Het laatste optreden

Nog één keer tempo maken, de organisatie mee krijgen. Iedere keer is het weer een avontuur voor werknemers en voor hem. Hij, die de leiding heeft en neemt. Nog even en dan is het had en nam. Langs de vloedlijn danst een hond. Een kind werpt keer op keer een stuk hout in de branding en het dier gooit zichzelf er achteraan, duikt onder, blaft, schrikt van de aanrollende golven maar blijft zoeken tot hij zijn buit op het strand kan brengen. Het kind knielt en spreidt de armen.

Een meisje, ziet hij, van een jaar of tien. Ze drukt de natte hond tegen zich aan, staat op en zwaait het hout hoog boven haar hoofd. De hond staat al weer blaffend op zijn acherpoten. Zo staat, sorry stond, hij ook voor zijn mensen.

Hij voelt nu een steek in zijn zij en tegelijkertijd trapt hij in een scherpe schelprand. Vloekend blijft hij staan. Voor het eerst merkt hij dat het zand koud is en de zee nat Hij draait zich om en ziet in de verte het hotel liggen, waar nu op hem wordt gewacht. En hij staat hier met de schoenen in zijn hand. Er wordt hem wel eens verweten dat hij naast zijn schoenen loopt. “In ieder geval sta ik nu met beide voeten op de koude grond” grinnikt hij de ruimte in.

Zouden ze hem al missen? Daar kan hij nu toch niets meer aan doen. Hij laag zich in het zand zakken en wrijft over de pijnlijke voet. Golven met witte schuimkragen rollen naar hem toe en de hond spartelt weer naar het stuk hout. Hij staat op en begint op zijn blote voeten naar het hotel te rennen. De kou en de zilte scherpe schelpenpijn vergeet hij. Zijn hoofd waait leeg en een draaierige golf beweegt door zijn hersenhelften. Met een Weeense wals draait hij om een verliefd stel dat toch niet in de gaten heeft dat hij in de buurt is. Bij de derde draai springt Eva, de stagiaire in zijn gedachten. Eva, de vernieuwende factor in de organisatie. Even staat hij stil. Eva staat nu tussen het personeel in de ontvangstzaal van het hotel.

Het zand en de natte sokken verstopt hij snel in de wit uitgeslagen Van Bommels onder vochtige broekspijpen. Op de marmeren vloer van de foyer laat hij een modderspoor achter en binnenprettend hoopt hij dat de spelende hond hier zijn vacht komt uitschudden. Nog twee seconden om knopen te sluiten, kledingstukken recht te trekken en haren te kammen.

Hein begint met zijn definitieve afscheidsspeech. Hij hoopt het bedrijf in vertrouwde handen achter te laten. Eindelijk dringt de laatste klank door de zaal. Als laatste gebaar naar zijn voormalige personeel vervormt hij zijn gezicht tot een innemende glimach. Door zijn hoofd klinkt een Weense wals en Eva staat aan zijn zijde om als eerste afscheid van hem te nemen. Aan de andere zijde staan zijn echtgenote, zoon, schoondochter en kleindochter en thuis ligt Boris de hond op de bank.