Het was een mooie, zonnige middag en vergeleken met de drukte die de Tall Ships met zich meegebracht hadden heerste er een weldadig rust in het stadje. Aan een van de houten tafeltjes bij Wally’s zat een iets ouder echtpaar te genieten van het middagzonnetje en van hun versnaperingen. De man had net een biertje besteld, evenals zijn vrouw die er tevens twee gebakjes bij genomen had.

‘Ik las zoiets leuks in een of ander vrouwenblad laatst’ zei de vrouw tegen haar man terwijl ze een grote hap van haar gebakje nam.

‘Honderd mannen mochten anoniem hun mening geven over hun vrouw en er stonden grappige dingen tussen. Zo had je een man die zei: het is dat het financieel niet haalbaar is, anders waren we allang uit elkaar.’ Of je had een andere man die zei: als ik naar haar kijk denk ik vaak: hoe kan het toch dat ik ooit zoveel van je gehouden heb? Het was beslist vermakelijk.’

De man glimlachte vaag en speelde wat met de menukaart. ‘En dan had je weer een ander die zei: als ik haar op de bank zie zitten in haar zogenaamde huispak, zak chips in de ene hand en de afstandsbediening in de andere, dan gruw ik van haar.’ De vrouw lachte. ‘Vreselijk hoor, als je sommige mannen over hun vrouw hoort. Dat is echt niet al te best. Ik denk dat ik nog een biertje bestel.’ Dat laatste zei ze er in één adem achteraan.

Ze wenkte een van de vriendelijke obers en bestelde nog een biertje. ‘Dank je wel’ knikte ze toen het glas voor haar neus neergezet werd.

‘Hoef jij niets?’ vroeg ze haar man. ‘Je biertje is lauw geworden.’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Straks misschien. Nu even niet.’

‘Als jij ook anoniem je mening over mij mocht geven, wat zou je dan zeggen?’ De vrouw nam gulzig een grote hap van haar gebakje en spoelde het weg met een slok bier. Ze onderdrukte een boer en keek hem vragend aan.

‘Nou?’ drong ze aan. ‘Wat zou je dan zeggen?’

De man staarde haar aan en wat er op dat moment door zijn hoofd ging was moeilijk te raden. ‘Ik weet het niet’, antwoordde hij. ‘Eerlijk, ik zou het werkelijk niet weten.’
Hij bekeek haar gezicht nogmaals en de blik in zijn ogen straalde een zekere ontzetting uit. Hij zuchtte diep en nam een slok van zijn lauw geworden biertje. Daarna keek hij weg en verviel in een somber gepeins.


Rebelse Huisvrouw

Toen ik met schrijven begon was ik van plan het te hebben over belangrijke en zinvolle dingen. Dat is tot op heden geen enkele keer gelukt...

10 reacties

evil-ine · 16 augustus 2014 op 17:21

Een lekker lopend stukje tekst. Knap en oerdagelijks, ik zit voor mijn gevoel bij deze mensen aan tafel en dat leeft. Uiteraard een voorspelbaar einde maar dat stoort me totaal niet! Je alinea indeling vind ik ook prettig, duidelijk.

Meralixe · 16 augustus 2014 op 18:57

Eigenaardig dat deze column geschreven is door een vrouw. (Toch?)
In de laatste alinea maak je mijn inziens een foutje. Het was uiteraard ‘makkelijk’ te raden maar hij kreeg het ‘moeilijk om het uit te leggen. Hij kon net zo goed vragen een echtscheidingsprocedure op te starten. :-))

arta · 16 augustus 2014 op 22:55

Leuk stuk, lekker dik aangezet ( Voor mij persoonlijk had het nóg wat vetter gemogen, zeker de uitsmijter ) en mooi beeldend.

Frans · 17 augustus 2014 op 10:01

Anderen schijnen de gedachten van de man te kunnen lezen. Ik helaas niet. Dus ook ik zou het echt niet weten. Al doet dat er voor het verhaal niet veel toe. Mooie column.

    Meralixe · 17 augustus 2014 op 13:25

    Zie de column… en onderstaande opmerking van Dees…
    Bovendien zit er daar een vrouw uit haar nek te kletsen dat het bij wijlen irritant is. 🙂

    Let op, daarmee bedoel ik NIET dat de column irritant is.

    Einde van de discutie? Of ik moet het hier nog uitleggen aan Meralica! :-*

Dees · 17 augustus 2014 op 11:44

Ja, mooi gedaan, een klein stukje ontwrichting, een kleine verschuiving in het universum.

Wel vraag ik me af, waarom eet de vrouw twee gebakjes, naast haar biertje?

Moet ik dat opvatten als een ‘zich laten gaan’ van haar kant? Waarmee het logisch is dat de man zich van haar afkeert?

Dat gevoel krijg ik namelijk. En als dat zo is word ik daar ook wat treurig van.

Bitchy · 17 augustus 2014 op 15:02

Vond het heerlijk om te lezen…alleen van de combi bier en gebak werd ik al misselijk 😉

pally · 17 augustus 2014 op 22:40

Leuke, licht verontrustende column.
En die combi van (lauw) bier en twéé gebakjes: onbegrijpelijk en goor.
Maar hier daardoor juist op zijn plaats.

Mien · 19 augustus 2014 op 07:41

Vette column. En niet alleen qua knipoog. De reacties mogen er ook zijn. Zowel in als buiten de column. Jammer dat er ook vette letters in de titel staan, dat is ongepast.

Frans · 22 augustus 2014 op 13:42

Dat de column de stereotype rolverdeling tussen man en vrouw omdraait kan ik nog wel volgen. Wat er in de man cq vrouw omgaat, ontgaat me. Hij/Zij kan ook een beetje melancholisch terugdenken aan de mooiere tijden van weleer. of heeft zoveel op de partner aan te merken dat er geen beginnen aan is om het allemaal op te sommen.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder