Een schuurtje. Een eigenhandig gemetseld schuurtje. Met een peertje boven de werkbank. Aan de muur hangt goed gereedschap. Boven de afdeling schroevendraaiers, gutsen en priemen plakken krantenknipsels waaronder een vergeeld krantenartikel over de moord. Met een foto van John F. Kennedy. Voor het raam staan jampotten met viooltjeszaad.
In de wachtkamer ligt de pop met één arm naast de tuinkabouter met gebroken puntmuts. Uit een oude onherstelbare cassetterecorder klinkt zachtjes de stem van Louis Neefs. ‘Vergeet voor een keer hoeveel geld een miljoen is, de wereld die moet nog een eeuwigheid mee.’
Louis is de favoriete zanger van zijn vrouw. De poppendokter van dienst luistert graag naar Belgische liedjes.

Behalve de pop en de kabouter staat er keurig door elkaar wat witgoed te wachten op reparatie. Voor weer te kunnen draaien, wassen, drogen en koelen moeten ze even geduld hebben. De man van het schuurtje, het gereedschap en twaalf ambachten heeft een wel erg oude bekende op zijn kapperstoel zitten. Opa Verreezen van negentig jaar wil de punten van zijn twaalf grijze haren laten knippen. Het zal een evenwichtige scheiding worden en veel gemakkelijker dan enkele weken geleden met die dertien sprieten.
“Doe je er voorzichtig mee, Piet!”

‘Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is. Laat ons een boom en het zicht op de zee.’ De coiffeur neuriet zachtjes mee. De nekharen van opa gaan voor de laatste keer die dag even recht op staan.

De man van het schuurtje, de beschaafde, bescheiden knippende metselaar, is een bijzondere man. En dat is hij. Piet, van opleiding tegelzetter, houdt van zijn vrouw en kinderen. De dood van verschillende mensen heeft diepe indruk op hem gemaakt. Hij is begaan met alles en iedereen.
Zo zouden er meer moeten zijn, zeggen de mensen uit de buurt tegen de gastvrouw en elkaar, wanneer ze wat viooltjes, radijzen of asperges uitzoeken. Terwijl hun fietskettingen worden gesmeerd.
Binnen en buiten de zelfgebouwde serre tiert het groen en kruid welig. Soep of groenten uit een pakje of blik zijn niet besteed aan de vrouw van de tuinierende fietsenmaker. Ze moet de groente van Piet hebben.

‘Och Margrietje, de rozen zullen bloeien, ook al zie je mij nooit meer,’ zong Louis bij de crematie van Piet. Het lievelingsnummer van zijn vrouw. Moeder en zoon zaten samen naast het opgebaarde lichaam van haar man, zijn vader. Beide met een deken rond de schouders in de gekoelde kleine kamer. De voormalige slaapkamer van zoonlief. Naar de muziek luisteren om de juiste liedjes te kiezen. Met een borreltje erbij. Zoals Piet er een dronk na het vijlen, zagen, plakken, schuren en boren.

Piet deed veel en sprak weinig. Nooit over de dood van Kennedy. Evenmin over het verdronken kindje dat hij uit de vijver haalde en in zijn armen hield toen de mamma huilend aan kwam rennen.
De laatste jaren sprak hij helemaal niet meer. Regelmatig liet ik hem zijn lievelingstruweel vasthouden. Er waren dan lichtjes te zien in de bijna uitgebluste ogen. Hij zou zo weer op de steiger kunnen staan.

Meer vaders en moeders zouden zo moeten zijn. Zoals mijn favoriete koppel ouders. Die zoveel van mensen houden en van het leven. Met verse soepgroenten en schuurtjes met goed gereedschap.

Categorieën: Liefde

9 reacties

pally · 4 februari 2010 op 17:47

Sfeervol beschreven ovatie aan eenvoudige bijzondere mensen, Louis. Al heb ik niet helemal begrepen wie wie is. Maar doet dat er iets toe? Nee,toch?

groet van Pally

Avalanche · 4 februari 2010 op 20:05

Brengt herinneringen terug aan het schuurtje van mijn opa, dit mooie sfeerbeeld. Met plezier gelezen, Louis.

trawant · 5 februari 2010 op 00:43

Ik vind dit proewezie Louis.
Je bengt me naar alle schuurtjes die ik ooit van binnen heb gezien.Ik zie het schuurtje van mijn overleden vader met het vervallen aquarium en de verroeste spades onder het spinrag.
Het hoeft nergens over te gaan,dit verhaal.
Ik wil niet weten wie wie is, ik ga op de klanken en de beelden.
Mooi Mooi..

arta · 5 februari 2010 op 07:24

De kracht van dit stuk zit hem in de sfeer!
Deze zin:[quote]De man van het schuurtje, de beschaafde, bescheiden knippende metselaar, is een bijzondere man. En dat is hij. Piet[/quote]
bevat voor mij de essentie van dit stuk.
Mooi!
Enne… Goede titel!;-)

Mien · 5 februari 2010 op 07:44

Naast een LouisP een LouisN!
Schone column met liefde doordrenkt.
‘Nondeju!’ schreeuwde mijn opa als hij in Zijn schuurtje, tijdens het recht slaan van roestige kromme spijkers op zijn eeuwenoude bankschroef, weeraleens op zijn duim sloeg.
Zouden ze in de hemel ook schuurtjes hebben?
Zeker en vast … ehhh … vast en zeker!

Mien (speelde altijd [b][url=http://amazingpr.web-log.nl/photos/uncategorized/cinema_floris_de_serie.jpg]Floris[/url][/b] met door hemzelf, in het schuurtje van opa, gemaakte houten kruisen)

Nimrod1979 · 5 februari 2010 op 08:43

Wow…prachtig. Ieder woordje klopt. Ik ben fan van je.

LouisP · 5 februari 2010 op 11:35

hoi hoi,
bedankt voor de reacties,
mijn favoriete koppel ouders, dat waren die van mij…

Louis

Dees · 6 februari 2010 op 10:56

Inderdaad, mooi!

Chi_Dragon · 20 april 2010 op 11:42

Alsof je naast mijn vader en opa in de schuur staat.
Oprecht geraakt door je stuk!

:wave:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder