Het hoofddoekje…

Raindog · 2 september 2004 op 01:09

Beste Bontje,

Ik verbaas me over de hevige reacties die je in mij oproept. Misschien moet ik je daar eigenlijk ook wel mee complimenteren. Een stevige stellingname op zijn tijd – dat bedoel ik in wederzijdse zin voor de duidelijkheid – kan geen kwaad. De hoop behoeft pas opgegeven te worden wanneer het gesprek tussen mensen, de dialoog, niet meer plaatsvindt. Laten we ons daarom in de eerste plaats gelukkig prijzen, ik met jou en jij hoop ik ook met mij.

Ik vind het niet helemaal gepast om hier in een uitgebreide discussie verzeild te raken over de onderwerpen waar we ons nu toevallig even over uitspreken. Relativering is noodzakelijk en indien wij hier wel een uitgebreide gedachtenwisseling op touw over zouden willen zetten, dan zouden wij andere fora kunnen kiezen of elkaar via een mail-polemiek van gedachten proberen te doen veranderen. Dit is niet mijn wens. Desalniettemin is de innerlijke drang tot wederom reageren onbedwingbaar.

Ik onderschrijf je eerste alinea’s in je eerste eigen reactie. De islam beweegt inderdaad, zij het in jammer genoeg nagenoeg onbeduidende kantlijnen. Tijd kan hierin eveneens inderdaad een voorname rol spelen mits aan een aantal voorwaarden voldaan wordt. De positie van vrouwen is hierin een voorwaarde. De belangrijkste voorwaarde echter is in mijn optiek het zelfbekritiserend vermogen. Het islamisme (dat is – wederom in mijn ogen – iets anders de Islam als religie) kent dat helaas amper, om niet te zeggen, niet. Het is een gegeven dat de particuliere beleving van bijvoorbeeld Nederlandse moslims van de Islam, iets anders is dan islamisme. En laat islamisme nu net de vorm zijn waaraan de massa’s overgeleverd zijn. Je gelijkschakeling tussen de oorlog tegen het terrorisme alszijnde een oorlog tegen de Islam en de derde wereld vind ik werkelijk stuitend. Heb je er ooit over nagedacht waarom zo’n groot deel van de derde wereld islamitisch is? En kom nu alsjeblieft niet aan met je boetekleed van het imperialisme, zij het historisch, zij het cultureel of politiek. Rechts zaait geen haat; rechts is slechts de afwijkende mening die het allemaal maar goed maakt en excuseert. Was er geen rechts geweest – in de terminologie zoals jij die tenminste bedoelt – dan was er een andere reden geweest. De bomaanslagen op Madrid werden al gepland voor ‘nine eleven’ en dus voor de Spaanse activiteiten in Irak; een herovering van Andalucië. Het idee alleen al is te beangstigend voor woorden. De vraag ‘waarom?’ zal voor altijd onbeantwoord blijven. Voor ons althans. De daders vinden hun gelijk in waarheden die anderen niet of nauwelijk durven te betwisten. Wie het leven van anderen zo meedogenloos en moeiteloos minacht, is in mijn boekje het eigen leven niet waard. Elimineren is daarom de enige optie.

Een van mijn favoriete auteurs is Leon de Winter. Niet alleen om zijn stijl en dergelijke, maar ook zijn feitenonderzoek boeit me mateloos. Onlangs poneerde hij een stelling die een overweging waard is. Het ging over vijandbeeld. Hoe gaan wij om met mensen die ons als ‘de vijand’ zien? Gaan we daar in alle redelijkheid mee praten zoals jij, ik en anderen nu met elkaar doen? Zou die boodschap overkomen denk je? Verwarren onze gespreksparners onze verlichtheid niet met zwakheid en naïviteit? Wat als ik nu slechts de slachters van de ten diepst beklagenswaardige 12 Nepalezen citeer ter illustratie van die stelling? Die zijn namelijk overgegaan “tot de uitvoering van het vonnis van God tegen twaalf Nepalezen, die uit hun land zijn gekomen (…..) om oorlog te voeren tegen de moslims, tot dienst van de joden en de christenen, de kleinkinderen van de apen en de zwijnen”.

En weer leg je de schuld bij iemand anders.
Democratie mag dan geen product zijn, dat je zomaar even ergens kunt introduceren waarna iedereen enthousiast zal gaan worden, maar er bestaan economische wetten die hun sporen al meer dan verdiend hebben. Een van die wetten stelt dat elk aanbod zijn eigen vraag creëert. De ware verandering zal niet in Irak maar in al de omringende landen plaatsvinden. Jij kijkt naar de storm en vraagt je af wie de wind gezaaid heeft. Ik kijk uit naar de stilte die naar deze storm zal volgen. Ik weiger mezelf te beschouwen als een kleinkind van apen en zwijnen en zal daarin volharden. Tot het bittere einde indien nodig.

Raindog · 3 september 2004 op 22:27

Beste Bontje,

Ik reageer nog 1 keer onder deze column en dan wil ik me geloof ik voorlopig even op andere dingen richten. Want als ik niet oppas word ik straks nog de Geert Wilders van ColumnX.

Ik heb jouw column(s) en commentaren waarschijnlijk beter en aandachtiger gelezen dan je aangeeft je te realiseren. Ik op mijn beurt wilde de maar al te makkelijke generalisatie voorkomen door een duidelijk onderscheid aan te brengen tussen de Islam als religie en dat wat ik voor nu even als islamisme betiteld heb. Je weet wel, die variant waarin religie politiek en politiek religie is en waarin het doel alle middelen heiligt. Dat dit ook juist de variant is waaraan de massa’s zijn overgeleverd en die bovendien als zodanig allesbehalve een reactie is op een actie van iemand anders. Het zou werkelijk teveel ‘eer’ zijn (en waarschijnlijk ook blasfemie maar toegegeven: het is een mooi excuus voor plegers van aanslagen en gijzelingen). En de enige reden waarom ik dat onder je aandacht wilde brengen, is omdat ik vind dat je serieus rekening moet houden met de mogelijkheid dat jouw tolerantie en verlichtheid – en die van al die anderen tot en met machthebbers aan toe – volstrekt betekenisloos is voor degenen voor wie je het, gegeneraliseerd gezien, op wilt nemen, hoe goed of nobel dat ook bedoeld moge zijn. Voor je het weet word je niet gedemoniseerd maar geridiculiseerd en als je het mij vraagt weet ik in dit geval niet wat nu eigenlijk erger is. In islamisme bestaat er met andere woorden niet zoiets als ‘de gematigd gelovige’. Voor mij hebben alle mensen evenveel universele rechten zoals we die op een bepaald punt in de tijd op deze aardkloot zijn gaan formuleren. Daarin vind je mij dan ook helemaal aan je zijde. Ik vrees alleen dat we het gezicht beide een andere kant op hebben gericht.

For what it’s worth: ik heb jouw mening nooit aangezien voor en dus verward met een goedkeuring voor extremisme of terrorisme. Daarop hoef je je dan ook beslist niet aangesproken te voelen. Misschien dat je, als je zelf mijn stukjes beter gelezen had, ook tot die conclusie was gekomen. En opvallend genoeg heb ik jou je niet gelukkig horen prijzen met deze dialoog, laat staan met mij. Gevoelsmatig bevestigt je laatste reactie me ook sterk in dat idee trouwens. Over welke vooroordelen en cliché’s je daarmee voor mij tevens bevestigt kunnen we het een andere keer misschien eens hebben.

Tot een volgende topic!