Het belang van communicatie

Van de week kwam mijn dochter naar mij toe met de vraag: ‘wat kun jij als moeder eraan doen als ik besluit vandaag niet naar school te gaan?’

Die vraag kwam onverwacht bij mij binnen. Er overviel me een gevoel van déja vu. Heb ik dit niet al eens eerder beleefd? Ik kneep mezelf in mijn arm om te checken of ik niet toevallig in een nachtmerrie zat, waaruit ik zo wakker zou worden. Maar helaas, er ontstond een blauwe plek op mijn arm: ik was klaarwakker.

‘Ja, zeg nou mam, wat kun je eraan doen?’ Dochterlief keek me triomfantelijk aan. Ze was zich duidelijk bewust van het enige juiste antwoord, namelijk dat ik er niets aan zou kunnen doen. Natuurlijk zou ik haar naar school kunnen brengen. Uit ervaring met haar oudere zus weet ik inmiddels dat dit nutteloos is. Als een puber echt dwars is, weet het de wegen wel te vinden om te doen wat het zelf wil, ongeacht wat de maatschappij inclusief ouders ervan vinden.

En dus gooide ik het over een andere boeg. Ik wees haar erop dat alleen zij kan bepalen hoe haar leven er uit gaat zien. Met andere woorden: ik triggerde haar eigen verantwoordelijkheidsgevoel. Want één ding heb ik inmiddels wel geleerd en dat is dat pubers voor vol willen worden aangezien. Ze willen graag bij de volwassenen horen en tja, daar horen ook bepaalde verantwoordelijkheden bij. Er ontstond zo een leerzame discussie.

De conclusie van dochterlief was – goddank – dat ze iets van haar leven wil maken. Ze heeft de wereld aan haar voeten en dit beseft ze zich terdege.  Met andere woorden: haar schoolperiode is een noodzakelijke periode om tot het uiteindelijke doel te komen: een goed betaalde baan met de nodige uitdagingen. Stilletjes vroeg ik mezelf af of de door mij gedoogde ‘baaldag’ van een paar dagen eerder er positief toe heeft bijgedragen.

Ach, mijn dochter. Natuurlijk heeft ze haar buien; ze kan soms dagen aan het mokken zijn omdat ze met het leven – en waarschijnlijk zichzelf – in de knoop zit. Op dergelijke momenten kan het hier heftig knetteren. Maar vaker laat ze mij versteld staan van haar visie op bepaalde dingen in het leven. Dan vraag ik mezelf af hoe het komt dat een vijftienjarige griet zo diepzinnig kan nadenken. Pubers leren van ons, de volwassenen. Jazeker. Maar ze zien vooral ook dingen die wij volwassenen in hun ogen anders, oftewel beter zouden kunnen doen. En dat houdt beide partijen scherp.

Dochterlief is gewoon naar school gegaan die dag. Haar vraag bleef me bij. Een aantal dagen heb ik er nog over nagedacht. Kinderen; we hebben ze te leen. Ik zal ook haar uiteindelijk moeten loslaten. Wat mij betreft wel met overzichtelijke stappen. Een nieuwe fase is aangebroken. Ik ben benieuwd wat haar volgende diepzinnige vraag zal zijn. Zolang vragen maar blijven leiden naar open communicatie met wederzijds respect, komt alles goed.