Help van de Beatles

Help I need somebody Not just anybody HELP

Muziek en luchtjes zijn ongrijpbare dingen in het leven. Je kunt ze niet omschrijven want het zijn connecties tussen verleden en verborgen herinneringen. Moeilijk benoembaar. Want ieder beleeft zoiets anders. Tijd en kleur hebben we samen afgesproken. Dat is voor iedereen het zelfde. Een kleur is een kleur je vindt hem mooi of niet maar het blijft een kleur. Maar met muziek is het anders. Een Stones fan zal heel iets anders denken bij het horen van een Beatlesong als een Beatlesfan. Ik ben dus een Beatlefan. Pas lag ik in de zon heerlijk op het terras van een oud Frans huisje. Vanuit de boomgaard klonk een blikkerige radio. Veel Franse deuntjes, een tour de France verslag en de song “Help” van de Beatles. Het is toch mooi dat bijna veertig jaar na het uitkomen van die plaat nog steeds op de radio te zijn. John Lennon meer dan 20 jaar dood en nog steeds te horen. Help I need somebody Help. Ineens was het weer 1965. Het jaar dat de song uitkwam bij de gelijknamige 2e Beatlefilm. Ik was een 12 jaar en wist na een kleine schermutseling voor de bioscoop Studio 62 op de Nieuwe Binnenweg in Rotterdam 2 kaartjes te bemachtigen. Eindelijk kon ik dat buurmeisje meenemen. Nooit zag ze mij staan. Ik was te klein voor haar. Zij liep al op hoge hakken en er zaten al vormen aan haar die ik wonderlijk vond. Trots toonde ik haar de twee kaartjes voor de uitverkochte matinee. Direct was ze mijn vriendinnetje voor één dag. Voor 10 cent met de tram naar de Nieuwe Binnenweg en mijn vriendjes die me met haar zagen lopen waren stink jaloers. Vanwege mij beperkte financiële draagkracht had ik twee kaartjes “nekkramp” helemaal op de voorste rij. Ze wilde ook nog een ijsje. Ik was op de financiële afgrond maar het was het waard. Daar zat ik dan met een echte vrouw in een donkere bioscoop. Na de reclame, een tekenfilm van Woody Woodpecker kwam het polygoon journaal. Daarna een korte pauze waarin ik haar silhouet nog een stiekem gniffelend bekeek. Mijn vriendjes Johnny, Dickie en Eddie zouden me zo eens moeten zien……
De hoofdfilm nam een aanvang. De titelsong “Help” dreunde door de bioscoop.
Op het grote witte doek verschenen de namen van de spelers
George Harrison als George Harrison. Richard Starky als Ringo Starr. Bij iedere naam gilden de meisjes het uit.
En toen…….toen gebeurde het.
John Lennon als John Lennon. Weer een gegil van al de meiden maar bij die naam gebeurde er nog iets. Er vielen bij bosjes meisjes flauw. Mijn vriendinnetje waaraan ik heel mijn gespaarde kapitaaltje aan had gespendeerd liet van emotie bij het zien van die naam haar plas lopen. Na zich onder gepiest te hebben viel ook zij flauw. Ze was net als zo veel meisjes niet eens aan de naam Paul McCartney toegekomen.
Ze werd net als al die andere flauwgevallen meisjes de bioscoop uitgedragen.
Ik was er te jong voor maar toen had ik moeten leren dat je vrouwen nooit echt kan begrijpen.
Nu kan ik er om lachen. Ik zie haar nog wel eens en dan plaag ik haar er mee.
Maar in 2004 wist ik nog precies wat ik in 1965 van dacht.
Ik dacht: “Mijn God meisjes…. kijk daar word ik nou effe niet goed van…….”