Haastige haas

Ik raak altijd in de war van de lentezon. Waterig zoekt de witgele ploert mij altijd op tussen de bomen. Het lijkt alsof hij mijn dagelijkse levenswandel stiekem bespiedt. Knipperen met de ogen is dan het enige wat ik kan doen. Heel irritant. Raakhout heeft gruwelijk de pest aan dat waterig gezonneschijn in de lente. Hij houdt meer van de duisternis. Hoewel, sinds hij niet meer wegdommelt in de wintermaanden is de duisternis niet langer zijn kameraad. Raakhout is in de war. Sinds hij de liefde heeft ontdekt verkeerd hij regelmatig met zijn wrattig hoofd in rozige paddowolken. Elke nacht droomt hij van zijn grote liefde Slijmballetje. Het doet mij soms pijn om te horen hoe Raakhout snakt en smakt naar zijn Slijmballetje. Ik moet toch maar weer eens contact opnemen met zijn baasje Zwam voor een bezoek. Straks kwijnt Raakhout nog weg onder zijn eigen liefdeshonger. Het is alsof Raakhout mijn gedachten leest. Blij huppelend springt ie voor mijn voeten. Allebei schrikken we ons een hoedje als een haas ons pad kruist. De haas draagt een klein rugzakje vol met eieren. Een schilderachtig tafereel zo in de vroege ochtend. Hij heeft wel haast die haas. Haastige haas.