Heilig

“Ik scheer mijn pruim.” Zo maar een zinnetje dat ik ergens in een blad las. Maar natuurlijk ging mijn hoofd er op een onbewaakt moment mee aan de haal. Pruimen, pruimen? Mijn oma had gedroogde pruimen. In een bakje van tupperware. Daar mocht ik er af en toe een van. Van die glanzende zwarte. Sommige waren zacht. Het merendeel had de textuur van drop. Door de wimpers gezien heeft een gedroogde pruim inderdaad iets weg van het vrouwelijke geslachtsdeel. Maar als je hem in je mond hebt, proef je het verschil. En dat je de pitten eruit moet knarsen met je voortanden is ook anders. Ik snap dus niet waarom je de vagina een ‘pruim’ zou noemen. Maar ik snap wel meer niet. Neem nou datzelfde woord ‘vagina’. Een eenzaam ding in een laboratorium stel ik me zo voor. Tussen de pipetten en afzuig-erlenmeyers. Penissen en vagina’s zijn voer voor wetenschappers die coïtussen observeren en orgasmecurves uitrekenen. Een ‘clitoris’ is ook zo’n woord dat je meteen operatief uit je mond wilt verwijderen. Dat hebben die moslims goed door.

En ik weiger al helemaal de woorden ‘kut’ en ‘lul’ te gebruiken. Welk volk heeft nou scheldwoorden nodig om zijn geslachtsdeel aan te duiden? Een kut is vies. Ik ruik het door mijn beeldscherm heen. En voor een lul schaam je je. Het woord lul is volgens mij enkel en alleen verzonnen om een ding aan te duiden, dat laag genoeg is om in iets weerzinwekkends als een kut te rammen. In een donker steegje. Of op een bed met een overtrek die er te lang op zit. Oude zweetlucht en donkere vlekken. Kutten en lullen zijn per definitie al verloren. Met kilometers doelloosheid voor en achter hen, zit er niets ander op dan de leegte weg te ‘neuken’. Steeds harder. Om ook maar iets te voelen.

Spleetje, plasser, doos, gleuf, snee, vulva. De Nederlandse benaming van het vrouwelijke geslachtsdeel is eigenlijk altijd eendimentionaal en krijgt vaak de naam van een gebruiksartikel. In het oude India had de naam iets heiligs, iets alomvattends. ‘Joni’. Vrij vertaald: ‘hemelse tempelpoort’. Mooi. Ik vind het een prettige gedachte dat tussen de vrouwelijke benen iets heiligs huist. Maar afgezien van de tien hindoes die we in Nederland hebben, wie scheert er bij ons nou zijn Joni?

Een goed equivalent voor de hemelse tempelpoort vinden is lastig. Want wat is in het seculiere Nederland tegenwoordig nog heilig? Teevee? Geldautomaat? Mwah. ‘Patatkraam’ komt in de buurt. De plek waar de mannelijke helft van de bevolking voordat studio sport begint, elke zondagavond even een vette bek haalt. Helemaal toepasselijk voor ons land zou zijn dat alle vrouwen hun geslachtsdeel zelf een eigen naam geven. Iedereen is immers zoooo, eeeeenorm uniek.

Als ik een heilige naam voor de vagina zou mogen verzinnen, zou ik putten uit mijn eerste spirituele, bijna seksuele ervaring. In de kleuterklas was het. Daar had ik een innig verbond met de leidster. Zij gaf me wat ik nodig had. De blokkenhoek. Mijn meest favoriete dagbesteding. Elke dag weer. Nooit hoefde ik veters strikken of te vingerverven. Als tegenprestatie gaf ik haar wat zij nodig had. Voor haar hield ik mijn adhd onder controle. Later hoorde ik dat ze altijd naar zweet stonk. Ik heb het nooit gemerkt. Ik hield van haar. Zij was heilig.

Mijn ideale naam zou dan ook zijn:‘Juf Dinie’.

————————————–

Column in het kader van ‘Het slechtste idee voor een column’.