Het begint allemaal bij jezelf.

We praten en schrijven veel over het stoppen van geweld. Over het stoppen van de oorlogen.
Maar behalve dat we erover praten wat doen we daadwerkelijk? Deze vraag komt regelmatig bij mijzelf op. Ik heb dan wel een hoop praatjes hoe verkeerd iedereen het doet. Maar ben ik niet eigenlijk precies als iedereen. Inderdaad. Tot die beschamende conclusie ben ik inderdaad gekomen. Het begint bij jezelf. Hoe ga jij met je medemensen om. Enkele dagen geleden reed ik door een smalle straat. In het midden was de straat geblokkeerd door een auto. De bestuurder was even een winkel binnen geglipt om zijn laatste kerstboodschappen op te halen. De ergernis borrelde al in mij op. Hoe haalde die man het in zijn hoofd om zomaar midden op de straat zijn auto te zetten. Kon hij hem niet parkeren zoals ieder ander?
Ik grommelde, vloekte en claxonneerde enkele malen. Niets, geen resultaat. Op het moment dat de man beladen met gebaksdozen de winkel uitstapte, stapte ik uit de auto. Ik heb die man bijna zijn hoofd eraf gebeten, verbaal dan. De man keek stomverbaasd, stapte in zijn auto en reed weg. Ook ik kon weer doorrijden al nascheldend. En ineens realiseerde ik mij waar ik mee bezig was. Hadden die enkele minuten echt wat uit gemaakt. Ik had tijd genoeg. En de straten stonden inderdaad overvol geparkeerd. Ok, de man was fout maar ik was nog erger fout. Ook dit is en vorm van zinloos geweld. Ik dacht altijd van mijzelf dat ik zachtaardig was…..nou ja.
Zolang we onze eigen emoties niet in bedwang kunnen houden, hoe kunnen we dan naar anderen wijzen die misschien echt reden hebben om uit te flippen?