In [i]The Old Melbourne Gaol[/i] in Melbourne werd midden tot eind negentiende eeuw studie gemaakt naar de uiterlijke kenmerken en de kenmerken van de hersenen van veroordeelde criminelen, om zo tot conclusies te komen over een aangeboren criminele inborst. Een crimineel zou te herkennen moeten zijn aan de grootte van zijn schedel, de vorm ervan, de hersenen en de manier waarop gelaatstrekken de wereld in staarden. Van menselijke hoofden werden mallen gegoten en deze mallen, met de originele wimpers van criminelen er overigens nog macaber aan vastgekleefd, waren lange tijd te bewonderen door de vele bezoekers die de oude gevangenis trok.

Hoewel deze wetenschappelijke bevindingen inmiddels zijn afgedaan als onzin en met afstand en scepsis worden bekeken, hebben mensen nog steeds de neiging om op basis van uiterlijke kenmerken mensen in te schalen. Denk eens aan diepliggende ogen, een laag voorhoofd, korte vingers en de meer voor de hand liggende toestand van iemands gebit en huid. Op die basis bepalen mensen niet enkel mede de geschikte keuze voor een partner met wie gezonde en mooie kinderen geproduceerd kunnen worden, maar ook menen ze de betrouwbaarheid van een persoon af te kunnen lezen.

Ook andere betrouwbaarheid wordt hier aan afgemeten. In het verkeer bijvoorbeeld, hebben mensen over het algemeen niet al teveel beschikking over gegevens van de chauffeur die op dat moment de zondagsrijder uithangt, maar toch kan een persoon in een anonieme hoeveelheid blik aardig op andermenselijke zenuwen werken. Sterker nog, deze persoon kan op basis van verkeerd in- of uitvoegen, te langzaam of te snel rijden, een hoeveelheid agressie oproepen, die behoorlijk ongezond genoemd mag worden. Een agressie die soms zo hard geuit wordt, dat het gewonden tot gevolg kan hebben, of doden. Een vreemde, anonieme agressie waar al vele theorieën over zijn geformuleerd, maar die eigenlijk toch nog deels mysterieus en vreemd lijkt.

Zelf rijd ik geen auto, maar ik maak bij tijd en wijle wel gebruik van de passagiersstoel of van de achterbank van een ander. Dat is wel zo a-agressief. Wat me al vele malen is opgevallen, zeker in het donker, is het uiterlijk van de auto’s zelf. Als je in het donker over de snelweg gaat, rijdt er een lange rij auto’s voor je. Wat het meest in het oog springt aan die auto’s, is de lange rij van boosaardige rode ogen die je waarschuwt uit de buurt te blijven. Precies die ogen zullen mensen aanbrengen als ze hun beeld van de duivel, of hun beeld van demonen, of hun beeld van onbetrouwbaar zullen gaan schetsen. De ogen van de boosaardige ziel.

Ook overdag kun je de kenmerken van auto’s met wat afstand bekijken. De voorkant is vaak te vergelijken met het eerder genoemde lage voorhoofd met diepliggende ogen. Een uiterlijk dat aan de toeschouwer meegeeft: [i]ga aan de kant, ik stop niet voor je, ik laat me nergens door weerhouden, ik rijd zo door je heen als het moet[/i].

De achterkant is juist opgehoogd en geeft een zekere mate van ondoordringbaarheid aan. De lampen achter zijn ook hoog geplaatst en vertellen je al vervaarlijk rood knipperend uit de buurt te blijven. Bijna alle lampen nu hebben een vierkant en soms scherp driehoekig uiterlijk. Van die gemenige hoekjes, waarbij je steeds een gewaarschuwd mens moet blijven

Logisch ook, als zoveel voorkanten je bedreigen achter je rug om, zul je een achterkant nodig hebben die je vertelt alert en onoverwinnelijk te zijn. Die zaken houden elkaar in een fragiel evenwicht. Een evenwicht, tot het moment dat de regels worden overtreden en de ondoordringbaarheid van de één, de slechte mogelijkheden van de over alles heen walsende ander stimuleert.

Is het onderzocht dat juist de uiterlijke kenmerken van auto’s agressie oproepen? Nee. En toch durf ik daarmee een stelling te formuleren. Als de hele wereld zijn grote boosaardige auto’s naar de schroot zou brengen, als iedereen zou overstappen op de gezellige, ronde vormen van een heuse oude Kever of van een gezellig waggelende Deux-chevaux (of nog beter, zou instappen in zo’n gezellige, oude, gele bus met ronde koplampen) zou de agressie in het verkeer enorm afnemen.

Want, wie zou het over zijn hart kunnen verkrijgen om pissig te worden op Herbie? Het wangedrag van een ronde schoolbus te gaan wreken? Het lelijke rammeleendje dat nooit een mooie soepele zwaan zal worden van de weg te rijden? Daar zijn die ronde, lieve gammelaars immers veel te kwetsbaar voor?

Categorieën: Gouwe ouweVC-Dees

21 reacties

Anne · 1 oktober 2006 op 10:33

Dees, mijn complimenten, werkelijk een heel erg mooi, doordacht en toch niet vastgeroest, maar nog steeds licht, verhaal. Prachtig.

pally · 1 oktober 2006 op 11:59

Een originele kijk op auto’s en verkeer in het algemeen, Dees.
En goed geschreven! Licht, met een ondertoon van ernst.

