Herdenken

De ambtenaar van de gemeente Enschede slaat op vier mei om twintig uur precies de klepel tegen de klok. De zwijgende groep belangstellenden verzameld rond de beeldengroep van Mari Andriessen in het Volkspark verstilt verder. Vrij van verstoring verlies ik mij in de geschiedenis. Als door een op hol geslagen diaprojector razen beelden voorbij. Totdat mijn vader op de stopknop drukt. Hij bewaakte op tien mei 1940 onze grens bij Gendringen. In alle vroegte hoorde hij blaffen: ‘Gewehr weg!’ Dat was niet mogelijk want het bedoelde wapen stond tegen een hek omdat de nicotineverslaving even de overhand had gekregen. Hij was een van de eerste Nederlandse krijgsgevangenen die de Duitsers konden bijschrijven. Vijf jaar bezetting liet een dubbel spoor in hem na. Als de Mannschaft voetbalde keken we altijd Nederlandse televisie maar als ze achter kwamen, wat zelden gebeurde, schakelde hij steevast over naar ARD of ZDF. ‘Hij is stil,’ verkneukelde hij zich, doelend op de Duitse Herman Kuiphof van dienst. Hij ergerde zich mateloos aan luide Duitse grootspraak maar ging tegelijkertijd graag naar het land toe. Vlak na de oorlog al, naar toen vermaarde toeristische plekken als de Drachenfels bij Königswinter of Hohensyburg, waar statige voormalige Duitse heersers vanuit de hoogte vredig neerkijken op hun bloeddoordrenkte land. Relativering van tegenstellingen brengt ze op den duur bij elkaar en baant het pad naar bevrijding. Om verder te kunnen. Op de zachte kopertonen van ‘Abide With Me’ word ik teruggevoerd naar het heden, mijn vader in de vorige eeuw achterlatend.

9 mei 2015  #BinnenDoorDenken