Herinneren

‘Waarom schrijf je altijd alles op,’ vroeg mijn dochter me eens. ‘Ben je bang dat je dingen vergeet?’
‘Nee, ik ben bang dat jij mij vergeet,’ heb ik haar geantwoord.
Ze keek me een beetje vreemd aan en gaf me toen een knuffel. ‘Geen zorgen, ik vergeet je echt niet.’

Mijn moeder hield een dagboek bij. Ze had geen ambities in welke creatieve richting dan ook, maar dat dagelijkse schrijven was ontzettend belangrijk voor haar. In tegenstelling tot mijn dochter, heb ik haar nooit gevraagd waarom. Het was gewoon zo.
Ze leefde een lang leven, niet altijd gezond, meestal wel redelijk gelukkig, maar altijd met haar dagboek. In dat leven schreef ze veel schriften vol. Ik was me er nooit van bewust, hoeveel schriften je vol schrijft, als je elke dag minimaal een, meestal meer bladzijden schrijft. Tot we na haar dood haar spullen uitzochten. We vonden een doos met schriften, netjes genummerd.
Vanaf haar tiende had ze elke dag geschreven. Het moet echt belangrijk geweest zijn, als ze in de crisisjaren geld uitgaf aan schriften. Om ze te mogen kopen moet ze zowel mijn opa, als mijn vader overtuigd hebben, elk in een andere tijd van haar leven.
Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om ze weg te gooien, het was immers haar hele leven dat ze had beschreven. Ik durfde er ook niet in te lezen, het waren immers haar dagboeken, ik wilde haar privacy niet schenden. De doos heeft drie jaar bij ons op zolder gestaan. Ik kwam hem regelmatig tegen, ik keek er dan vaak even in, maar haalde er nooit een schrift uit.
Vorig jaar heb ik het eindelijk gedurfd en er het eerste dagboek uitgehaald. Het voelde nog stiekem, ik wilde alleen even de eerste pagina’s lezen, ik ging er niet eens bij zitten. De gedachten van een tienjarig meisje zijn vertederend en herkenbaar. Ik herkende er mezelf in als kind, maar ik herkende haar ook. Haar typische manier van uitdrukken had ze blijkbaar ook toen al. Ik heb er een paar meegenomen naar beneden en ben ze echt gaan lezen.
Het was zo mooi om te lezen dat ik gewoon niet kon ophouden. Binnen een week had ik haar hele leven gelezen. Mijn herinneringen aan haar werden ververst, inclusief alle dingen die ik al lang vergeten was. De moeite die het haar gekost had om te stoppen met roken, het verdriet dat ze had gehad om de dood van mijn oudste broer, maar ook het geluk dat ze voelde toen haar oudste kleindochter trouwde.
Al lezend zag ik haar weer stralend zitten in de kerk, zo trots was ze op Melissa. Ik was het vergeten. Nu zal ik het nooit meer vergeten. Af en toe lees ik weer een stukje, als ik denk dat ze weer wegglipt.

En ’s avonds schrijf ik in mijn eigen dagboek, in de hoop dat het mijn dochters ooit net zoveel herinneringen zal geven.