[quote]die ronde, lieve gammelaars[/quote]

DriekOplopers · 1 oktober 2006 op 13:16

De frenologie van de snelweg. Heel goed bedacht en perfect opgeschreven. Hulde!

Driek

Li · 1 oktober 2006 op 15:39

Ik vind de intro iets aan de lange kant.
De inhoud is origineel en heerlijk om te lezen.
En Dees; Minicoopertje mogen toch ook wel? Ik vind die schuivende luciferdoosjes zo schattig om te zien. 🙂

Li

KawaSutra · 1 oktober 2006 op 16:59

Ik betrap mezelf er ook op dat ik me doodschaam als mijn dealer mij uitrust met een Atos terwijl ik mijn sportief geschapen Mazda voor een dagje achter moet laten. Ook de keuze voor de motorfiets heeft wel degelijk iets met agressie en uitstraling te maken.
Je hebt dus helemaal gelijk alleen hoop ik niet dat jouw wens in praktijk wordt gebracht. Een mens heeft nu eenmaal iets nodig om zich te onderscheiden van de ander. Dat mag natuurlijk nooit ten koste gaan van de verkeersveiligheid.
Ooit heb ik jarenlang een Kevertje gereden, daar denk ik nog wel met liefde en weemoed aan terug.
Prima column Dees.

WritersBlocq · 1 oktober 2006 op 17:42

Van mij had dit verhaal ingekort – waardoor krachtiger – geschreven mogen zijn.
Wel een lekker verhaal om een stukje zondag mee te vullen.

Kees Schilder · 1 oktober 2006 op 17:52

Perfect neergeschreven.

pepe · 1 oktober 2006 op 21:12

Een heerlijke auto-column, met plezier gelezen. Meestal heb ik bij auto verhalen het zelfde als bij voetbal verhalen, ze kunnen me niet zo boeien.

En ja, Herbie blijft een schatje.

DreamOn · 1 oktober 2006 op 21:44

Geweldige column! Ik zou dolgraag een klein rammelkarretje voor mezelf willen hebben!~
Het liefst zo eentje waar al wat krassen en deuken opzitten. Dan valt het niet zo op, als ik weer eens een paaltje mis……..

DriekOplopers · 1 oktober 2006 op 22:20

[quote]Het liefst zo eentje waar al wat krassen en deuken opzitten. Dan valt het niet zo op, als ik weer eens een paaltje mis……..[/quote]

En, bijkomend voordeel: dan valt het ook niet zo op als je weer eens een paaltje raakt…

😀

Driek

melady · 1 oktober 2006 op 23:06

Als ik eens rij in mijn Datsun 100 A (bouwjaar 1976) dan krijg ik te maken met twee fenomenen: Terwijl ik keurig 120 rij, scheurt en jakkert iedereen je voorbij, haalt levensbedreigend in met een bloedgang en een kort lontje, om daarna gelijk de eerst volgende afslag te nemen.( Je hoort ze denken ‘stomme oldtimer, ik kan sneller’
Of je ziet nostalgische blikken en lachende gezichten.
Dat zijn zeldzame momenten trouwens.

Mooi beschreven Dees.

Ma3anne · 2 oktober 2006 op 08:55

Het verhaal is duidelijk, maar wat langdradig geschreven.
Eenden (van mezelf) en een gele VWbus (van vrienden) waren jarenlang plezierig onderdeel van mijn leven. Ik werd al blij als ik naar ze keek.

Sinds een paar jaar rijd ik in een bijna 20 jaar oude Honda Accord, waarmee ik probeer die buitenproportionele zwarte slagschepen van de weg te duwen, wil ik zelf niet de berm ingejaagd worden.

Nee, het vrolijke eendentijdperk, toen je nog zwaaide naar elke andere eendbestuurder, ligt helaas ver achter ons.

KingArthur · 2 oktober 2006 op 09:49

Feest van herkenning in die zin dat ik mij bij de keuze van een auto mede laat leiden door de koplampen. Momenteel rijd ik een nors kijkende Rover. En ik moet eerlijk bekennen het past ook wel bij mij.

Dees · 2 oktober 2006 op 20:39

Langdradig? Tss, ik zal mijn reactie dan maar kort houden 😀 Bedankt voor de reacties en ook voor de kritische kanttekeningen.

Altijd welkom!

Nana · 5 oktober 2006 op 09:30

Dees deze is weer bijzonder. Beetje te lang, maar ik ben dan ook zelf erg kort door de bocht. 😉

Esther Suzanna · 2 april 2016 op 09:27

Ik had hem geschreven willen hebben, kunnen hebben maar dan minder, eh, anders, nou ja.

Mooi.

arta · 2 april 2016 op 09:55

Dit is er één uit mijn begintijd, die eeuwig blijft hangen!

Mien · 3 april 2016 op 07:28

Ha, ha, nog steeds actueel Dees. Net zoals de files. Die zijn nog even lang als dit verhaal! Deed me ook denken aan Herbie Hancock. What’s in a name. ?

Spencer · 5 april 2016 op 12:22

Mooi stukje. Vind het niet te lang. Dat de autosmoelen steeds agressiever worden was mij ook al opgevallen. Er zijn nog wel vriendelijk ogende auto’s, maar die zijn meestal klein en worden voornamelijk door vrouwen gekocht. De hoge achterkanten hebben overigens een aërodynamische reden.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder