Het allerlaatste nummertje

Ik wist dat Bas veel voor z`n werk weg moest. Maar het valt me nu erg tegen.
Ik heb hem verteld over het telefoontje van Tom.
Mijn oude liefde, de deejay, die ik 15 jaar niet gezien heb.
Ik kon het niet voor me houden. Was benieuwd hoe hij zou reageren.
Hij was niet eens verbaasd of geïrriteerd. “Je kunt toch wel een praatje met hem maken?”
Voor mezelf is de beslissing om te bellen moeilijker dan voor Bas.
Tom is dolenthousiast.
Als Bas weer eens tien dagen op zakenreis is, besluit ik de kinderen een nachtje uit te besteden en te genieten van de reünie met Tom.
Hij is geen spat veranderd.
Staat voor de deur met een dikke bos rozen voorzien van “ons” gedicht.
De juiste snaar. Ik ben het nooit vergeten uit `onze` tijd.
Het zit nog altijd in m`n geheim vakje, in m`n rijbewijshoesje.
Romantisch etentje, lachen en genieten. Van elkaar.
We vallen zo maar weer in ons oude patroon
Alsof ons definitieve afscheid gisteren was.

`Gaan we naar de kroeg of zullen we lekker naar jouw huis gaan?` vraagt hij als we om zeven uur het restaurant verlaten.
“Laten we maar naar m`n huis gaan.”

Een minuut later sta ik half ontkleed halverwege de trap.
Helemaal boven staan we zo goed als naakt heftig te vrijen.
De slaapkamer hebben we niet gehaald. Op de overloop gaan we te keer als nooit tevoren.
Ik denk dat ik nooit zoveel gezegd, gelachen, gekreund, ordinair gedrag vertoond heb als deze keer. Geweldig!
Lachend lopen we naar de badkamer. Dan hoor ik plots de kamerdeur en iemand naar beneden sluipen.
Nondeju, helemaal vergeten.
De buurman zou vanavond even naar de defecte verwarmingsketel kijken.

Kreunend probeer ik me te herinneren wat ik er allemaal uitgekraamd heb.
Schuldgevoel bekruipt me en ik neem me voor dat dit écht de laatste keer is.
Met Tom.
Wat een kutwijf ben ik toch!

🙁