Het cadeau

Het was een heel gezellige verjaardag geweest, één met veel verrassingen. De dagen daarvoor had ik al leuke kaarten ontvangen en op de dag zelf waren er toch veel onverwachte telefoontjes, dat deed mij goed. Het leek wel een doorlopende voorstelling. De meeste visite was weg. Dus kon ik mijn knellende schoenen uitdoen en mijn voeten lekker op de koude plavuizen laten afkoelen.
Er werd gebeld. Weer visite, nee toch! Ja toch, het was Nel. Ik zag haar staan, door het kijkgaatje. Ik deed de deur open en meteen stormde liep Nel naar binnen.

‘Hallo lieverd, hartelijk gefeliciteerd, je raadt nooit wat ik voor jou heb meegenomen, surprise, surprise, ‘ kirde Nel en meteen stopte ze mij een doos in mijn handen.
‘Effe wachten met openmaken hoor, eerst koffie en taart. Nel ratelde maar door…
“Ja, ga lekker zitten,” zei ik.
‘Mag ik het nu openmaken Nel?’ vroeg ik na een poos, nadat ik haar van alles had voorzien.
‘Jazeker, doe maar, ik weet zeker dat je het leuk vindt, ik heb me rot gezocht voor jou want jij hebt al zoveel!’

Nel keek een beetje afgunstig de kamer rond. Gifkikker, dacht ik, en maakte braaf het pakje open.
Werkelijk twee afgrijselijk groen geverfde stenen kikvorsen kwamen uit de doos te voorschijn. Ik stond perplex…
‘Nou leuk hè Rim, speciaal uitgezocht, apart toch, deze had je nog niet!’
‘Nee,’ zei ik, deze heb ik helemaal nog niet, ook nooit gezien in deze uitvoering. Wat moet ik er trouwens mee Nel?’
‘Nou, voor de tuin natuurlijk, jij houdt toch niet van tuinkabouters?’ Zelf had Nel wel twintig soorten in haar tuin in allerlei vormen, en dan ook nog met verlichting. ‘ Dan kon je ze ’s avonds ook zien, ‘ zei Nel altijd. Zij was het type, dat van die spuitende vissen met een tuutje in hun wijdopen bek, in haar vijver had staan! Erger kon niet.
‘Ze zien er wel een beetje triest uit hè,’ zei ik, en draaide ze om.’ Kijk nou eens, er zit ook nog een gat in hun buik, wat moet ik daar nou mee Nel?’
‘Nou, een stokje er in steken en ze dan zo voor de vijver zetten, zul je zien wat een succes je er mee hebt.’
‘Nel, sorry hoor, het is goed bedoeld, de echte kikkers in de vijver schrikken zich rot als ze
deze twee zielenpoten zien. En wat kijken ze treurig uit hun ogen.’
‘Wat had je dan verwacht, heb jij ooit lachende kikkers gezien?’ vroeg Nel.
‘Uh, nee niet echt, maar ook niet zo, als deze, met naar beneden getrokken bekken, het lijken
wel twee ouwe uitgedroogde en verzuurde wijven.’
‘Je vindt ze dus niks,’ antwoordde Nel, ‘heb ik daar zo mijn best voor gedaan om iets passend
voor jou te vinden. Ik heb stad en land afgezocht om iets origineel!’

Ja hoor, dacht ik, klets maar raak vorige keer kwam ze ook al met zo’n achterlijk cadeau aan.
Toen ik het pakje openmaakte, wist ik eerst niet wat het was.
‘Het is voor je fiets. Voor op je stuur Rim!’ zei Nel.’ Twee mouwkappen, dát is toch duidelijk Rim! Toen ze mijn verbaasde gezicht zag vervolgde zij, ‘nu heb je nooit meer koude handen!’ Later hoorde ik, dat zij ze op de rommelmarkt gekocht had. En het zou me niets verbazen als ze deze twee kikkers daar ook vandaan had gehaald.

‘Nou niks wil ik niet zeggen’, zei ik vlug. ‘Weet je wat Nel, ze zijn leuk van kleur, en zulke
kikvorsen heb ik zelfs nog nóóit op een tuincentrum gezien!’
Ik moest gauw een wending aan het gesprek geven.
‘Nel, kijk, ik doe de stokjes in hun buik
en dan zet ik ze buiten in de rode stenen hangpotten, daar valt ook het licht mooi op en dan kunnen we ze van binnen goed zien, oké?’
Nel was heel blij. Ik gaf haar nog een stuk taart, en een kopje thee. Samen keken we naar de
triest uitziende kikkers die ook heel dom naar ons keken met hun afgetrokken bekken.
Toen Nel eindelijk weg was sloot ik alles af. Ik keek nog eens naar buiten, en zei tegen mijn
cadeau: ‘ Hier mogen jullie nog één nachtje slapen, maar morgen kieper ik jullie in de biobak!’
Gauw deed ik de buitenverlichting uit…

Rim Sartori .:-D 😛