Hangjongeren (biecht van verjaarde zonden)

Ooit behoorde ik tot een groep hangjongeren ‘de bank’ genaamd. De geschiedenis van deze groep begon met een troep tieners die enkele jaren ouder waren dan ons (mijn vrienden en ik) en hun belangrijkste bezigheid was het hangen op de bank rond de kerk in ons dorpje. Daarmee is de naam ‘de bank’ eigenlijk al verklaard. Tegenwoordig willen jongeren zich wel eens met een bank bezighouden in de vorm van een kraakje maar in die tijd hielden tieners zich niet bezig met bankzaken, nou ja, misschien dat een goedgemutste suikeroom of -tante ooit eens een spaarbankboekje voor zijn of haar oogappeltje had geopend maar daar zal het dan zeker bij zijn gebleven. Nee, ‘de bank’ had niets met geld te maken. Je was ruig als je bij ‘de bank’ hoorde. Niet omdat je Nikes droeg of een scooter van merk zus of zo had, dat was er allemaal nog niet. Klit- en klootpiercings bestonden ook nog niet. Een enkeling had tattoos, type ‘moeder’ of ‘eagle’ en lang haar. Een Lois spijkerjasje, jaaaahaa dat had je wel. Of een jack uit de legerdump. De echte binken hadden een opgevoerde brommer. Zündapp of Kreidler. Daarmee zijn alle uiterlijke kenmerken ook al beschreven.

Tegen de tijd dat het perzikdons op onze pikkies een kokos-achtige structuur begon te krijgen en onze primatenkreten minstens drie straten ver te horen waren, mochten we ons ook ‘de bank’ noemen. Tot zover de toelatingseisen.

Mijn moeder vroeg mij vaak wat wij daar nu uitspookten. ‘Gewoon wat ouwehoeren, mam’. ‘Waar hebben jullie het dan over?’ ‘Mwooaah, gewoon een beetje ouwehoeren, muziek, brommers (ik had er niet eens een)’. Ze kon daar dan uren over doorzagen maar kreeg natuurlijk nooit een zinnig antwoord. Het was domweg niet voor herhaling vatbaar maar ze hoopte dat het vooral over studeren en werken ging. ‘Yeah, right’. Geen van allen hadden we een vriendinnetje maar we droogneukten ons een slag in de rondte en dat werd breed uitgemeten.

Verder? Bier zuipen en blowen. Feesten. Met brommers scheuren. Het record mensen-in-telefooncel-proppen verbreken (en de krant mee halen). Fikkie stoken, jatten. Slipjes in lantaarnpalen hangen en de verlichting vervangen door gekleurde lampjes (let wel, het was naast de kerk en zo’n 20-25 jaar geleden in het zuije vannut landj). Ruzie maken met omwonenden en juten. Met sloopauto’s door het dorp scheuren. We kochten dan op zaterdagmorgen voor 50 piek een sloopauto waarmee we naar een zandgroeve togen om te crossen. Rondjes scheuren. Met open deuren tegen betonnen palen knallen. We waren erg benieuwd naar het effect bij 80 km per uur. Ik kan je verzekeren, het is spectaculair. Hoe dan ook, wanneer de auto onherkenbaar verminkt was, ging de stoet richting dorp om daar met luid brullende motor, piepende en knarsende lagers langs (of door) plantsoenen en tuinen te razen, even een ererondje over de markt en vervolgens bij ‘Monke Ed’ het vrak om te ruilen voor een krat pils. De krat werd ter plekke soldaat gemaakt om gezeul met krat en flessen te vermijden. Bovendien was het bij Ed altijd wel weer lachen. Hij was het type die alles deed voor een vat bier. Velen van ons waren vaste klant bij ‘de Vink’. Een dorpskroeg waar het gezicht bepaald werd door een kastelein van het type kaptein Iglo maar dan niet die ouwe-flikker-versie-van-tv. Wel met echte zeemans bakkebaarden en schipperstrui, tattoos en altijd een goed gehumeurde grote bek. Als je bij de Vink naar de plee ging en hij had het vermoeden dat je ging zitten kleien, riep hij je in een bomvolle kroeg na dat je ‘moest gaan schijten waar je gevreten had’. Bij de Vink werd Monke Ed dus met enige regelmaat uitgedaagd iets te gaan doen. Piemelnaakt over straat naar de kroeg tegenover te hollen. Die werd gerund door een bejaard homostelletje. Ed naar binnen, bovenop een tafel en ‘handen omhoog of ik zeik…’. Niemand deed zijn handen omhoog. Ook nam Ed wel eens een van zijn huisdieren mee naar de kroeg, een geit of varken. Het kon dan goed zijn dat het beest diezelfde dag nog werd geofferd ten behoeve van de ter plekke georganiseerde bbq. Ik heb geen idee hoeveel hanen er de kop af zijn gebeten. Maar het kon ook subtieler.

Op een dag kwam (alweer) Ed met een grote doos naar binnen en plaatste die op de toog. ‘Hé Ed, wat heb je bij je’. ‘Gaat je godverdomme geen flikker aan kloothommel’ was dan zijn antwoord. Dat vragenspelletje ging dan zo een tijdje door tot Ed zei naar de plee te moeten. ‘Ik ben effe zeike, blijf met je smerige grafpoten van die doos af…’ Het laat zich makkelijk raden wat er gebeurde. Altijd is er wel die ene die het niet kan laten. Die maakt dan de doos open en… er vlogen een stuk of 50 mussen door de kroeg. Het kunnen er ook 100 zijn geweest. Net zoals het wel honderd of honderden streken, incidenten, weddenschappen en andere kloterijen zijn geweest in die dagen.

Dat was dus zo’n 20 jaar geleden. Eén van deze mannen kreeg het idee om het hele spul nog een keer bij elkaar te brengen. Dat is dus inmiddels gebeurd. Zo’n 70 brave huisvaders en -moeders hebben zich nog een keer getroffen. Het was lachwekkend en ontroerend om mee te maken. Sommigen waren er niet. Niet geïnteresseerd, dood of iets daar tussenin. Er werd niet over die tijd gesproken. Geen ‘weet je nog van toen en toen’. Niks daarvan. Het is te lang geleden. De herinneringen zijn vertroebeld door de troosteloze sleur van hun leven. ‘Ennuh, wat doe jij tegenwoordig nog’. ‘Zoooo heej, jij bent er verdomme ook niet magerder op geworden zeg’. Ze werken al bijna 20 jaar bij dezelfde baas, houden meer van vissen dan van hun vrouw, hebben kinderen, akelige ziekten en zijn moddervet geworden. Met de meesten is het dus wel goed gekomen. Precies in de lijn der verwachtingen, zoals vader en moeder het gewild hadden.

Zo was het vroeger, zo is het nu en zo zal het ook wel altijd blijven gaan.