Een sliertje slijm komt uit mijn mondhoek en ik ben niet in staat het weg te vegen, Wel een zakdoekje in m’n hand, maar geen kracht het naar boven te brengen.
Ik zit aan m’n tafel in de gemeenschapsruimte van het revalidatiecentrum. Aan de andere kant de Indische mevrouw Toepoera. Ze prevelt de hele dag gebeden in haar eigen taal. In wat voor een wereldje ben ik toch terechtgekomen sinds m’n herseninfarct een maand geleden. Ik kan nauwelijks praten en bewegen. Doof aan één oor. Zeer fijngeprakt voedsel wordt me gevoerd en af en toe met het slapje m, n mond afgeveegd. Ik had me een totaal andere oude dag voorgesteld. ,,Geluk heb je gehad, dat je er nog bent,, hoor ik af en toe iemand tegen me zeggen. Daar heb ik m, n twijfels over.
Ik moet nu echt nodig naar het toilet. Draag wel een luier voor de zekerheid maar ik hoop dat ik de zuster tijdig duidelijk kan maken dat ik hulp nodig ben, zodat ik niet de helft in m, n broek doe. Zou ik vanavond wat langer mogen opblijven en niet zoals gisteravond om 6 uur naar bed moeten? De nacht duurt dan zo ellendig lang.
Regelmatig komen de kinderen op bezoek. Maar dat uurtje per dag, wat stelt het voor als je hier de hele dag voor je uit zit te staren…. Telkens als ze weer vertrekken ben ik ontroostbaar. ,,Neem me mee, asjeblieft!” Wil ik het liefst schreeuwen. Maar ik besef dat het niet anders kan. Ik moet weer opnieuw leren lopen, praten, bewegen en zindelijk worden. Iedereen is lief en heeft het beste met me voor. Soms word ik in een rolstoel gehesen en dan gaat iemand met me de stad in. Vaak komen we bekenden tegen die kromgebogen tegen me praten alsof ik een kind van 6 ben. Ik neem het ze niet kwalijk. Ik zie er immers ook zo uit.. M, n haren door de zuster achterlijk achterovergekamd. M, n gebit past niet meer en een BH kan ik niet verdragen. Maar m, n besluit staat vast. Ik zal weer leren praten, bewegen en zindelijk worden. Mij krijgen ze niet klein. Ook al ben ik inmiddels 83 jaar oud.
Even kruip ik in de huid van m, n moeder. Een paar maand geleden nog een parmantig, pittig, tot in de puntjes verzorgt dametje. Tot ze plotseling geveld word door een herseninfarct. Na een paar weken is ze sterk vermagerd en ziet het er nog niet al te best uit. Het is ook een rotgezicht aan al die slangetjes in het ziekenhuis. Het doet zo, n pijn als ik haar achter moet laten. Ik zie zoveel verdriet in haar ogen. Ik probeer haar moed in te spreken, maar weet niet of ze me kan volgen.
Nu zijn we een paar maanden verder en ik kan ik m, n geluk niet op.
Het is niet te geloven hoe ze met haar enorme wilskracht weer kan bewegen, praten en zelf naar de wc wandelt achter de rollator.
Zouden we dan toch over een tijdje kunnen zeggen: ,,welkom thuis moe? !”
We gunnen haar met heel ons hart die mooie oude dag evenals al die andere lieve mensen op de afdeling om haar heen.
Ik heb door mijn moeder kennis gemaakt met een wereld van verdriet, vechten hoop en moedeloosheid. Heb ontdekt hoe belangrijk een beetje warmte en aandacht in zo, n situatie kan zijn. En neem me voor nog meer m, n ogen te openen om te zien voor wie ik wat kan betekenen…………………


9 reacties

pepe · 22 april 2004 op 07:35

Heel herkenbaar sally, je hoort ze huilen.
Met de zorg is het niet al te best, hoe goed degene ook zijn die er werken, ze kunnen niet meer dan ze doen.
Te weinig personeel op het aantal patienten.

Mooi geschreven columns Sally

Ma3anne · 22 april 2004 op 08:02

Heel indringend om het vanuit het perspectief van je moeder te lezen. Sterkte!

Shitonya · 22 april 2004 op 09:54

Mooi…

Irma · 22 april 2004 op 12:04

Confronterende column zo vanuit haar perspectief. Het mooie is dat jij haar binnenwereld goed verstaat en de machteloosheid die daarbij hoort is voelbaar. Mooi onderwerp.

Kees Schilder · 22 april 2004 op 12:19

heel heel mooi geschreven

deZwarteRidder · 22 april 2004 op 20:16

door de ogen van…..mooie column

Maestro · 22 april 2004 op 21:13

Niets dan lof en heel veel sterkte

Mosje · 23 april 2004 op 10:55

Mooi verhaal Sally!

Li · 23 april 2004 op 22:56

Ik sluit me bij de vorige reacties aan Sally.
Je hebt een uitstekend invoelingsvermogen. Het is een mooie en gevoelig geschreven column.

Sterkte en ik hoop op een ‘goed nieuws’ column.

Li

Geef een reactie

Avatar plaatshouder