Haarbal

Hebben we altijd gedacht dat het meeste gevaar schuilt in oorlogen, ziektes, rampen en metromannen; niets is minder waar: “Stress is de grootste killer”. En je gelooft het of niet, de meest stressvolle plaats, dat is het huis van je schoonouders. Tenminste volgens het mannen maandblad “Ruim ze op”. Je zou toch denken, dat is bij uitstek een plaats waar je je gewoon op je gemak zou moeten voelen, waar je gewoon jezelf zou moeten kunnen zijn, mooi niet. Neem nou bijvoorbeeld mijn schoonmoeder “Hare Narigheid “allereerst als ik haar in vol ornaat zou willen zien moet ik eerst 5 stappen achteruit stappen, zo kolosaal is deze berg wandelend reuzel. Sterker nog toen ik haar voor het eerst ontmoete in een restaurant, dacht ik dat ze om parkeergeld uit te sparen haar volkswagen onder haar jurk naar binnen probeerde te smokkelen.

De grootste stress aanval krijg ik als we “gezellig” gaan logeren bij Hare Narigheid. En deze marteling herhaalt zich zo eens in de drie maanden. Natuurlijk kan ik weigeren om mee te gaan, maar ik denk dat dan dat de eerst volgende keer dat ik weer eens toe kom aan het uitwisselen van lichaamsvochten met mijn lokdoos en het ritmisch berijden van haar in verre staat van ontbinding verkerende bever ergens in 2068 zal zijn. Kortom dan zou ik moeten wachten totdat ik haar urn kan neuken, want alle vrijwillige bedpret daarvoor kan ik zeker vergeten.

Gelukkig woont Vetzilla 270 kilometer van ons vandaan… wat mede de reden is dat ik deze wandelende optische marteling maar “slechts” 4 keer per jaar hoeft te zien zien. Dit is eigenlijk het enige lichtpuntje in mijn bestaan het is ver genoeg zodat je haar niet vaak hoeft te bezoeken en gelukkig ook ver genoeg om haar niet te kunnen ruiken.

Normaal de enige plek bij Hare Narigheid waar ik me op me gemak voel, is in bad. Heerlijk, daar geniet ik van, een lekker warm bad. Dan lig ik languit, heel rustig, gewoon lekker voor me uit te turen. Even aan niks denken. niet aan mijn zaak, niet aan mijn wandelende uitgavenpatroon waar ik mee samenwoon en al helemaal niet aan Hare Narigheid. Gewoon lekker je hoofd leegmaken. En als ik dan klaar ben, kan ik ook nooit zo ineens uit het bad stappen, nee, dat gaat dan heel langzaam, dan floep ik de stop er uit met mijn kleine teen en als het water zakt, dan zak ik heel langzaam mee. Gewoon om te kijken hoelang ik het volhoud voordat het bad droog staat.

Ja je moet wat als je je verveelt. Echter, het ergste wat je kan overkomen, is dat je de stop eruit trekt en er gebeurt helemaal geen pleuris. Weet je wel, alsof je in een goddeloze poel met stilstaand water ligt. Dan moet je je voorover buigen naar het afvoergat en dan haal je er zo’n kolossale haarbal uit. Bah, zo’n gore kluit met haar en in dit geval is het niet van mijzelf. Sterker nog in dit geval kan het maar van één iemand zijn, dus is het waarschijnlijk hoofd, rug en schaamhaar van Hare Narigheid.

Als je het er dan uitrekt, is het net alsof je een of ander prehistorisch harig monster uit de diepte trekt. En je probeert die haardos dan meteen in de WC. te pleuren en dat gaat natuurlijk altijd mis. Flats, zo tegen de muur het kruipt dan net als een vogelspin zo over de tegels naar beneden ranzig, érg ranzig!

Tijdens dit laatste bezoek, vond ik eindelijk de lichtknop van de badkamer. Tot op heden deed ik het dan maar altijd lekker in het donker, gaf me eigenlijk een extra rustgevend gevoel. Nu het felle licht aanstaat en ik rond kijk schreeuw ik naar Hare Narigheid,
“Dat bad van u, is dat al 42 jaar oud?”
“Nee waarom, die is er 3 jaar geleden nieuw ingegaan, wat is dat trouwens weer voor een rare vraag enge Haagsche kwal.”
“Waarom zegt u, omdat ik de ringen kan tellen in uw bad.”

Ach heeft ze dan helemaal niets wat de R@@F vrolijk maakt? Ja zeker wel vorig jaar gaf ze me bijna een zeer gelukzalig gevoel, ze maakte toen bijna de overstapte naar gene zijde. Ze ging immers bijna dood door een griepje. Maar helaas gebeuren er ook wonderen als je er niet om vraagt en kwam ze er geheel bovenop. Heb me wel een ding voor genomen, als ik ooit eerder dan haar het hoekje om ga en reïncarneer, dan kom ik zeker terug als griepepidemie.

Apathisch zit ik in de auto op de terugweg naar Den Haag. Aan de ene kant verguld met het feit dat het bezoek erop zit en ik terug naar mijn huis kan, en aan de andere kant ben ik nu al angstig voor het komend weekend. Hare Narigheid komt namelijk voor het eerst bij ons logeren. Hoor het haar nog zeggen:
“R@@F, ik kom gezellig naar jullie toe volgend weekend, maar als ik ook maar enigszins het gevoel heb dat ik niet welkom ben, kom ik nooit meer, dan weet je dat”.
“R@@F, waar zit je met je gedachten” vraagt mijn lokdoos even later tijdens de rit.
“Uhm luister lekdel, help mij herinneren dat ik morgen metéén met de hond naar de dierenarts moet”.
“Hoezo?”
“Omdat ik zijn staart er af ga laten snijden”.
“R@@F, doe niet zo raar, een labrador met een gecoupeerde staart waarom dat in hemelsnaam, laat dat beest lekker kwispelen”.
“Waarom, waarom… omdat ik volgend weekend 100% zeker wil zijn, dat niet één lid van ons gezin je moeder ook maar énig idee geeft dat we blij zijn haar te zien”.

ToT Onzin
R@@F