Het kan ‘vreemd gaan’

We hadden best een prettige relatie. Er gebeurde wel van alles maar samen kwamen we er altijd wel uit. De kinderen van mijn vrouw slokten uiteraard een hoop tijd en energie op maar och, ze begonnen mij te accepteren en mijn regelmatige aanwezigheid werd zelfs af en toe op prijs gesteld. De lat-relatie werd omgezet in een huwelijk.
Maar plotseling kwam daar de ommekeer…… Mijn vrouw begon zich anders te gedragen. Meer in zich zelf gekeerd. Een paar keer betrapte ik haar erop dat ze langdurige gesprekken voerde in zich zelf. Ze werd wat afstandelijker en dat maakte mij erg onzeker. Prikkelbaarheid leidde regelmatig tot kleine ruzies en ergernissen over hele simpele dingen. Ze was snel vermoeid. De vrolijke lach die onmiskenbaar in de Haagse bovenwoning de boventoon voerde werd steeds minder gehoord. Het was ook weer niet zo dat ze ongelukkig was. Nee, ze kon zichtbaar genieten van stille momenten. Dan leek het of ze met haar gedachten bij iets of iemand anders was.

Maanden gingen voorbij met wisselende stemmingen. Een hectische week brak aan. Mijn vrouw werd midden in de nacht wakker, buiten haar zinnen. Ik heb haar weten te kalmeren en naar het ziekenhuis gebracht om op te laten nemen. Bij mij zat de schrik er goed in. Maar toen ik haar de volgende dag bezocht leek ze ineens een andere persoon. Vrolijk en opgeruimd, nog wel vermoeid, maar van een heel andere orde. Ze mocht weer mee naar huis.

Vanaf dat moment is onze relatie sterk veranderd in velerlei opzichten. Om er maar niet om heen te draaien: met name op het seksuele vlak. Het enthousiasme was weg, haar uitdagende plagerijtjes waren verdwenen. Ik voelde op de een of andere manier dat er iemand anders in haar leven was gekomen. Maar ik begreep er niets van. Lag het aan mij? Had ik iets verkeerd gedaan? Gezegd misschien?

Ik dacht terug aan momenten van weleer. Ze was een prachtvrouw met een prachtlijf. Ik zag haar mooie stevige mahoniekleurige billen dansend in het door de vitrages gefilterde maanlicht tijdens één van haar opwindende showtjes die ze alleen voor mij opvoerde. Haar lange ravenzwarte kunstig gevlochten haren sneden zwiepend door de ruimte waarbij haar donkere gelaat bij elke draai half bedekt werd terwijl haar glinsterende ogen mij uitdagend aankeken. In gedachten hoorde ik de doffe klappen van de drum die fictief haar opwindende dans ondersteunden. Tegelijkertijd voelde ik mijn lijf van top tot teen reageren en een alles omvattende seksuele spanning deed me bijna hallucineren. Dat was genieten!
Dan volgde de ontlading in een ritmisch samensmelten afgewisseld door een tijdloos samenzijn van liefkozingen, voortkabbelend in een eindeloze rust met het fantastische gevoel weer thuis te zijn.

Maar dat was weleer. Ze heeft nu een ander.
Vaak val ik op de bank in slaap met op de achtergrond de oneindige herhalingen van Nova. Als ik dan halverwege de nacht bemerk dat dit al weer de zoveelste nacht is die ik alleen moet doorbrengen besluit ik toch maar weer mijn bed op te zoeken. Door het donker tastend en met lood in mijn schoenen trek ik me via de trapleuning de eindeloze trap op naar boven. Ik open de deur naar onze slaapkamer.
En daar liggen ze: mijn vrouw en haar minnaar. Vredig ineengestrengeld in ons bed. Ik zie hem, soms met minutenlange tussenpozen, rustig sabbelen aan haar volle borst. Zijn hoofd deint heen en weer in het door de vitrages gefilterde maanlicht.
Mijn pasgeboren zoon.