Harley en het Sinterklaasgevoel

Cyrill belt…

‘Heijjjj Lange, ut is zoeawiet… (Hee, Viking het is zover…)’
‘Heij Suriel, wattis…? (Hee, Cyrill, wat is zover?’
‘Gare, nog twiej weake, dan hub ich ‘m (Gek, nog twee weken, dan heb ik hem)’
‘Oooah dea, dan hubsse noe ut Sinterkloasgeveul… (O, je bedoelt de Harley Davidson, dan heb je nu vast het Sinter Klaas-gevoel)’ Ja dat had ‘ie. Cyrill is er al lang voor aan het sparen en heeft eigenlijk nog net niet genoeg om zijn jongensdroom te verwezenlijken. Maar hij weet exact hoeveel geld hij per week opzij kan leggen, hoeveel pilsjes hij moet laten staan, hoeveel CD’s er niet gekocht kunnen worden en het ergste van alles, dat eerst die kut-kut-kut-badkamer nog verbouwd moet worden. En die kut-kut-kut-keuken is ook nog niet af. Maar… met die wetenschap kun je wél aftellen. Al máánden van te voren kun je op de dag nauwkeurig bepalen wanneer je ‘kindje’ er zal zijn. Dat een zwangere vrouw je dat maar eens nadoet!

Ik spreek uit ervaring. Van dat Sinterklaasgevoel en dat aftellen bedoel ik. Mijn financies waren ook nog niet rond en ik was er in feite ook nog niet zo heel erg mee bezig – het was gewoon nog te ver buiten bereik – totdat Godspeed mij, inmiddels enkele jaren geleden, belde. Natuurlijk was ik al op veel plaatsen geweest. Zelfs op vakantie in Italië of Frankrijk was Poppeduifje niet veilig voor mijn zucht naar de ultieme fiets. Wanneer ergens in het stedelijk landschap het bekende zwart-wit-oranje logo aan de skyline te zien was, moest de vakantieroute toch even omgelegd worden om effe lekker te geilen bij zo’n hadeetje. En telkens wanneer je bij een dealer was geweest, kwam ook het Sinterklaas gevoel. Als kind had ik het vanaf het moment dat de eerste speelgoedfolders in de bus vielen en ik mijn ouders gek maakte van alles waarvan ik zeker wist dat Sinterklaas mij dat kwam brengen. Mijn ouders moesten mij dan eerst weer eens uitleggen dat Sinterklaas ook voor die andere kindertjes wat speelgoed moest overhouden en ik dus een paar dingen mocht uitzoeken. Helemaal mee eens was ik het doorgaans niet met deze theorie maar begrip kon ik er wel voor opbrengen. En als ik mijn keuze dan gemaakt had, kon ik uren bezig zijn met verlangen en aftellen van weken, dagen, uren en minuten.

En toen belde Godspeed.

‘Bij Luck staat een Fatboy, misschien iets voor jou?’ Nu moet je weten dat Godspeed het type is waar je je op kunt verlaten. Als Godspeed namelijk iets ziet, en het boeit hem, dan weet hij er binnen enkele minuten ook zo’n beetje alles over te vertellen wat er te vertellen valt. Dat dit orakelende mirakel nog geen TV verschijnsel is geworden is mij dan ook een raadsel. Ook in dit geval had ik hem gewoon kunnen vragen ‘wat kost dat ding, hoe oud, welk type’ etc enz. Maar we hebben het hier over een jongensdroom en dat is toch net als met rukken, je wilt het niet van horen zeggen weten. Ergens op de lagere school wint je nieuwsgierigheid het van de angst voor verkettering, hel en verdoemenis en je ondergaat proefondervindelijk je eerste orgasme. Zaadlozing is een wat te groot woord op die leeftijd. Maar de toon is gezet en geen laken dat onbevlekt blijft. Met andere woorden, vóór dat Godspeed zich kon afvragen waarom ik de hoorn erop gesmeten had, stond ondergetekende 30 km verderop in de showroom te kwijlen en nog vóór dat dit grote kind van geboortejaar 1965 een rondje om het stalen ros was gelopen had hij Poppeduifje al aan de telefoon: ‘Schatjeschatjeschatje ik…’ ‘Rustig, rustig, vertel Poppeduifje nu maar eens langzaam en rustig wat er allemaal aan de hand is’. ‘Schatjeschatjepoepeke hij stáát hier. Hier voor mijn neus, dit ís ‘m, deze moehoet ik hehehehebbehen’. Ter illustrering: wel eens een jengelend kind in een speelgoed winkel hysterisch zien worden? Oke.

Nadat Poppeduifje uit mijn koeterwaals had kunnen ontcijferen dat ik een Harley had gezien die echt-waar-be-la-che-lijk-goedkoop was en dat ik-die-toch-echt-niet-laten-staan toog ook Poppeduifje richting zuiden en deelde mijn mening dat deze toch wel heel erg mooi was. Ja dit moest hem gaan worden. Nu lang genoeg gewacht.

Dus de deal werd min of meer al gesloten en thuis gekomen werden de noodzakelijke handelingen verricht om eigenaar te worden van deze orgastische brok techniek. Thuis gekomen kwam deze möchtegern-Hells-Angel ook tot de wrange ontdekking dat zijn financies onverwacht geslonken waren en er toch enkele duizendjes (guldens) te kort schoten, wat op dat moment gevoelsmatig op het zelfde neer kwam als een absoluut dieptepunt van mijn leven. Net zoals het Sinterklaas-gevoel iets is van een 7-jarige kon ik nu ook wel effe een potje grienen als een 7-jarige.

Maar Poppeduifje zou Poppeduifje niet zijn als ze niet gezegd zou hebben: ‘Schatje, de rest krijg je van mij, die Harley gun ik je echt hoor…’ En dus toog Viking met een zak geld richting zuiden om zijn natte droom op te gaan halen. Enkele duizenden kilometers later is er nog niets verandert. Het gevoel, ook al is het wachten en verlangen al lang voorbij, is nog steeds hetzelfde. En al helemaal wanneer je, na een paar nachtjes brassen met gelijken, met z’n tweeën naast elkaar rijdt over een verlaten weg, je slaapzak aan het stuur, ongewassen, stinkend naar bier, rook, vette hap en modder op weg bent naar huis, haard en Poppeduifje…

…en de V-twins ronkend met elkaar beginnen te resoneren.

Bedankt nog he, schatteke!