Ben ik zonder kleerscheuren m’n puberteit doorgekomen, zit ik in een midlife crisis!
Alle mannen opgelet, dit fenomeen bestaat anno 2008 niet meer alleen voor jullie, we zijn aan een inhaalrace begonnen.Alleen bij vrouwen noemen ze het “dirty thirty”. De onze begint ook 15 jaar eerder omdat mannen nou eenmaal rijpen naarmate ze ouder worden en vrouwen alleen verschrompelen, snelle reactie is dus geboden. Wij hebben onze opleving rond onze dertigste en zo heeft moeder natuur eindelijk haar naam eer aan gedaan en iets goeds aan haar dochters gegeven. Waarvoor mijn dank! Mijn jeugd ben ik goed doorgekomen. Ok, mn ouders zijn wel gescheiden, maar dat heeft
mijn geloof in de liefde niet verpletterd, alleen misschien lichtjes ingedeukt en daar
pluk ik nu de vruchten van. Ik wist daardoor namelijk al dat lang niet alles voor eeuwig is, en voor sommigen komt dat op latere leeftijd als een donderslag bij heldere hemel. Dat kan heel veel pijn doen, en duurt soms jaren om er bovenop te komen. Nee, ik ben wat dat betreft goed beslagen ten ijs gekomen.

Van mijn moeder heb ik geleerd dat je ook zonder middelen een hele hoop kan bereiken. Alles wat je nodig hebt is wilskracht en een overleversmentaliteit. Iets dat me lang niet altijd lukt dat te evenaren,maar wat me toch wel eens door moeilijke tijden heen heeft geholpen.

Van mijn vader heb ik geleerd dat je als je voor een dubbeltje geboren bent, je zeker wel een kwartje kan worden. Alles wat je daarvoor nodig hebt is doorzettingsvermogen, een prachtig doel voor ogen en het vermogen om ook eens voor jezelf te kiezen. Ook dat heb ik in me, en ook dat is me al wel eens van pas gekomen.

“Dirty Thirty” houdt in dat je alles op de rit hebt: Huis, liefde, vrienden, werk. Maar tegelijk rijzen er zoveel vragen: is dit alles? moet ik het hier de rest van mijn leven mee doen? Het is niet voor niks: het gaat om de reis, niet om de bestemming. Want wat als je je bestemming eenmaal hebt bereikt? Is het niet vaak zo dat het uiteindelijk toch een beetje tegenvalt? In de folder is het net even anders: Wuivende palmen, witte stranden, heerlijke cocktails. In het echt heb je altijd wel een lekkende kraan, luidruchtige buren of een onoverkomelijke klim naar de zee. Maar met vakanties heb je iets van: Ach, we maken er wat van, het is voor twee weken en dan kunnen we weer naar huis. Dus achteraan sluiten en voor je het weet heb je polonaise! Maar als je in real life je bestemming hebt bereikt, gaat die geruststellende gedachte niet op, je bent al thuis, de deur is op slot en de laatste trein allang vertrokken.
De vraag is dan, maak je er wat van? of blader je nog eens wat folders door om te zien of het ergens anders leuker is? En wat nou als je weet dat het altijd overal wel ergens beter is, maar dat zodra je daar bent, toch blijkt dat je precies goed zat waar je was maar dat je niet meer terug kan omdat het hotel inmiddels is volgeboekt?

