Het geloof vrouw; Vers 1.1 vruchtpsalm 1

Het eerste hoofdstuk van de nieuwe bijbel van mijn geloof zal gaan over fruit, en dan vruchten in het algemeen. Het geloof vrouw, is immers ook ooit begonnen met een vrucht. Ik zit weer in die stoel, met voor me een mes, een tissue, en lepel en een getweeendeelde kiwivrucht. De kiwivrucht beschouw ik als een weerspeigeling van het symbool vrouw. Je moet ze in de supermarkt al uitzoeken. Daar begint de selectieprocedure.. Niet te hard, niet te zacht, niet te klein, niet te behaard, mooi rond en met een zoete smaak in het vooruitzicht. Je hebt kiwivruchten. Net asl vrouwen, die meteen na de aankoop heerlijk zoet zijn, zo sappig dat het groene vocht langs je lipen naar je kin sijpelt terwijl je met je ogen dicht de zoete geur door je gestel laat stromen. Zulke vrouwen zijn de jonge meisjes die je in je tienerjaren had. Zoals je merkt heeft dit niks met de “rijpheid” van de vrucht te maken. Ons nieuwe geloof is puur berust op smaak en… iets wat niet uit te leggen is denk ik.

Andere kiwivruchten die je aanschaft in de supermarkt lijken op het eerste oog uitstekend smakende kiwivruchten. Eenmaal thuis (mijn geval mijn werk) aangekomen blijkt deze echter zo zuur te zijn dat je voorhoofdsholtes er pijn van gaan doen, kaakspieren spannen zich aan en vervolgesn loop je de rest van de dag rond met een zure smaak in je mond en oogjes waar je de krant op 3 meter afstand mee kan lezen. Zulke vrouwen zijn er ook, ik noem het “het verassingselement Vrouw”. Dit soort vrouwen lijken op het eerste gezicht een prijs uit de loterij, mooi mantelpakje, of een fleurig zomerjurkje versieren haar rondingen. Kom je eenmaal dichter bij hun in de buurt of raken ze vertrouwd met jouw aanwezigheid dan kunnen er een aantal dingen gaan opvallen: ze hebben vervelende zenuwtrekjes, hebben een hele rare stem, ruiken nogal zo van tja.. tja. Of zijn gewoon regelrecht krengen. Het laatste geval is het meest voorkomend en ook meteen een verassing die je iet zo makkelijk voor lief neemt.

Zulke kiwivruchten laten ik en mijn collega dan ook op de vensterbank in de zon liggen, narijpen zou je het kunnen noemen. Wij denken dan ook dat dit ten goede aan de smaakt komt en zodoende beter wordt. Niets is minder waar helaas. Hij wordt wel zacht en langzaam verdwijtn ook die zure smaak. Als met zo een vrouw, verwen haar, leg haar in de zon, behang haar met sieraden en satijnen kledij en ze zal haar “liefde” ook voor jou tonen. Maar wat gebeurt er met de kiwi. De zure smaak verdwijtn en hiervoor in de plaats komt een zachtere, meer neutrale smaak tevoorschijn. Wat er in weze gebeurt is dat de kiwivrucht langzaam zijn oorspronkelijke functie verliest, langzaam wordt deze zacht en muf. Hij wordt oud en smakeloos, na een tijdje is de zure smaak die eerder slechts wat ongemak gaaf verandert in een miselijkmakende muffe smaak. De vrouw is verpest, wil enkel nog maar in de tuin liggen, prive lessen van haar tenissleraar en een romantisch uitje kun je niet meer bedekken door langs de Mc-drive naar de duinen te rijden.

Ik zit nu aan mijn buraeu, collega is weg en achtergebleven is die laatste kiwi. Gesneden en wel ligt deze nu voor mijn neus. Ik mag toch zo hopen dat deze niet te lang verwent is op onze gezamelijke vensterbank.