Het kapotte geluk

Wat is geluk? Het is niet iets tastbaars, je kunt het niet zien of ruiken. Je kunt het ook niet proeven of vastpakken. Maar toch bestaat het. Toch is er iets dat de mensheid omschrijft als geluk. En altijd al is de mens er naar op zoek. Al eeuwen lang, generatie op generatie vragen we ons af wat het is, waar het vandaan komt en waarom het ons overkomt of juist niet overkomt. Wat is er toch met geluk dat het zo snel vervaagd. Waarom maakt het altijd zo snel plaats voor dat ander mysterieus begrip namelijk: ongeluk. Ooit had ik eens een oud indiaans verhaal gelezen dat ging over een indiaans wiens paard op een dag de benen had genomen. Zijn buurman had met hem te doen en vond echt dat hij ontzettend veel ongeluk had. Tot wanneer dat paard na enkele dagen terugkeerde en nog vijf wilde paarden had meegebracht. Dan vond die buurman dat hij het had getroffen met zoveel geluk. Wat begrijpelijk is. Vind je niet, in plaats van één paard had hij er nu zes. Maar ja je weet hoe dat gaat hé, hoe geluk zo snel weer weg kan zijn. Want toen die indiaan zijn zoon één van die wilde paarden wilde temmen, smeet die hem eraf waardoor hij zijn been brak. Je kunt je waarschijnlijk wel inbeelden dat die zijn buurman zich begon af te vragen hoeveel een mens in zijn leven kan hebben, zoveel ongeluk. Maar was het wel ongeluk? Want enkele weken later brak er een oorlog uit en werden alle jonge mannen opgeroepen om naar het slagveld te gaan. Maar doordat zijn been gebroken was kon die indiaan zijn zoon dus niet mee. Dus als je het aan mij vraag vind ik dat die jongen ongelooflijk veel geluk had, want hij moest niet mee naar de oorlog. En ik durf er mijn hoofd op verwedden dat die buurman dat ook dacht.

De moraal van het verhaal leert ons dat geluk altijd wel ongeluk met zich meebrengt, maar ook dat ongeluk altijd wel geluk meebrengt. Zoals dat je bijvoorbeeld iemand leert kennen waar je ontzettend stapel op bent. Je bent verliefd tot over je oren. Je voelt je zalig. Het geluk kan niet op. Tot wanneer je ontdekt dat zij of hij je hebt bedrogen. Of dat zij of hij je gewoon laat zitten voor een ander. Je wereld stort in. Je voelt je ongelukkig en slecht. En je denkt dat het nooit meer goed komt met je leven. Maar uiteindelijk ontmoet je dan toch iemand waarvan blijkt dat zij of hij diegene is waarmee je jouw hele leven zult delen. En als je dan bedenkt dat je zonder al die pijn van toen misschien nooit die zalige momenten van nu zou beleven.

Ja, indiaanse wijsheid. Daar zit nogal wat in. Hier in het westen zouden we veel kunnen leren van die gasten. Jammer dat we het nodig achten om ze voor het grootste deel uit te roeien en de rest op te sluiten in reservaten. In plaats daarvan hadden we ons beter aan hun cultuur aangepast. Het zou er een stuk beter uitzien hier op onze aarde. Want we missen respect voor de natuur, behoud van het ecologische evenwicht, gelijk verdeelde rechten over beide seksen.

Maar ja, de mensheid is duidelijk met de verkeerde cultuur in zee gegaan. Neem nu het christendom, wie denken die wel dat ze zijn om de mensen zoveel beperkingen op te leggen. Goed, ik geef toe, ‘gij zult niet doden, gij zult uw vader en moeder eren en al’ daar kan ik inkomen. Die dingen zijn zelfs vanzelfsprekend. Maar als ze afkomen met gij zult enkel seks hebben in de missionarishouding of gij zult geen condoom gebruiken die er voor zorgt dat tienermeisjes niet ongewenst zwager worden en bovendien, biedt de condoom bescherming tegen het dodelijke HIV-virus en andere seksueel overdraagbare aandoeningen.
Ja, komaan zeg, waar halen die het lef. Wie denken wel dat ze zijn om ons zomaar de les te spellen over hoe we moeten leven. Als je naar de geschiedenis kijkt dan zie je dat we met het christendom niets anders dan stront hebben gehad. Ze wakkeren rassenhaat aan, roeien alle volkeren met een andere visie uit en dat allemaal onder de naam van god –wie dat ook mag zijn. Kortom, de eerste stap naar een oplossing voor de wereldproblematiek, die gasten moeten weg.
Zeker als je ziet hoe erg het met de wereld gesteld is. Kijk maar eens naar al die armoede in de wereld. Wat doet de christelijke gemeenschap voor die mensen? Niets, want het enige waar ze op uit zijn is om het geloof en overtuigingen aan iedereen op te dringen en om zichzelf te verrijken.

En dan denk je dat het geloof aan het uitsterven is. Vergeet het maar, er is een nieuwe christelijke stroming aan de gang die vrij populair aan het worden is. De nieuwe christenen noemen ze zich. Ze zitten vol idealen van liefde en behulpzaamheid, wat ze daar ook mee bedoelen. Het komt er eigenlijk op neer dat ze een wereld vol naastenliefde bieden als je bereid bent de visie die ze hebben zonder vragen door te slikken. Wil je dat niet dan kan je fluiten naar hun naastenliefde, of wat ze naastenliefde noemen. Voor diegene die zich wel laten inwijden gaat er echter een wereld open vol liefde waar je behoort tot een gemeenschap die er jou een plaatsje geeft. Tja, de mens is nu eenmaal een kuddedier die nood heeft om ergens bij te horen. Een oerinstinct dat gretig word bespeeld door de christelijke gemeenschap want eenmaal je opgenomen bent is je taak vooral om meer eenzame zwakke zieltje te ronselen. Want daar zijn ze naar op zoek, naar mensen die broodnodig een plaats in de maatschappij willen hebben maar er geen vinden. Mensen zonder ruggengraat die niet zo stevig in hun schoenen staan. En die zulke mensen slikken die onzin als zoete koek want ze krijgen een plaats, ze horen eindelijk ergens bij. Tja, kuddedieren hé.