Het Grote Kerstlied

Ik heb geen last van najaarsdepressies. Ik ben geen man van winterdipjes, aan die trends doe ik niet mee. Ik heb het te druk voor burn-outs en bij the Night of the Proms kan ik alleen maar huilen vanwege het trieste aanbod van muziek. Maar gelukkig heb ik wel gevoel. En zo gebeurt het elk jaar opnieuw dat ik geconfronteerd wordt met een puur gevoel van melancholiek. Tijdens een kerstnummer nog wel. Want, jongens en meisjes, elk jaar kom Het Grote Kerstnummer op de radio waarbij ik een soort van niet te omschrijven, wee gevoel in mijn buik krijg. Ik heb het hier over Happy X-Mas (War is over) van John Lennon. Als ik dit nummer hoor, tegen het einde van het jaar, draait De Firma Gevoel&Weemoed in mijn hoofd overuren. Elk jaar wordt ik met dit nummer geconfronteerd en elk jaar doet het iets anders met me. Want dit lied gaat over liefde, over wat de mensheid doet op deze wereld & hoe we de wereld aan het verneuken zijn. Ik ben absoluut geen wereldverbeteraar. Ik ben zelfs wel egoïstisch want ik geef geen geld aan Amnesty International als ze in de winkelstraten om geld vragen. Ik ben vergeten mijn Greenpeace-Lidmaatschap te verlengen. Ik doe alleen mee aan de PostcodeLoterij omdat ik er 20 miljoen mee kan winnen. Dat het geld wat de Postcode Loterij overhoudt, na het betalen van de salarissen van hun de directie, de bijna uitgestorven dieren in de derde wereld helpt is bijzaak voor mij. Ik roep tegen de zwervers in de stad dat ze maar een baan moeten zoeken in plaats van die halve euro aan drugs te besteden. Ik gooi opgesmeerd brood weg omdat ik meer zin heb in een kroket. Ik stem VVD. Ik haat de EO. Ik blijf vaak zitten als een bejaarde de bus binnen komt strompelen omdat ik verwacht dat anderen ook wel op zullen staan. Ik geef alleen fooi in een café als ik vriendelijk behandeld wordt.
Maar eens in het jaar laat ik al mijn egoïsme varen. Want als Het Grote Kerstnummer op de radio opduikt na een jaar afwezigheid, word ik in één klap gevoelig. Dat komt niet omdat het nu zo’n geweldig lied is, ik ken betere namelijk. Dat komt door de tekst van dat nummer en de manier waarop John Lennon de vraag aan mij stelt: “So this is Christmas, and what have you done?” Ik ontkom er niet aan en zo gebeurt het dat ik elk jaar terugdenk aan wat ik nou eigenlijk bereikt heb in een jaar tijd .Of ik een stap vooruit ben gekomen in mijn leven. En dit jaar kan in gelukkig de conclusie trekken dat ik volgens mij gewichtloos was, gezien de reuzensprongen vooruit.
Maar vaak op het moment dat ik bij tevreden ben met mezelf en nadenk hoe gelukkig ik wel ben in het Leven&DeLiefde komt er een programma op tv: Het Jaaroverzicht. Elk jaar opnieuw. In een paar uur tijd wordt je overspoeld met tv-beelden die een jaar samenvatten en danwel de meest verschrikkelijke dingen: terrorisme, oorlog in Irak, Schwarzenegger die gouverneur wordt en ga zo maar door. Elk jaar lijken de grote zuurstofverspillers op deze aardkloot een wedstrijdje te houden wie ons allemaal het snelst om zeep kan helpen. En er verandert niks aan. Daarom dat Het Grote Kerstnummer ook nu, 32 jaar na dato, nog steeds beschrijft wat er in deze wereld gaande is.
Nogmaals: ik ben absoluut geen wereldverbeteraar en misschien wel een egoïst. Want als ik na ga denken over al dit leed in de wereld, word ik zelf ook niet vrolijk dus dan denk ik gewoon aan de leuke dingen in mijn eigen leven; Dat ik een lieve vriendin heb, dat m’n studie goed loopt, m’n leuke familie, dat ik een leuke baan heb en alles kan doen en laten wat ik wil. En na drie-en-een-halve minuut is Het Grote Kerstnummer afgelopen en is de wereld weer één puinhoop.
Maar. Als ik, de egoïst, over alle positieve dingen in het leven ga nadenken bij het horen van één kerstnummer, als ik door een nummer besef, zonder al te EO te klinken, dat deze wereld toch wel de moeite waard is om wat extra tijd en geld in te steken. Als ik dat al besef in drie-en-een-halve minuut, dan wil dat zeggen dat er waarschijnlijk meer mensen zijn die datzelfde gevoel ook krijgen bij dat nummer. En misschien wel bij meer kerstnummers. Dat voor in ieder geval drie-en-een-halve minuut tenminste nog één iemand stilstaat bij zichzelf en de wereld.
Dat is al een goed begin.

Voor M.

Frank van Bergen