De vraag is dus: durf je risicos te nemen? Dus switch je van rijbaan in de file, loop je over naar die andere kassarij?. Of speel je veilig en denk je: ik kom er wel, al duurt het misschien wat langer en is de rit soms onaangenaam en mateloos irritant.
Ik denk dat ik een perfecte oplossing heb gevonden. Ik stap af en toe even uit. Lach mijn allerliefste lach en vraag aan de persoon achter me of hij mn plekje bezet wil houden. Dan snuffel ik even tussen de schappen, kijk wat er allemaal te koop is, droom weg bij dingen die ik niet kan hebben, graai in de aanbiedingen bak en ben blij dat ik daar niks uit nodig heb. Ik vergaap me aan de waren die in de vitrine achter slot en grendel liggen, en verbaas me over de troep die mensen denken nodig te hebben. Na deze heerlijke ontsnapping schuifel ik terug, neem weer braaf mijn plekje in, en zie dat de kassa een stuk dichterbij is gekomen. Daar zie ik dat een afgepijgerde wit weggetrokken moeder haar drie kinderen ( twee krijsend en een jengelend) in bedwang probeert te houden met een arm en een been terwijl ze met haar andere hand haar inkopenvloedgolf probeert op tijd in haar kar te krijgen, want de lopende band gaat als een razende,wijkt nooit en van stoppen kan geen sprake zijn. Geen tijd voor afleiding of oponthoud wil je geen dodelijke blik van de verveelde kassiere en de opgefokte wachtenden krijgen. Dan denk ik: Maak je eigen leven leuk,tel je zegeningen, en weet ze op waarde te schatten.Wees blij met de aankopen die je in je mandje hebt verzameld, en durf te dromen van wat nu nog niet van jou kan zijn. Zoals het klokje thuis tikt tikt het nergens, zeker niet in de Media Markt op zaterdagmiddag 15:00. Ik ben toch niet gek?


8 reacties

Dees · 13 november 2008 op 11:08

Uhm, ik weet niet hoor, of je wel eens goed naar oudere mannen kijkt, maar toen ik op de reunie van mijn middelbare school was, waren alle mannen van mijn voormalige klassen dik, kaal en onaantrekkelijk en waren alle vrouwen stralend en zagen er goed uit. Dus dat fabeltje dat mannen aantrekkelijker worden naarmate ze ouder worden is al erg genoeg uit de mond van mannen, maar uit de mond van vrouwen vind ik het helemaal stuitend. Sean Connery is geen mooie oude man, maar een verschrompeld fossiel. Hugh Heffner is een wandelende levervlek.

De rest vind ik wel leuk beschouwend. Al vind ik bij mensen met het is dit alles complex wel af en toe dat het eigenlijk ook een beetje verwend gedrag is. Hoewel, verandering is altijd goed, dat dan weer wel…

pally · 13 november 2008 op 15:09

Ik weet wat je wilt zeggen, maar het duizelt mij af en toe een beetje van de verschillende metaforen die je gebruikt: eerst de vakantie, dan via via opeens naar de kassa van de kledingszaak.
Wel leuk geschreven, al vind ik met Dees, dat oudere mannen heus niet allemaal mooier worden en vrouwen lelijker, nee,oh nee!

groet van Pally

Mien · 13 november 2008 op 16:31

Leuk debuut. Welkom op CX.

Volgens mij geef jezelf al het antwoord op je levensvragen …

[quote]want de lopende band gaat als een razende,wijkt nooit en van stoppen kan geen sprake zijn[/quote]

Anders helpt de volgende zinsnede wellicht:
[quote]Sometimes it’s better to travel then to arrive at your final destination[/quote]
Uit: Zen en de kunst van het motoronderhoud / R. Pirsig

Mien

Mup · 13 november 2008 op 16:41

Welkom op cx, leuk debuut, eens met Pally en dees waarbij ik toe wil voegen dat het m.i. korter kan,

Groet Mup

Troy · 13 november 2008 op 18:01

Leuke column!

Wel eens met Pally wat betreft de kritische notenkrakers.

Maar niet met Dees: Sean Connery is prachtig voor een bijna tachtiger 😮

champagne · 13 november 2008 op 23:32

Het begon veelbelovend, heerlijk thema, de vaart erin. Maar net iets te lang en teveel metaforen (terwijl ik dól ben op metaforen!) Al met al met plezier gelezen. Maar minder is meer, in dit geval.

KawaSutra · 14 november 2008 op 00:43

Beetje vermoeiend maar zeker leuk geschreven.

Fem · 15 november 2008 op 09:21

de metaforen zijn leuk gevonden maar het is idd wel zonde dat ze allemaal in één column zitten. Zo wordt het een lang verhaal, terwijl het ook twee leuke columns hadden kunnen worden 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder