Het bonkende spook

Het is zondagavond en dus ga ik voor de verandering eens op tijd naar bed. Naar bed wil niet zeggen dat ik direct lig te ronken, maar ik lees eerst nog even een stuk in een goed boek. De jongste twee kinderen hoor ik lekker snurken en na een poosje lichte voetstappen op de trap dat is onze oudste dochter, die de leeftijd heeft dat ze zelf beslist hoe laat ze slapen gaat. Even later gevolgd door de wat zwaardere stappen van haar vader. Met een gerust moederhart kan ik nu gaan slapen, dat lukt ook prima tot een uurtje of twee. Naast me staat dan dochter fluisterend: ‘mam, mahammmmmmm, je moet komen, ik hoor wat’, heel langzaam aan wordt ik wakkerder, doe mijn ogen open en zie dat ik dit niet droomde. Nee, ze staat daar echt als een bibberend rietje naast me met haar telefoon al klaar voor politie of weet ik veel wie ze nu wil bellen. Ze zegt: ‘ik heb vast 112 heeft in getikt’.

Ik vraag haar: ‘wat is er dan?’ Ik voel me afschuwelijk duf en had me graag weer om gedraaid om te gaan slapen. Mijn nachtrust is me toch wel enigszins heilig.
Ze fluistert: ‘Ik hoorde drie keer een hele hard bonk, er is vast iemand beneden’. Ik denk niet meer na, maar pluk een of andere wazige trui en slobberwerkbroek uit de kast, kleed me aan en kijk de slaapkamer eens rond.

Ik realiseer me plots dat nog een klein gedeelte van mijn hersenen toch werken, ik zie een stenen kandelaar, vrij zwaar en met vierkante voet, dus aardige hoeken om mee te bukken in geval van echte nood. Dochter zegt: ‘mam, kan je niet beter pap ook wakker maken’, ik antwoord: ‘nee, die moet straks weer werken en we zijn samen’.

Toch wel wat gespannen loop of liever sluip ik de trap af, een trap tree kraakt en ik schrik wel even. Ik kijk omhoog waar het dochter-rietje huivert. Ik sta in de hal beneden en heb de deurkruk al in de linkerhand, de kaarsenstandaard in de rechterhand, klaar om iemand een verschrikkelijke hengst te verkopen. Dat moet er behoorlijk achterlijk uit hebben gezien, maar goed dat het donker is en iedereen ligt te snurken.

Ik druk de klink naar beneden en zwieper de deur open. Dan kijk ik de kamer rond, de keuken in, echt niets of niemand te zien. En ik moet lachen om onze doelloze actie, we kijken nog even buiten, want ergens moet die bonk vandaan zijn gekomen. Misschien bij de buren, maar het is overal donker en stil, geen verdachte beelden. Ik geloof best dat dochter iets heeft gehoord. Maar wat is ons een raadsel.
Nu we toch klaar wakker zijn zet zij thee en ik sluip even columnx binnen. Samen lachen we en zij vraagt mij nog even of ik bang was en waarom ik papa niet wakker heb gemaakt.
‘Ik was niet bang en vond papa roepen, vroeg genoeg als er echt wat aan de hand was geweest.’

En nu maar weer slapen, de trap op met krakende tree en hopen dat er niet meer gebonkt wordt, dan alleen onze harten.
Wordt je nachtrust niet meer verstoord door nachtelijk voedingen dan krijg je dit! 😉