Hart van Nederland

“Nee, ik zat op dat moment voor de TV.”
“Dus u zat – vòòr de TV?”
“Ja. Ik zat voor de TV.”
“En toen gebeurde het? Terwijl u voor TV zat?”
“Nou ja, niet helemaal tijdens. Maar toen het gebeurd was, zat ik voor de TV.”
“En toen zag u het? Terwijl u voor TV zat?”
“Ja. Toen zag ik het…” “Wat dacht u toen u het zag?”
“Ik schrok natuurlijk.”
“En toen?”
“Tja, wat zal ik zeggen? Je gelooft het niet hè?”
“Ondanks het feit dat u het op TV zag?”
“Precies. Je ziet het maar je denkt: dat kan toch niet?”
“En hoe voelde u zich toen?”
“Ik voelde me ineens hartstikke beroerd. Nú dit weer!”
“Hoe bedoelt u, nu dit weer?”
“Nou, wat zal ik zeggen… Uuhm… Dat is de zòveelste keer denk je dan hè?”
“U bedoelt….”
“Gewoon, sommige mensen hebben ook altijd pech! Vreselijk gewoon!”
“U was geschokt? Aangeslagen?”
“Ja, ontzettend…. Ontzettend aangeslagen. Vorig jaar Madrid, in 2002 – of wat was het? 2002 hè? – in 2002 Bali en nu dit weer.”
“Vreselijk hè?”
“Dat kun je wel zeggen ja!”
“En, hoe moet het nu verder denkt u?”
“We moeten maar eens zien. Toen met Bali en Madrid hebben we alle voorschotten die we betaald hadden weer teruggekregen van het reisbureau. Nu onze vakantie naar Londen ook weer geannuleerd is moeten we dat maar weer proberen denk ik en dan maar weer hopen dat het goed gaat. Het zal wel weer veel bellen en brieven schrijven worden. Sommige mensen hebben ook echt altijd pech.”
“Ik wens u er veel sterkte mee.”
“Dankjewel.”

“Dit was Hart van Nederland, goedenavond.”