ze maar al te goed, dus moet ze maar gewoon weer de oude gaan worden. Vanaf het moment dat hij haar hier mee confronteert, ziet hij opnieuw de vlammen in haar ogen. Het groen wordt omcirkelt door een goudgele rand en hij schrikt. Hij leest geen liefde meer, geen warmte. Hij leest haar ogen, als ware het een thriller waarvan je weet dat hij slecht gaat aflopen. Als hij het glas uit zijn hand ziet vallen, zijn ledematen volkomen lam, weet hij dat er geen weg meer terug zal zijn. In haar ogen ziet hij zijn eigen verlossing en voor het eerst sinds hij haar kent is er een fonkeling die zijn weerga niet kent.